Jeżeli decyzja ostateczna organu administracji nie rozstrzygnęła sprawy w całości i przewidywała wydanie odrębnej decyzji dla części nie rozstrzygniętej, to żądanie strony w tym zakresie jest wnioskiem o wydanie zapowiedzianej decyzji uzupełniającej, a nie wnioskiem o wznowienie postępowania. Wydana w tych warunkach decyzja odmawiająca wznowienia postępowania podlega stwierdzeniu nieważności z mocy

Zaniechanie przez organ administracji wyjaśnienia w toku postępowania o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy w zamian za emeryturę, czy zbyta przez rolnika oddzielna nieruchomość stanowiła lub mogła stanowić z przekazywanym gospodarstwem zorganizowaną całość w rozumieniu par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych

1. Uchylenie przez organ administracji decyzji ostatecznej bez zgody strony, która na mocy decyzji nabyła prawo, a zatem wbrew zasadzie art. 155 Kpa, stanowi rażące naruszenie prawa i skutkuje stwierdzenie nieważności takiej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. 2. Artykuł 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości

Wydanie decyzji przez organ administracji bez przeprowadzenia rozprawy w sytuacji, gdy wymaga tego wyraźnie przepis ustawy /art. 54 ust. 2 prawa lokalowego/ stanowi rażące naruszenie prawa, gdyż wyłącza jeden z podstawowych warunków umożliwiających obiektywne wypowiedzenie się organu administracji w spornej sprawie.

1. Uprawnienie organu administracji do wydania decyzji uznaniowej nie zwalnia go z obowiązku zbadania, czy zachodzą w rozpatrywanej sprawie przewidziane ustawą okoliczności uzasadniające umorzenie zaległości podatkowych w całości lub części. 2. Zaniechanie przez organ administracji wyjaśnienia istotnych okoliczności uzasadniających umorzenie zaległości podatkowych, powoduje, że wydana decyzja nie ma

W myśl dyspozycji zawartej w art. 107 par. 3 Kpa organ administracji państwowej dokonujący kwalifikacji pomieszczenia i uznający je za izbę mieszkalną bądź pomieszczenie użytkowe, winien wskazać przesłanki którymi się kierował przyjmując takie, a nie inne ustalenia.

1. Wydawanie decyzji w pierwszej instancji o wygaśnięciu prawa użytkowania terenu stanowiącego własność Skarbu Państwa w miastach podzielonych na dzielnice należy do kompetencji naczelników dzielnic - zgodnie z art. 8 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ w związku z art. 37 ust. 3 in fine ustawy z dnia 28

Działając na podstawie art. 201 par. 2 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny może również z urzędu wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji administracyjnej, zwłaszcza gdy jej wykonanie przed rozpoznaniem sprawy przez Sąd mogłoby utrudnić skarżącemu skuteczną obronę jego praw.

Artykuł 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ upoważnia organ administracji do oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie, w jakim ustawodawca użył w przepisie nieostrego sformułowania "w miarę potrzeby". Oceniając zasadność potrzeb zainteresowanego, organ administracji powinien jednak zastosować zasadę zawartą w art. 7 Kpa, to znaczy porównać słuszność interesu

Niezastosowanie się przez organ administracji państwowej przy ponownym wydawaniu decyzji w sprawie, która była rozpatrzona przez Naczelny Sąd Administracyjny, do oceny prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, narusza dyrektywę zawartą w art. 209 Kpa, co skutkuje uchylenie decyzji.

Jeżeli zeznania darczyńcy i obdarowanego, składane w toku postępowania w sprawie wymierzenia podatku od darowizny, są rozbieżne co do wartości przedmiotu, organ administracji powinien zgodnie z art. 89 Kpa przeprowadzić z ich udziałem rozprawę dla ustalenia rzeczywistej wartości podstawy opodatkowania.

Prowadząc po dniu 1 stycznia 1981 r. postępowanie w sprawie wydania pozwolenia na budowę organy administracji są obowiązane stosować przepisy rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ także wówczas, gdy projekt realizacyjny inwestycji był opracowany przed

Zgodnie z art. 11 Kpc, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym, a w związku z art. 211 Kpa - również Naczelny Sąd Administracyjny. Skoro nie mogą być kwestionowane ustalenia takiego wyroku co do faktu trudnienia się nielegalnym handlem wódką przez stronę postępowania podatkowego, należy uznać, że działalność

Odbywanie podróży służbowej poza czasem pracy" nie rodzi obowiązku wypłacenia pracownikowi dodatkowego wynagrodzenia, jeżeli przepis szczególny tego nie przewiduje.

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w rozstrzyganiu skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych /art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa/. 2. Mianowanie jest instytucją pozakodeksowego prawa pracy normowaną w przepisach odrębnych, tzw. pragmatykach, dotyczących określonych grup pracowników, których charakter pracy uzasadnia odmienność ich statusu prawnego od statusu pracownika

1. Organ administracji, który wydał decyzję o rozwiązaniu umowy i zarządził odebranie terenu państwowego oddanego uprzednio osobie fizycznej w użytkowanie wieczyste na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, nie jest właściwy do ustalania wysokości wynagrodzenia za budynki i inne urządzenia wzniesione na

1. Sam tylko fakt wybudowania obiektu budowlanego bez pozwolenia przewidzianego w art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego nie uzasadnia wydania decyzji o rozbiórce obiektu, jeżeli nie powoduje on niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo zagrożenia dla środowiska. 2. Decyzja nakazująca rozbiórkę obiektu budowlanego tylko z powodu, że został on wybudowany bez pozwolenia na budowę jest nieważna z przyczyny

Zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa organ administracji jest obowiązany podać w uzasadnieniu faktycznym swej decyzji m.in. dowody, na jakich się oparł oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Dopełnienie tego obowiązku nabiera szczególnej wagi wówczas, gdy organ administracji ustala kandydata na wieczystego użytkownika nieruchomości spośród kilku ubiegających się osób, kierując

1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę

Pismo okólne wojewody nie może stanowić podstawy prawnej decyzji administracyjnej.

1. Wobec objęcia z dniem 1 stycznia 1981 r. postępowania w sprawach podatkowych przepisami Kpa, przy dokonywaniu tzw. wymiarów doraźnych organy administracji są obowiązane - zamiast przepisów dekretu z dnia 16 maja 1946 r. o postępowaniu podatkowym /t.j. Dz.U. 1963 nr 11 poz. 60 ze zm./, który utracił moc, i wydanego na jego podstawie zarządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1952 r. w sprawie ustalenia

1. Teza, że ubiegający się o nabycie gruntów z Państwowego Funduszu Ziemi był w dniu orzekania przez organ administracji nadal dzierżawcą tych gruntów z mocy art. 674 w zw. z art. 694 Kc, pomimo wygaśnięcia terminu oznaczonego w umowie, i w związku z tym korzysta z pierwszeństwa przewidzianego w par. 12 ust. 2 pkt 1 zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 25 lipca 1979 r. w sprawie cen, warunków i trybu

Rozporządzenie Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego z dnia 15 grudnia 1971 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w szkołach i w innych placówkach oświatowo-wychowawczych oraz w szkołach wyższych /Dz.U. 1972 nr 1 poz. 5/ bezpośrednio określa warunki oraz związane z nimi obowiązki osób odpowiedzialnych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, nie przewidując formy decyzji administracyjnej

1. Roszczenia ze stosunku pracy pracownika mianowanego są załatwiane przez właściwe organy administracji w drodze decyzji administracyjnych. Za decyzję taką uznać należy również pismo właściwego organu zawierające co najmniej oznaczenie organu i adresata aktu, rozstrzygnięcie w sprawie i podpis upoważnionego pracownika. 2. Jeżeli ustawa nie przewiduje innego organu odwoławczego, organem właściwym do