Ponoszenie przez podatnika okresowych wydatków z tytułu umowy leasingowej pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowym z uzyskiwanymi i spodziewanymi przychodami tak długo, jak długo miał on obiektywną możliwość korzystania z przedmiotu tej umowy. Utrata przedmiotu umowy, niezależnie od okoliczności w jakich nastąpiła, pozbawia podatnika możliwości korzystania z przedmiotu leasingu i uzyskiwania

Ciężar dowodu co do źródeł przychodu obciąża podatniczkę.

Brak wymaganego pozwolenia na budowę lub wymaganego zgłoszenia podjęcia robót budowlanych, stanowiący niewątpliwie - ze względu na dyrektywę art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ - przeszkodę do osiągnięcia celu, jakiemu służyć ma ulga podatkowa określona w art. 26 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993

Wyliczenie dochodu /podstawy opodatkowania/ w danym roku podatkowym dokonuje się przez wyprowadzenie różnicy między sumą przychodów osiągniętych w danym roku podatkowym a kosztami ich uzyskania poniesionymi w tymże roku podatkowym. Wyprowadzenie tej różnicy, a więc potrącenie kosztów nie jest możliwe jeżeli podatnik nie uzyskał przychodów, dla uzyskania których poniósł koszty.

Cel wydatków stanowi zasadnicze kryterium, uzasadniające ich zaliczenie do wydatków podlegających odliczeniu od dochodu /art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.

Celem /fiskalnym/ regulacji art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ jest stworzenie bariery prawnej przepływu zysku do jej udziałowców jeszcze przed opodatkowaniem go w spółce.

Nie sposób za okoliczności uzasadniające wniosek o prawdopodobieństwie nieściągalności wierzytelności uznać takich zdarzeń i czynności wywołanych i podejmowanych przez wierzyciela, które nie mają znaczenia prawnego równego prawomocnemu orzeczeniu sądowemu i które jeszcze nie wszczynają postępowania egzekucyjnego, a które dopiero poprzedzają wydanie takiego orzeczenia lub skierowania stwierdzonej takim

Art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu ustalonym przez art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 1993 r. o zmianie ustaw regulujących zasady opodatkowania i niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 134 poz. 646/ stanowi, że za koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów i wpłat na różnego rodzaju funduszy

W przypadku uchybienia terminu odwołania analizowanie przedmiotu sprawy rozstrzygniętej decyzjami wymiarowymi jest niemożliwe i niedopuszczalne, bowiem z upływem terminu do wniesienia odwołania decyzje te stały się ostateczne, a ich zmiana, uchylenie, stwierdzenie nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych prawem /art. 16 par. 1 Kpa/.

Doręczenie pisma w razie nieobecności adresata w mieszkaniu, do rąk dorosłego domownika, który podjął się doręczenia pisma adresatowi, uważa się za równoznaczne z doręczeniem pisma samemu adresatowi, co oznacza też, iż dniem doręczenia pisma adresatowi w taki zastępczy sposób jest dzień jego doręczenia do rąk dorosłego domownika. Ewentualne przeszkody w wykonaniu przyjętego przez dorosłego domownika

Art. 10 par. 1 Kpa ustanowił zasadę ogólną czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym. Z zasady tej wynikają dla organu administracji państwowej obowiązki, a mianowicie zagwarantowanie stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz zagwarantowania stronie przed wydaniem decyzji prawa wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

Organ odwoławczy orzekając w sprawie wyszedł poza granice skargi i zaskarżoną decyzję uchylił w całości, naruszając tym samym zakaz zawarty w art. 139 Kpa. W myśl tego przepisu organ odwoławczy nie może wydać decyzji na niekorzyść strony odwołującej się, chyba że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

1. Sformułowanie art. 22 ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, jest jednoznaczne i pozwala wykazywać wydatki faktycznie poniesione "wyłącznie imiennymi biletami okresowymi". Dowód ten nie może być więc zastąpiony innym. 2. Organy podatkowe nie kwestionowały wydatku poniesionego przez podatniczkę na zakup okapu kuchennego,

Niewywiązanie się podatnika - w przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ terminie - ze zobowiązania przeznaczenia przychodu uzyskanego ze sprzedaży mieszkania na cele określone w tym przepisie i nieprzeznaczenie przychodu na zakup działki lub innego mieszkania w terminie obligowało go do

Wynikające z art. 27 ust. 1 zdanie ostatnie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ uprawnienie właściwego miejscowo urzędu skarbowego do kontroli i weryfikacji zadeklarowanych podstaw opodatkowania oraz do określenia innej wysokości podatku aniżeli wysokość zadeklarowana przez podatnika rozciąga się nie tylko na zdarzenia gospodarcze

Zawarcie umowy pożyczki pomiędzy wspólnikiem spółki cywilnej a samą spółką skutkuje zatem, że wspólnik pożycza sam sobie w części, w jakiej ma udział w majątku wspólnym. Odsetki od takiej pożyczki, stanowiącej własny kapitał włożony przez podatnika w źródło przychodu, nie uważa się za koszt uzyskania przychodu w spółce cywilnej stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku

Odprawa wypłacona skarżącemu na podstawie art. 39 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80 ze zm./ nie jest odszkodowaniem otrzymanym na podstawie przepisów prawa administracyjnego, cywilnego bądź innych ustaw. Nie należy również do odpraw wypłaconych na podstawie odrębnych przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy

W przypadku decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych wydanych przez organy podatkowe bądź organy kontroli skarbowej zawsze są to decyzje o charakterze deklaratoryjnym, czyli potwierdzającymi istnienie zobowiązania podatkowego, które powstało z mocy prawa.

Z treści art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ wynika, że decyzja określająca zobowiązanie podatkowe w innej wysokości niż wynikające z zeznania, musi być wydana zawsze wtedy, kiedy zeznanie podatkowe odbiega od rzeczywistego stanu i to bez względu na to, z jakich przyczyn nastąpiła rozbieżność pomiędzy stanem rzeczywistym

Organy podatkowe nie muszą przyjmować postanowień umów cywilnych, ale powinny je oceniać z punktu widzenia prawa podatkowego, a zatem fakt, że w przedmiotowej sprawie poniesienie kosztów w kwocie 3.000 zł związane było z zawartą umową najmu, nie może skutkować zaliczeniem tych wydatków w koszty uzyskania przychodów, gdyż wydatki te nie stanowiły opłaty czynszowej, a zostały poniesione na wykonanie

Wprowadzając zryczałtowane opodatkowanie przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach, ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ wskazała zarazem w art. 20 ust. 3 na sposób ustalania wysokości tych przychodów.

Przewidziane w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ prawo odliczenia wydatków jest związane z rozpoczętym procesem budowy, którego początek wyznacza pozwolenie na budowę.

1. W świetle regulacji prawnej obowiązującej w 1994 r. uznanie odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych za koszt uzyskania przychodu nie było uwarunkowane przekazaniem ich na odrębny rachunek bankowy. 2. Zakupione przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą przedmioty majątkowe nietrwałe stanowiące koszt uzyskania przychodu podlegają ewidencji zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 29 września

1. Zapłacona przez spółkę kwota 90 mln st. zł na rzecz właściciela sklepu jako zwrot kosztów remontu słusznie nie została uznana za koszt uzyskania przychodu spółki w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Wspólnicy spółki cywilnej nie byli właścicielami ani najemcami tego sklepu. Sklep był własnością spółdzielni