Interpretacja indywidualna z dnia 18 maja 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.93.2022.1.AP

czy Wnioskodawca ma prawo dokonania odpisów wierzytelności jako nieściągalnych i zaliczenia wartości tych odpisów do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego,

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego  w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo dokonania odpisów wierzytelności jako nieściągalnych i zaliczenia wartości tych odpisów do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 CIT.

Treść  wniosku jest  następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką komandytową (dalej jako Spółka), której siedziba znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja elektrycznego sprzętu oświetleniowego (PKD 27.40.Z). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca podjął współpracę z panem A.B. prowadzącym jednoosobową działalność pod firmą S. A.B. (dalej ‘’Kontrahent’’). W ramach współpracy Kontrahent w okresie od xxx do xxx r. wielokrotnie nabywał od Spółki towar - oświetlenie, w następstwie czego Spółka wystawiała faktury VAT.

Kontrahent nie uregulował jednak należności. W związku z tym Spółka wezwała go do dobrowolnej spłaty zadłużenia wynikającego z ww. faktur, kierując do niego wezwanie do zapłaty, które Kontrahent odebrał.

Należności, pomimo braku ich faktycznego otrzymania przez Spółkę, zostały zaliczone w poczet przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 CIT. Wobec braku uregulowania wymagalnych należności (wierzytelności) wynikających z faktur, Spółka utworzyła odpis aktualizujący, którego wartość nie została jednak zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca uznał bowiem, że brak ściągalności wierzytelności nie został jeszcze należycie uprawdopodobniony (ani tym bardziej udokumentowany).

Ze względu na wątpliwą sytuację finansową Kontrahenta, Wnioskodawca weryfikował racjonalność wszczęcia postępowania egzekucyjnego wobec Kontrahenta. Przesłanki do wszczęcia postępowania egzekucyjnego, w tym aktualną sytuację majątkową Dłużnika oraz potencjalną skuteczność egzekucji i zasadność ponoszenia kosztów postępowania egzekucyjnego Wierzyciel ostatecznie zweryfikował w trakcie prowadzonej windykacji telefonicznej i wywiadu środowiskowego. Wnioskodawca uzyskał wówczas informację o istnieniu postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w X. z dnia xxx r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, gdyż majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, a egzekucja okazała się bezskuteczna. Wnioskodawca nie był ani stroną ww. postępowania egzekucyjnego, ani też nie był w fizycznym posiadaniu przedmiotowego postanowienia.

Ponadto, fakt posiadania zaległości przez Dłużnika stwierdzony został przez Wnioskodawcę dzięki ówczesnej weryfikacji wpisów ujawnionych w Rejestrze Dłużników Niewypłacalnych,  zgodnie z którym Dłużnik został wpisany do Rejestru w związku z posiadaniem zaległości za okres dłuższy niż 6 miesięcy.

W związku z powyższym, Wnioskodawca podjął decyzję o zaniechaniu działań związanych z egzekucją należności wynikających z faktur i odpisaniu tych wierzytelności jako nieściągalnych, stwierdzając należyte udokumentowanie nieściągalności tych wierzytelności.

W efekcie, dokonane w xxx r. odpisy wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana powołanym powyżej postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, Spółka zamierza zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów roku xxx.

Wnioskodawca zaznacza przy tym, że powyższe działanie ma objąć wszystkie należności wynikające z faktur, a przy tym żadna z tych należności (wierzytelności) nie stanowi wierzytelności przedawnionej.

Pytanie

Czy Wnioskodawca ma prawo dokonania odpisów wierzytelności jako nieściągalnych i zaliczenia wartości tych odpisów do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Artykuł 16 ust. 1 u.p.d.o.p. zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Z kolei, w myśl art. 16 ust. 2 u.p.d.o.p., za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:

a. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

b. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

c. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

 3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe warunki zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 i 3 CIT przychodami są m.in. otrzymane pieniądze z tym zastrzeżeniem, że za przychody związane z działalnością gospodarczą, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane (po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont).

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3a CIT, za datę powstania przychodów związanych z działalnością gospodarczą, co do zasady uważa się dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, kwoty należności Kontrahenta wynikające z poszczególnych faktur zostały zarachowane przez Wnioskodawcę do przychodów należnych.

Zgodnie natomiast z dyspozycją art. 16 ust. 2, jednym ze sposobów udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest postanowienie o nieściągalności. Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 2 pkt 1 CIT nieściągalność wierzytelności może zostać udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

Z powyższego wynika, że ustawodawca pozwala na ujęcie w kosztach wierzytelności przysługujących wierzycielowi wobec dłużnika, w sprawie którego organ egzekucyjny wydał postanowienie skutkujące zakończeniem postępowania egzekucyjnego - w formie umorzenia postępowania egzekucyjnego - bez zaspokojenia wierzycieli, jeżeli wynikało to z braku majątku dłużnika.

Wykładnia celowościowa powołanego przepisu (tj. art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT) prowadzi do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania (pismo MF z dnia 30 października 1995 r., PO 4/AS-722-837/95, Biul. Skarb. 1996, nr 4, s. 20).

Postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydawane są m.in. w trybie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, który wprost stanowi, że postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych. W tym zakresie postanowienie odnosi się zatem do stanu majątku dłużnika, a nie przymiotów poszczególnych wierzytelności (ich wartości lub wymagalności) przysługujących poszczególnym wierzycielom.

Nie jest zatem wymagane, by postanowienie w tym zakresie musiało zostać wydane na wniosek podatnika lub wymagało indywidualnego doręczenia.

Konsekwentnie, w opisywanej sytuacji czynnością istotną z punktu widzenia wierzycieli, która ma miejsce w całej procedurze związanej z egzekucją należności jest wydanie postanowienia przez organ egzekucyjny opartego o przesłankę braku majątku dłużnika. Uszczegóławiając - braku majątku wolnego od zabezpieczeń i zdolnego do pokrycia kosztów postępowania egzekucyjnego lub potwierdzającego, że majątek dłużnika nie wystarczy na pokrycie innych niezabezpieczonych wierzytelności takiego dłużnika.

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do fizycznego posiadania omawianego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 11 marca 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4510-305/15/BK, zgodnie z którą:

"przepis wskazuje co prawda, że nieściągalność wierzytelności winna być "udokumentowana postanowieniem sądu", nie wymaga jednak by podatnik dla dokonania odpisania wierzytelności w koszty był zobowiązany fizycznie posiadać odpis tegoż postanowienia. Powyższe udokumentowanie nieściągalności odpowiednim postanowieniem winno być, w ocenie Banku, rozumiane w ten sposób, że podatnik winien móc wykazać, że takie postanowienie zostało w postępowaniu upadłościowym wydane". 

Podobnie w interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2018 r., sygn. 0114-KDIP2- 3.4010. 25.2018.1.JBB, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się z Wnioskodawcą, iż: „w przypadku odpisania z ksiąg Banku nieprzedawnionej i niezabezpieczonej wierzytelności jako nieściągalnej, Bank ma prawo uznania jej za koszt podatkowy zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy p.d.o.p. także w sytuacji gdy postanowienie Sądu o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy p.d.o.p., zostało wydane w postępowaniu wszczętym na wniosek innego podmiotu niż Bank, a udokumentowanie nieściągalności dla celów podatkowych następuje w tym przypadku na podstawie wydruku informacji o wydanym postanowieniu, zawartej w Centralnym Rejestrze Restrukturyzacji i Upadłości."

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lipca 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010. 201.2021.1.MS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał, iż: „udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym oraz opublikowania w Krajowym Rejestrze Sądowym o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości Kontrahenta, przy spełnieniu pozostałych warunków wskazanych w uzasadnieniu niniejszej interpretacji - jest wystarczającym sposobem udokumentowania nieściągalności wierzytelności na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a u.p.d.o.p.”

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają także interpretacje:

- Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 lipca 2013 r. Znak: IPTPB3/423-153/13-3/IR;

- Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 marca 2014 r., IBPBI/2/423-1757/13/BG;

- Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 grudnia 2014 r., IBPBI/2/423-11/14/AP;

- Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 kwietnia 2016 r., IBPB-1-2/4510- 182/16/MS;

- Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 maja 2016 r., IBPB-1-3/4510-217/16/PC.

Ocena stanowiska 

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty

- z  zasobów majątkowych podatnika,

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Art. 16 ust. 2 ustawy o CIT stanowi natomiast, że

za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

 1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

 2) postanowieniem sądu o:

 a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

 b) umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

 c) zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

 3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Przede wszystkim, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12    ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Poza tym, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.

Jedynie przepis art. 16  ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana.

Wobec powyższego, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

- wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz

- nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi (tj. późniejszy) z warunków. 

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy ma on prawo do dokonania odpisów wierzytelności jako nieściągalnych i zaliczenia wartości tych odpisów do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, które nie zostało wszczęte na wniosek (i nie dotyczyło) Wnioskodawcy o którego istnieniu Wnioskodawca pozyskał wiedzę w wyniku „windykacji telefonicznej i wywiadu środowiskowego” i którego nie posiada.

Mając zatem na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że skoro jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, a co istotne, jak wskazał sam Wnioskodawca, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie był ani stroną ww. postępowania egzekucyjnego, ani też nie jest w fizycznym posiadaniu postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym z  28 października 2021 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, zatem wskazana we wniosku wierzytelności, nie została udokumentowana w sposób o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości dokonania odpisów wierzytelności jako nieściągalnych i zaliczenia wartości tych odpisów do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, w posiadaniu którego Wnioskodawca de facto nie jest,  należało uznać jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych, zauważyć należy że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów, a tym samym nie są wiążące w niniejszej sprawie. Co równie istotne, zostały one wydane w odrębnych stanach faktycznych dotyczących zwłaszcza sytuacji gdy dokument potwierdzający nieściągalność wierzytelności zostały wydany w sprawie innego podmiotu ale jego istnienie zostało odzwierciedlone w stosownych (prawnie określonych) i powszechnie dostępnych rejestracjach.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).