Kognicja Sądu administracyjnego w postępowaniu wywołanym skargą na bezczynność organu jest ograniczona do badania, czy organ miał wynikający z prawa obowiązek wydania aktu lub dokonania czynności; czy dokonał tej czynności w terminie określonym w art. 35 par. 3 lub 4 Kpa; czy Strona dopełniła wymogów z art. 37 Kpa i czy po wytoczeniu skargi nie zaszły przesłanki umorzenia postępowania. W postępowaniu

Tryb jednoinstancyjny w myśl art. 160 Kpa dotyczy decyzji odszkodowawczej pozytywnej bądź negatywnej, a nie skargi na bezczynność.

Zgodnie z art. 739 par. 3 Kpc w zw. z art. 35a ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ wysokość kaucji zabezpieczającej roszczenia inwestora z powodu wstrzymania wykonania decyzji zależy od uznania sądu.

Z mocy art. 106 par. 6 Kpa do organu współdziałającego stosuje się odpowiednio przepisy art. 36-38 Kpa, a więc jest on traktowany podobnie jak organ wydający decyzję w przypadku bezczynności. W przypadku bezczynności organu współdziałającego skargę do sądu administracyjnego może wnieść strona. Natomiast organ rozstrzygający może jedynie sygnalizować bezczynność organu współdziałającego, organowi sprawującemu

Błędne pouczenie przez organ egzekucyjny nie może kształtować właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o wyłączenie wierzytelności spod egzekucji /art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, a w konsekwencji nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi przez ten Sąd.

Ponowny wniosek strony o całkowite zwolnienie od uiszczenia kosztów sądowych oparty na tej samej podstawie faktycznej jest niedopuszczalny.

Skarga, o której mowa w art. 227 Kpa jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego lub postępowania sądowego.

Rada sołecka nie jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu. Radzie sołeckiej nie można bowiem przypisać zdolności sądowej /art. 29 i art. 31 Kpa w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Stosownie do przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ rada sołecka

Stosownie do przepisu par. 2 art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 36 noweli z dnia 6 września 2001 r. /Dz.U. nr 125 poz. 1368/ który obowiązuje od dnia 30.11.2001 r., na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego

Zgodnie z art. 160 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 140 poz. 939 ze zm./ ustanowiony przez sąd kurator jest uprawniony wyłącznie do reprezentowania upadłego banku w postępowaniu upadłościowym. Prawo bankowe nie przewiduje, by kurator mógł upadły bank reprezentować w zakresie spraw podatkowych w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Obalenie domniemania doręczenia adresatowi pisma sądowego w terminie wskazanym w art. 44 Kpa, upoważnia do wystąpienia przez stroną z wnioskiem o przywrócenie terminu do uiszczenia opłaty.

Nie odbieranie pism z urzędu pocztowego świadczy o nie zachowaniu szczególnej staranności przy dokonywaniu określonych czynności na etapie wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego.

W myśl art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ burmistrz jest przewodniczącym zarządu w gminie, upoważnionym do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej /art. 39 ust. 1 cyt. ustawy/. W związku z tym należy przyjąć, iż skarga pochodzi od organu powołanego do wydania decyzji. Żaden jednak przepis prawa

1. Skuteczna skarga może być wniesiona do sądu administracyjnego dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, chyba, że organ nadzorczy wcześniej negatywnie ustosunkował się do wezwania o usunięcie naruszenia prawa złożonego przez stronę /art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990

Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcie w sprawach, w których ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.

Dopuszczalność skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję centralnego organu administracji wydaną w pierwszej instancji jest możliwa tylko i wyłącznie wówczas, gdy strona uprzednio skorzystała z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Na postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Skierowanie do wojewody pisma z wnioskiem o stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy nie spełnia warunku przewidzianego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ a polegającego na wezwaniu rady gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia.

Wymogu dokonania wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /t.j. Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ nie spełnia skierowanie skargi równocześnie do sądu administracyjnego i do rady gminy.

Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują możliwości zasądzenia kosztów zastępstwa adwokackiego przed organami administracji państwowej. Przepis par. 24 pkt 3 rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 czerwca 1992 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości /Dz.U. nr 48 poz. 220/ reguluje wynagrodzenie adwokatów w sprawach

Uchwała podjęta na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428/ nie jest rozstrzygnięciem nadzorczym w rozumieniu art. 91 ust. 1 ani zajęciem stanowiska, o jakim mowa w art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, nie ingeruje bowiem władczo w uchwały organu gminy, a