Czy ustalenie w ostatecznej decyzji nakazującej rozbiórkę obiektu budowlanego /art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ terminu jej wykonania znajduje podstawę w przepisie art. 15 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./?

Podjęcie czynności zmierzających do sprostowania błędów pisarskich czy rachunkowych lub innych oczywistych omyłek popełnionych w decyzji, w tym złożenie wniosku o takie sprostowanie w trybie art. 113 par. 2 Kpa, nie ma wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi.

Stronie uprawnionej z mocy art. 28 i art. 61 par. 1 Kpa do wszczęcia postępowania administracyjnego zmierzającego do ustalenia lub stwierdzenia w drodze decyzji określonego obowiązku przez inny podmiot tego postępowania, nie służy po wydaniu ostatecznej decyzji w tej sprawie legitymacja do żądania wszczęcia postępowania egzekucyjnego w celu wymuszenia wykonania powyższego obowiązku. Obowiązek wszczęcia

umorzyć postępowanie w przedmiocie wyjaśnienia przedstawionej wątpliwości prawnej.

Uchwała Rady Miasta w sprawie określenia kryteriów, jakimi powinien kierować się zarząd miasta przy sprzedaży lokali użytkowych w budynkach komunalnych nie stanowi powszechnie obowiązujących przepisów gminnych a jest jedynie aktem wewnętrznego kierownictwa i tylko pośrednio może oddziaływać na sytuację prawną ewentualnych nabywców. Warunki nabycia lokali dla tych osób zostają ostatecznie ustalone w

1. Skuteczna skarga może być wniesiona do sądu administracyjnego dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, chyba, że organ nadzorczy wcześniej negatywnie ustosunkował się do wezwania o usunięcie naruszenia prawa złożonego przez stronę /art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990

Opinie przewidziane w art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych /Dz.U. nr 85 poz. 428 ze zm./ nie są zaskarżalne do sądu administracyjnego.

Gmina może - jako właściciel i dysponent mienia komunalnego - określać zasady sprzedaży lokali mieszkalnych, mieszkalno-użytkowych i użytkowych będących jej własnością. Uprawnienia te wynikają z pozycji właściciela mienia. Określając takie zasady w formie uchwały kierowanej do zarządu gminy rada gminy czyni to nie pod postacią prawa gminnego a aktu kierownictwa wewnętrznego. Taki charakter uchwały

Organ nadzoru wydający rozstrzygnięcie w sprawach, w których ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ nie przewiduje w ogóle środków odwoławczych, powinien jednocześnie pouczyć stronę o tym, iż możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego musi zostać poprzedzona zwróceniem się do organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.

Warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność naczelnego organu administracji państwowej /art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest uprzednie złożenie zażalenia w trybie art. 37 Kpa. Niezłożenie takiego zażalenia stanowi brak formalny skargi, skutkujący jej odrzucenie.

Na postanowienie wydane w trybie art. 261 par. 3 Kpa przez samorządowe kolegium odwoławcze na zasadzie art. 43c ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sprawa sporu co do podwyższenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest sprawą o charakterze

W każdej sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu, niezależnie od tego na podstawie jakiej ustawy było prowadzone postępowanie administracyjne, należy wystąpić z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, jeżeli przepisy ustawy na podstawie której wydany był kwestionowany akt administracyjny, nie przewidują środków odwoławczych.

W razie wykonania obowiązków określonych w decyzji o wstrzymaniu robót właściwy organ winien wydać pozwolenie na wznowienie robót /art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, a w razie ich niewykonania - nakazać rozbiórkę obiektu na podstawie art. 51 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., a nie art. 48.

Skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze gmina może wnieść po uprzednim zwróceniu się do wojewody z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa stosownie do art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

1. Po wejściu w życie ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ istnieje nadal wymóg wniesienia zażalenia, o jakim mowa w art. 37 par. 1 Kpa, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 Kpa lub ustalonym w trybie art. 36 Kpa, a także w sytuacji, gdy sprawę w pierwszej instancji rozpoznaje naczelny organ administracji państwowej /art

W sprawie, w której naczelny organ administracji państwowej wydaje decyzję w pierwszej instancji w postępowaniu określonym w Kodeksie postępowania administracyjnego, skargę można wnieść po wyczerpaniu trybu określonego w art. 127 par. 3 Kpa.

1. Okresowe i podmiotowe zwolnienie podatkowe w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ustanowione ustawą z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 41 poz. 325 ze zm./ z mocy ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253 ze zm./ uległo ograniczeniu wyłącznie do przedmiotu działalności gospodarczej określonego

Art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wyłącza dopuszczalność wnoszenia do sądu skargi na bezczynność w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 5-7 cyt. ustawy.

Dopuszczalność skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję centralnego organu administracji wydaną w pierwszej instancji jest możliwa tylko i wyłącznie wówczas, gdy strona uprzednio skorzystała z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Przewidziany w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ termin do złożenia zeznania podatkowego jest terminem materialnoprawnym. Może on być odroczony przez organ podatkowy na wniosek podatnika, złożony przed upływem terminu na podstawie art. 13 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108

Zaniedbanie, a zwłaszcza brak należytej organizacji pracy i staranności osób zatrudnianych przez skarżącego nie może usprawiedliwiać uchybienia terminom i skutkować ich przywróceniem, ponieważ obciążają samą stronę postępowania.

Organ administracji, pozostający w strukturze organów orzekających w danej sprawie, nie może zmieniać swojej sytuacji prawnej w zależności od stadium postępowania administracyjnosądowego.