W postępowaniu administracyjnym prowadzonym w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego nie jest wyłączony obowiązek wyjaśnienia przez organ okoliczności sprawy, o którym mowa w art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), mimo że ciężar dowodu spoczywa na tym, kto ma w tym interes prawny (art.

Warunku co najmniej dziesięcioletniej praktyki zawodowej w zakresie zapobiegawczego nadzoru sanitarnego, o jakiej mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie rzeczoznawców do spraw sanitarno-higienicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 1792), nie można zawężać do wykonywania wyłącznie pracy na stanowiskach związanych z wykonywaniem nadzoru sanitarnego

Upoważnienie udzielone przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, o którym mowa w § 3 ust. 2 pkt 2 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 4 października 1999 r. w sprawie nadania statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 80, poz. 914 ze zm.), jest upoważnieniem do działania w imieniu ZUS jako organu administracji publicznej i dlatego nie narusza art. 268a

W razie niedokonania wyboru zarządu nieruchomości wspólnej uprawnienia właściciela do wyrażenia pisemnej zgody na wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, o której mowa w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 ze zm.), przysługują współwłaścicielom

Postępowanie w sprawie zawarcia umów ze świadczeniodawcami, prowadzone na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.), nie jest postępowaniem administracyjnym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Sprawa o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń staje się sprawą administracyjną

Dla zastosowania normy zawartej w art. 167 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.) wymagane jest nie tylko wykazanie naruszenia prawa, statutu lub interesów świadczeniobiorców bądź też odmowy udzielenia wyjaśnień i informacji. Niezbędne jest także przypisanie wskazanej osobie odpowiedzialności za dane

Stosownie do art. 167 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych /Dz.U. nr 210 poz. 2135 ze zm./ kompetencja do nakładania kary przysługuje Ministrowi Zdrowia niezależnie od innych środków nadzoru. Wybór takich środków, objęty uznaniem administracyjnym, podlega ocenie co do zgodności z prawem w ramach kontroli granic tego uznania w realiach

1. Skarżącej spółce przysługiwała skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia uchwały Rady Miejskiej odpowiadającej na pierwsze wezwanie do usunięcia naruszenia prawnego. 2. Nie można traktować instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawnego jako czynności niewywołującej żadnych skutków prawnych, która może być powtarzana bez ograniczeń. Taki pogląd pozbawiałby

1. Przepisy art. 102 ust. 5 pkt 24 i art. 107 ust. 5 pkt 16 oraz art. 109 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych /Dz.U. nr 210 poz. 2135 ze zm./ nie stanowi samodzielnej podstawy materialnoprawnej do władczego rozstrzygania w drodze decyzji administracyjnej o indywidualnych prawach konkretnych podmiotów dotyczących spraw określonych

W sytuacji niewykonywania przez Narodowy Fundusz Zdrowia obowiązków nałożonych na ten Fundusz przez ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych /Dz.U. nr 210 poz. 2135 ze zm./ należy podejmować działania określone w art. 165 i art. 166 tej ustawy. Niezależnie od tych działań właściwy organ może stosować sankcje przewidzianą w art. 167 ustawy

Podmiotem uprawnionym do wystąpienia do organu Funduszu Zdrowia z żądaniem wynagrodzenia za świadczenie opieki zdrowotnej udzielonej świadczeniobiorcy w stanie nagłym zgodnie z art. 19 ust. 5 w związku z art. 5 pkt 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych /Dz.U. nr 210 poz. 2135 ze zm./ jest wyłącznie świadczeniodawca.

Podstawą ustalenia wysokości stawki za czynności radcy prawnego podjęte przed sądem administracyjnym pierwszej instancji w sprawie skargi na decyzję odmawiającą umorzenia zaległości z tytułu składek, wydaną na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych /Dz.U. nr 137 poz. 887 ze zm./, jest przepis par. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra

1. Odmowa udzielenia prowadzącemu zakład pracy chronionej przez samorząd województwa pożyczki, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 123 poz. 776 ze zm./ nie jest sprawą sądowoadministracyjną w rozumieniu art. 1 w związku z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu

1. Przepis art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych /Dz.U. nr 123 poz. 776 ze zm./ stanowi podstawę nie tyle do wydania decyzji z istoty deklaratoryjnej, co do wydania decyzji kształtującej określoną sytuację prawną adresata, jednak nie z momentem wejścia decyzji do obrotu prawnego zgodnie z regułami kodeksu postępowania

Fakt wprowadzenia w Dyrektywie 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy /Dz.Urz. WE.L. 303 z dnia 2 grudnia 2000 r./ okresu pozwalającego na dostosowanie ustawodawstw krajowych nie może być rozumiany jako niemożność dokonywania oceny zgodności działań Państw Członkowskich z wymaganiami Dyrektywy w okresie przejściowym

Skarga na decyzję dotyczącą dokonania rezerwacji częstotliwości w telekomunikacji, o jakiej mowa w art. 114 ust. 4 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne /Dz.U. nr 171 poz. 1800/, nie jest skargą dotyczącą koncesji, zezwolenia lub pozwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie telekomunikacji w rozumieniu par. 2 ust. 2 pkt 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia

Podstawowy cel art. 33 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomunikacyjne /Dz.U. nr 73 poz. 852 ze zm./ polega na bezpośrednim wskazaniu przez samego ustawodawcę, że opłaty, o których mowa w art. 31 tego Prawa podlegają egzekucji administracyjnej, bez względu na kwestię oceny charakteru tych opłat. Z powyższego wynika, że poddanie określonego obowiązku egzekucji administracyjnej nie może być rozumiane

1. Przepisy art. 33 w związku z art. 70 ust. 2 Porozumienia w sprawie handlowych aspektów prawa własności intelektualnej /załącznik nr 1C do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu - Dz.U. 1996 nr 32 poz. 143/ są normami prawa międzynarodowego nadającymi się do bezpośredniego stosowania w sprawach patentów udzielonych przed wejściem w życie art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 października

1. Prawidłowa podstawa prawna żądania strony wynika z przedstawionej przez nią podstawy faktycznej żądania, co oznacza, że błędne zakwalifikowanie sprawy pod względem prawnym, zarówno przez stronę jak i organ administracji nie wiąże wojewódzkiego sądu administracyjnego w rozumieniu art. 134 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153

Z treści art. 110 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. - Prawo telekomunikacyjne /Dz.U. nr 73 poz. 852 ze zm. obecnie art. 192 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne - Dz.U. nr 171 poz. 1800 ze zm./ nie wynikają uprawnienia dla operatora do żądania wszczęcia postępowania, bez względu na istnienie interesu prawnego, także wówczas, gdy podjęcie interwencji w rozumieniu