Fakt, że strona nie wniosła odwołania od decyzji administracyjnej, nie stanowi przeszkody dla złożenia przez nią wniosku o stwierdzenie nieważności tej decyzji jako ostatecznej.

Zawarty w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /TJ. Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58 - według jednolitego tekstu ogłoszonego w Dz.U. 1989 nr 27 poz. 148 jest to art. 21 ust. 1 tej ustawy/ wymóg odrębnego zezwolenia na działalność

1. Wniesienie odwołania od decyzji powoduje w toczącej się sprawie skutki, o których stanowi art. 130 Kpa, w szczególności wstrzymanie z mocy prawa wykonalności zaskarżonej decyzji. 2. Środki prawne wnoszone przez prokuratora w postępowaniu administracyjnym powinny być przez organ kwalifikowane nie według nadanej im nazwy, ale stosownie do stadium, w jakim znajduje się postępowanie administracyjne

Niedopuszczalna jest skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na zawarte w decyzji administracyjnej rozstrzygnięcie o kosztach postępowania administracyjnego /art. 264 Kpa/.

Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję organu administracji państwowej /art. 200 par. 1 Kpa/ wyłącza - do czasu zakończenia postępowania sądowego - możliwość wznowienia postępowania przez organ administracji /art. 145 Kpa/ w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją.

Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję organu administracji państwowej /art. 200 par. 1 Kpa/ wyłącza - do czasu zakończenia postępowania sądowego - możliwość wznowienia postępowania przez organ administracji /art. 145 Kpa/ w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją.

1. Uchylenie w trybie odwoławczym decyzji ostatecznej stanowi naruszenie podstawowych i elementarnych zasad postępowania administracyjnego, co jest równoznaczne z rażącym naruszeniem przepisów prawa formalnego regulujących te zasady. 2. Brak jakiegokolwiek uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji administracyjnej stanowi, poza przypadkami określonymi w art. 107 par. 4 i par. 5 Kpa rażące naruszenie

1. Wadliwe ustalenie stanu faktycznego co do przekroczenia limitu adwokatów, ustalonego dla danej Izby Adwokackiej w planie rozmieszczenia,jest równoznaczne z naruszeniem art. 77 par. 1 Kpa, mającym wpływ na treść decyzji w przedmiocie wpisu na listę adwokatów osób nie objętych wpisem obligatoryjnym. 2. Możliwość wykonywania zawodu adwokata indywidualnie jest również uzależniona od danych wynikających

Zgodnie z przepisem par. 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w wieczyste użytkowanie gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. nr 47 poz. 239; zm. Dz.U. 1986 nr 3 poz. 17/ organ administracji państwowej nie działa według uznania

Nowa decyzja administracyjna, wydana na skutek uchylenia lub zmiany - zgodnie z art. 154 par. 1 i par. 2 Kpa - decyzji ostatecznej, stanowi rozstrzygnięcie sprawy w I instancji, dlatego skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na taką decyzję jest niedopuszczalna /art. 198 Kpa/.

Jeżeli wydana na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./ decyzja ostateczna o nakazaniu uiszczenia opłaty za występowanie odłogów w danym roku została uchylona przez Naczelny Sąd Administracyjny, to odpadła przesłanka do wymierzenia na podstawie art. 42 ust. 5 tej ustawy podwójnej opłaty za istnienie odłogów w roku następnym

1. Określone w przepisach ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./ zobowiązania osób wyłączających grunty rolne z produkcji nie są powiązane z nabyciem własności czy prawa wieczystego użytkowania - z wyjątkiem potrąceń przewidzianych w art. 18 ust. 1 i 2 - lecz z zaniechaniem rolniczego ich użytkowania przez właściciela lub posiadacza /art. 4

Nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, gdy istnieją możliwości różnej interpretacji przepisów prawnych.

Wydanie decyzji z pogwałceniem zasady dwuinstancyjności, obowiązującej w postępowaniu administracyjnym /art. 15 Kpa/, godzi w podstawowe prawa i gwarancje procesowe obywatela i musi być ocenione jako rażące naruszenie prawa.

Koszty odtworzenia obiektu budowlanego realizowanego przez prywatnego inwestora obejmują rzeczywiste koszty materiałów budowlanych, robocizny i transportu, które musi ponieść inwestor, a które jedynie wyjątkowo pokrywają się z urzędowymi katalogami cen. Posłużenie się przez biegłego wyłącznie stawkami wynikającymi z cennika PZU z 1972 r. nawet przy zastosowaniu mnożnika jest wadliwą metodą ustalenia

"Stwierdzenie niezgodności decyzji z prawem" następuje tylko w warunkach określonych w art. 156 par. 2 Kpa i jest alternatywą stwierdzenia nieważności decyzji, gdy nastąpił upływ czasu określony w Kodeksie postępowania administracyjnego bądź też gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

1. Jeżeli ze skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, iż skarżący żąda wydania mu pozwolenia na budowę, to uwzględnienie skargi w trybie art. 200 par. 2 Kpa polega na wydaniu takiego pozwolenia; uchylenie zaskarżonych decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia nie może być potraktowane jako uznanie skargi w całości za słuszną i jej zmianę. Takie pozorne uwzględnienie skargi skierowanej

1. W decyzji uchylającej decyzję dotychczasową w trybie wznowienia postępowania, organ administracji musi wskazać i uzasadnić, która z przesłanek określonych w art. 145 par. 1 pkt 1-8 Kpa była podstawą wznowienia. 2. Obowiązek wskazania konkretnej przesłanki i umotywowania swego stanowiska dotyczy również organu, który stwierdza nieważność decyzji z przyczyn, o których mowa w art. 156 par. 1 pkt 1

Wykonanie robót finansowanych z Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych bez uprzedniego ich zgłoszenia w celu przyznania środków w trybie art. 35 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./, nie pozbawia inwestora możliwości ubiegania się o zwrot poniesionych nakładów i nie daje podstaw do umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego.

1. Status strony postępowania administracyjnego nie wynika z uznania jakiegokolwiek podmiotu za stronę, nawet przez naczelny organ administracji państwowej, ale z przepisów prawa. Istotną cechą strony w rozumieniu art. 28 Kpa jest to, że jest ona podmiotem własnych praw /interesów prawnych/ lub obowiązków, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. 2. Udział organizacji społecznych

W świetle art. 75 Kpa niedopuszczalne jest stosowanie formalnej teorii dowodów poprzez twierdzenie, że daną okoliczność można udowodnić wyłącznie określonymi środkami dowodowymi, bądź też przez tworzenie nowych reguł korzystania ze środków dowodowych.

1. Warunkiem sine qua non zmiany decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa, jest uwzględnienie w całości wniosków strony zawartych w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Jeżeli organ administracji państwowej, do którego prokurator skierował sprzeciw, nie wydał postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji objętej sprzeciwem, strona może korzystać nadal z uprawnień przyznanych tą decyzją. 3.

1. Pozwolenie na budowę, jako decyzja w przedmiocie uprawnienia inwestora do budowy określonego obiektu budowlanego, może być wydana wyłącznie na wniosek inwestora. 2. Kierowane do organu administracji państwowej pisma innej osoby niż inwestor, nie mogą spowodować wszczęcia postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę. 3. Skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na pismo, mające charakter informacji