W świetle (…) art. 607e § 1 k.p.k. osobę przekazaną można ścigać tylko za przestępstwo, które stanowiło podstawę przekazania. Treść tego przepisu wskazuje, że brak zgody na przekazanie, co do zasady, wyłącza dopuszczalność ścigania, a więc stanowi ujemną przesłankę procesową z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. Natomiast w postępowaniu odwoławczym ta okoliczność powoduje zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej

Nieodzownym warunkiem wznowienia postępowania na podstawie art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. jest istnienie w chwili orzekania powodów w nim wymienionych. Jedynie w tym czasie nie były one znane sądowi. Jeżeli chodzi o wskazywaną we wniosku podstawę odwołującą się do art. 60 § 3 k.k., musiałyby to być wyjaśnienia podejrzanego złożone w swojej sprawie, odebrane i utrwalone w trybie art. 143 § 1 pkt 2 k.p.k.

Postępowanie w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci postanowienia prokuratora o zabezpieczeniu majątkowym, wydanego na podstawie art. 293 § 1 kpk, toczy się według przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, z uwzględnieniem przepisów art. 776 - 795 Kodeksu postępowania cywilnego w zakresie, w jakim odsyła do nich art. 26 kkw. Właściwym do rozpoznania wniosku o nadanie

Przepis art. 537 § 1 k.p.k. pozwala (...) na uchylenie zaskarżonego orzeczenia bez wydawania orzeczenia następczego, tj. o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania albo umorzeniu postępowania - art. 537 § 2 k.p.k.

Wyłączność ustawy i maksymalna określoność znamion przestępstw nie oznacza jednak, że wszelkie elementy opisujące czyny zabronione muszą i mogą być wyczerpująco ustalone w ustawie. Także w zakresie typizacji przestępstw dopuszczalne jest odwoływanie się do sformułowań ocennych (np. ciężkie, lekkie, istotne, podobne, wielka, znaczna, silne, znikomy itp.). Ostatecznie na sądach ciąży obowiązek interpretacji

Reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastosowanie w związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 29 marca 2007 roku o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 64, poz. 432 ze zm.), powoduje, że sąd właściwy rzeczowo do rozpoznania sprawy według przepisów obowiązujących przed zmianą stanu prawnego, zachowuje swą właściwość

W art. 202 § 3 k.p.k. zakazane jest, by biegli pozostawali ze sobą w związku małżeńskim lub w innym stosunku, który mógłby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do ich samodzielności, chodzi tu o więzy stawiające pod poważnym znakiem zapytania zdolność biegłych do samodzielnego i niezależnego analizowania okoliczności istotnych dla treści opinii. Sam fakt zależności służbowej między biegłymi, o ile nie

Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec sprawcy kwalifikowanego zabójstwa z art. 148 § 2 k.k., zagrożonego karą 25 lat pozbawienia wolności i dożywotniego pozbawienia wolności, nie stanowi naruszenia prawa materialnego, gdyż nie istnieje przepis zakazujący zastosowania tej instytucji, a przyjęcie konkludentnego zakazu wynikającego z zaniechania przez ustawodawcę określenia zasad łagodzenia

Norma zawarta w art. 151 § 2 k.k.w. określa rozpoczęcie biegu okresu odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonego w pierwszym postanowieniu wydanym w tym przedmiocie. Jeżeli natomiast, w trybie art. 151 § 3 k.k.w. dochodzi do wydania kolejnych postanowień orzekających o dalszym odroczeniu wykonania kary, to w ich następstwie, niezależnie od daty wydania, przedłuża się okres odroczenia

Stosownie do dyspozycji art. 108 § 4 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przedawnienie dyscyplinarne przewinienia wyczerpującego jednocześnie znamiona przestępstwa nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie przewidziane w przepisach Kodeksu karnego; zatem wszczęcie i prowadzenie postępowania dyscyplinarnego jest dopuszczalne w całym

Istotą współsprawstwa bowiem jest realizacja części znamion czynu zabronionego, jak również przyczynienie się do realizacji takiego czynu, w sensie wzajemnego dopełniania się zachowań poszczególnych sprawców. Zachowanie współsprawcy polega na tym, że działa on z zamiarem wspólnej realizacji znamion czynu, na wspólny rachunek, zgodnie z przyjętym podziałem ról.

Pokrzywdzony z uwagi na wiek i charakter czynu słuchany był w trybie art. 185a k.p.k. Z powodu okoliczności wymienionych w § 1 in fine tego przepisu został przesłuchany przed sądem orzekającym. Trzykrotnie odbierali od niego relację o przedmiotowych zdarzeniach biegli psycholodzy opiniujący w sprawie. Był na ten temat indagowany także przez terapeutów mających mu przyjść z pomocą psychologiczną. Procedowanie

Jeśli Sąd zdecydował się na przyjęcie konstrukcji swojego rozstrzygnięcia rozpoczynającej się od uchylenia zaskarżonego wyroku w zakresie skazania oskarżonego za zarzucane mu czyny, to jeśli jednocześnie zamierzał go za nie skazać, jakkolwiek w zdecydowanej zmienionej konfiguracji, przy zastosowaniu konstrukcji współukaranego czynu uprzedniego, to obowiązkiem tego sądu było dokonanie ponownego pełnego

W wypadku nie dających się usunąć wątpliwości dotyczących czasu popełnienia czynu - a takie właśnie wątpliwości były przecież przyczyną przyjęcia, że czyn mógł być popełniony w każdym czasie mieszczącym się w ustalonym okresie - zastosowanie reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) prowadzi do stwierdzenia, że termin przedawnienia biegnie od chwili stanowiącej początek tego okresu. W sferze wątpliwości

Nie jest dopuszczalne uwolnienie lekarza od odpowiedzialności za zmianę zakresu zabiegu operacyjnego bez zgody pacjenta, na podstawie art. 26 § 1 lub § 5 k.k., w sytuacji niespełnienia warunków określonych w art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r., Nr 226, poz. 1943 ze zm.), gdyż oznaczałoby to zignorowanie, mających charakter gwarancyjny

1. Działanie sprawcy przestępstwa rozboju skierowane jest nie tylko przeciwko mieniu pokrzywdzonego lecz także przeciwko jego osobie. W świetle dokonanych przez sąd meriti ustaleń faktycznych przedmiotem kradzieży stały się pieniądze o wartości „co najmniej kilku groszy”, zaś sprawcy rozboju, co podkreśla sam pokrzywdzony, po tym jak jeden z nich uderzył go w twarz, oddali G. M. odebrany mu telefon

1. Badając, czy oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania zabójstwa, sąd odwoławczy trafnie przyjął, że kwestię tę można rozstrzygnąć jedynie po ustaleniu, czy w grę wchodzi usiłowanie zakończone, czy też usiłowanie niezakoczone, jako że odstąpienie, w tym dobrowolne, jest możliwe tylko w tym drugim wypadku. 2. Przy ocenie usiłowania należy uwzględniać ocenę sytuacji faktycznej przez sprawcę w chwili

Przepis art. 58 § 2 k.k., formułujący dyrektywę wymiaru kary grzywny, sformułowany jest wprawdzie kategorycznie („grzywny nie orzeka się”), niemniej zawsze to od decyzji sądu zależy ocena wystąpienia przesłanek zastosowania tego przepisu w konkretnej spawie. Skoro zatem orzekające w sprawie sądy doszły do przekonania, że nie zachodzą przesłanki zastosowania art. 58 § 2 k.k., to nie może być mowy o

Podniesienie zarzutu przedawnienia jest korzystaniem przez prokuratora z przysługującego mu prawa. Twierdzenie wnioskodawcy, iż skorzystanie z tego prawa jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, wymaga wskazania, jakie konkretne zasady współżycia społecznego zostały przez to naruszone oraz udowodnienia faktów uzasadniających ten zarzut. Nie wystarczy zatem ogólne i lakoniczne powołanie się

Obrońca nie jest stroną procesu (zob. art. 406 § 1 k.p.k.) a uchybienie tego przedstawiciela procesowego nie jest równoznaczne z uchybieniem oskarżonego jako strony. Obrońca to nie pełnomocnik, którego niekorzystne skutki działania lub zaniechania, podjętego w ramach umocowania, rozciągają się na reprezentowanego.

Już samo bowiem łączenie pojęcia „demokracja” z pojęciem „Polski Ludowej”, zwłaszcza w okresie późnych lat czterdziestych, było tak jawnym nadużyciem, że w sposób oczywisty mogło budzić dezaprobatę. Tym samym niezależnie od oczywistego braku akceptacji dla wulgarnej formy wyrażania swoich ocen, ustalone przez Sąd pierwszej instancji zachowanie E. P. w czasie przemówienia o charakterze demagogicznej

Samo poinformowanie na piśmie przez wyznaczonego z urzędu adwokata o braku podstaw do wniesienia kasacji (art. 84 § 3 k.p.k.) nie jest wystarczającym powodem do wyznaczenia oskarżonemu innego obrońcy z urzędu w celu sporządzenia i podpisania kasacji. Może to mieć miejsce tylko wtedy, gdy zostanie wykazane i ustalone, że poprzednio ustanowiony adwokat zaniedbał swych obowiązków w zakresie zleconych

Wyjątki do zasady statuującej obowiązek uiszczenia przez strony opłaty od kasacji, przez wzgląd na funkcjonujący w orzecznictwie i nauce zakaz wykładni rozszerzającej wyjątków (exceptiones non sunt extendendae), nie powinny być poddawane interpretacji rozszerzającej. Obowiązek zapłacenia w sprawie karnej opłaty od kasacji ciąży również - na podstawie art. 527 § 1 in principio k.p.k. - na Zakładzie