1. Uzasadniony wniosek podatnika o zwrot nadpłaconej kwoty podatku od nieruchomości, uiszczonego w drodze tzw. samoobliczenia, organ podatkowy rozstrzyga na podstawie właściwych przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, określając wysokość zobowiązania podatkowego, natomiast w razie bezzasadności wniosku wydaje decyzję odmawiającą zwrotu

Stronie uprawnionej z mocy art. 28 i art. 61 par. 1 Kpa do wszczęcia postępowania administracyjnego zmierzającego do ustalenia lub stwierdzenia w drodze decyzji określonego obowiązku przez inny podmiot tego postępowania, nie służy po wydaniu ostatecznej decyzji w tej sprawie legitymacja do żądania wszczęcia postępowania egzekucyjnego w celu wymuszenia wykonania powyższego obowiązku. Obowiązek wszczęcia

1. Należne opłaty i podatki przywozowe lub wywozowe, za które stowarzyszenie poręczające ponosi odpowiedzialność określoną w art. 8 Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR /Konwencja TIR/, sporządzonej w Genewie dnia 14 listopada 1975 r. /załącznik do Dz.U. 1984 nr 17 poz. 76/, nie mogą być dochodzone bezpośrednio w trybie egzekucji administracyjnej

Przyjmując, iż decyzje wydane na podstawie art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ mają charakter konstytutywny, należałoby też uznać, że w interesie podatnika byłoby wręcz celowe zaniżanie przychodu, a tym samym należnego podatku, skoro konsekwencją takich działań byłoby jedynie w przypadku wydania decyzji /co z reguły

Wygaśnięcie zobowiązania /art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ w podatku dochodowym od osób fizycznych na skutek zapłaty przez podatnika zeznanego podatku, jako należnego jest nieodwracalne tak długo, jak długo organ podatkowy w trybie art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U

1. W odwołaniu od decyzji organu I instancji podatnik zakwestionował tylko część rozstrzygnięcia, zatem w skardze nie może poszerzać zarzutów o kwestie, które nie wywoływały jego zastrzeżeń, bowiem w tym zakresie decyzja I instancji nie została zaskarżona. 2. Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie wyłączały w art. 23 wydatków

W myśl art. 157 par. 2 Kpa wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji następuje na wniosek strony bądź z urzędu. Organ administracji winien każdorazowo badać, czy wniosek o stwierdzenie nieważności pochodzi od podmiotu posiadającego przymiot strony i ocena taka powinna być przeprowadzona przed zawiadomieniem o wszczęciu postępowania. W przypadku ujawnienia, że wniosek nie pochodzi od

Decyzja ostateczna może być wzruszona tylko w trybie nadzwyczajnym uregulowanym w rozdziałach 12 i 13 działu II Kpa Stronie, która bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu dowiedziała się o wydaniu decyzji, gdy była ona już ostateczna, przysługuje wniosek na podstawie art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa. Z wniosku, o którym mówi art. 58 par. 1 Kpa, może korzystać tylko strona, której organ doręczył

Przedmioty o charakterze inwestycyjnym w myśl par. 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 125 poz. 559/ nie powinny być objęte spisem remanentowym, przyjmowanym do ustalenia kosztu własnego zużytych materiałów i towarów handlowych.

1. Wszystkie dowody przedstawione przez podatnika powinny być przedmiotem wszechstronnej i wnikliwej oceny na tle całokształtu materiału dowodowego. 2. Artykuł 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nakazuje uwzględniać po stronie przychodów nie tylko wartość zgromadzonych zasobów finansowych w roku podatkowym, którego sprawa

1. Pod pojęciem gruntu pod budowę budynku mieszkalnego zawartym w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ mieści się grunt przeznaczony pod budownictwo mieszkaniowe, zgodnie z przepisami - obecnie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./, a przed wejściem

Zgodnie z art. 154 Kpa decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ, który ,ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, wszak z zastrzeżeniem, jeśli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Przepis ten ustanawia zatem dwie przesłanki, które muszą wystąpić łącznie, aby można było wzruszyć w tym trybie

umorzyć postępowanie w przedmiocie wyjaśnienia przedstawionej wątpliwości prawnej.

1. Gminny program profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych, o którym mowa w art. 4[1] ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ nie jest aktem normatywnym powszechnie obowiązującym, o jakim mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74

Bank, na rzecz którego wierzyciel przeniósł wierzytelność /art. 509 par. 1 Kc/, będącą przedmiotem postępowania egzekucyjnego - nie jest uprawniony do wniesienia zażalenia na postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, wszczętego na wniosek wierzyciela /art. 5, art. 26 par. 1 i art. 59 par. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. 1991 nr 36 poz

Postępowanie o uchylenie decyzji ostatecznej na podstawie art. 154 Kpa stanowi jeden z elementów systemu nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, obejmujących przypadki weryfikacji decyzji administracyjnych dotkniętych wadliwościami kwalifikowanymi lub nie kwalifikowanymi oraz decyzji prawidłowych. System ten jest oparty na zasadzie niekonkurencyjności, tzn. że poszczególne tryby nadzwyczajne

Przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ nie przewidują możliwości żądania prowadzenia egzekucji przez bank będący cesjonariuszem w sytuacji, gdy egzekucja została wszczęta na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez bank będący wierzycielem /cedentem/.

1. Z art. 29 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ jednoznacznie wynika, że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. W konsekwencji art. 34 par. 1 tej ustawy stanowi, że zarzuty zgłoszone na podstawie wskazanej w jej art. 33 pkt 1 - 6, co miało

1. W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 1992 r., a więc zanim określono ustawowo kryteria nieściągalności wierzytelności, do podatnika należało wykazanie, że na dzień utworzenia rezerw istniały możliwe do wykazania podstawy do uznania tworzonych rezerw za nieściągalne. Nie wystarczy w takim przypadku dysponowanie wiedzą o sytuacji finansowej dłużnika, wynikającą z wzajemnych stosunków, np.

1. Wydatki związane z używaniem prywatnego samochodu osobowego podatnika stanowią koszt uzyskania przychodu w granicach określonych w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ pod warunkiem zachowania wymogów określonych w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów czyli pod warunkiem

Przyjmowanie sprawozdania z wykonania budżetu, jak również udzielenie lub nieudzielenie absolutorium zarządowi gminy należą do zakresu pojęcia "gospodarka finansowa gminy" i przez to w myśl art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ są one jawne. Dlatego w świetle tego przepisu nie jest dopuszczalne by głosowanie nad przyjęciem sprawozdania

Rozstrzygający dla oceny, czy zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa, jest stan prawa w dniu wydania tej decyzji; na taką ocenę nie może mieć wpływu ani późniejsza zmiana prawa, ani tym bardziej zmiana interpretacji tego prawa.

1. Każde żądanie zwrotu podatku, niezależnie od wysokości kwoty, obliguje organ podatkowy do dokładnego ustalenia formalnych i materialnych podstaw zasadności żądania, a więc argument "wykazania przez skarżącego dużych kwot podatku do zwrotu" i przez to konieczności "przeprowadzenia dokładnej kontroli zasadności tego żądania" nie uzasadnia zastosowania art. 166 Kpa. 2. Możliwość zawieszenia postępowania