Jak wynika z art. 276 Kodeksu cywilnego ustanowienie użytkowania na rzecz rolniczej spółdzielni produkcyjnej na gruncie państwowym następuje nie w drodze czynności prawnej, lecz decyzją administracyjną. Przepisy art. 274 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. nr 30 poz. 210/ normują wyjątkową sytuację - jednorazowo porządkują własność do gruntów państwowych - przeto jako mające

Unormowania zawarte w art. 36 Prawa wodnego uprawniają organy administracji do rozstrzygania tylko sporów cywilnych, powstałych w związku z wydanymi pozwoleniami wodnoprawnymi, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowym z wydanym pozwoleniem wodnoprawnym i przynoszą szkodę w dziedzinie stosunków wodnych.

Wobec braku podstawy prawnej do wydawania osobom fizycznym decyzji o lokalizacji inwestycji nie mających charakteru przemysłowego, usługowego lub handlowego /art. 35 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym - Dz.U. nr 35 poz. 185 ze zm./, decyzje takie dotknięte są nieważnością stosownie do art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. Wniosek strony w takiej sprawie ma znaczenie wyłącznie procesowe,

Zgodnie z art. 209 Kpa ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego jest wiążąca w sprawie dla tego sądu oraz organu administracji państwowej zarówno wówczas, gdy dotyczy zastosowania przepisów prawa materialnego, jak również przepisów postępowania administracyjnego. Oznacza to, że organ administracji jest obowiązany rozpatrzyć sprawę ponownie stosując się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu

1. Przesłanką uzasadniającą wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest możliwość jej wykonania i prawdopodobieństwo wyrządzenia szkody. 2. Decyzja stwierdzająca nieważność innej decyzji jest aktem deklaratoryjnym, który nie nakłada na skarżącego obowiązków podlegających wykonaniu w trybie postępowania egzekucyjnego. 3. Wniosek skarżącego o wstrzymanie przez Naczelny Sąd Administracyjny wykonania

1. Organy administracji państwowej mają obowiązek rozpatrywania sprawy podlegającej załatwieniu w drodze decyzji administracyjnej w świetle wszystkich wchodzących w rachubę przepisów oraz udzielania stronom niezbędnych wyjaśnień i wskazówek, aby nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa. 2. Nie znajduje uzasadnienia w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego wydanie decyzji o umorzeniu

1. Z treści art. 130 Prawa wodnego wynika, że wymierzenie kary pieniężnej jest obligatoryjne m.in. wówczas, gdy zakład wprowadza do wód ścieki nie odpowiadające wymaganym warunkom. Jest to kara administracyjna wymierzana w trybie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego za sam fakt wprowadzenia do wód ścieków nie odpowiadających wymaganym warunkom bez względu na okoliczności i przyczyny, które

Jeżeli w związku z nabyciem i zabudową działek budowlanych część gruntów rolnych przestała być wykorzystywana rolniczo, ponieważ została przeznaczona na niezbędną dla nabywców działek budowlanych drogę dojazdową, to należność i stałe opłaty roczne wynikające z wyłączenia tych gruntów z produkcji rolniczej /art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych - Dz.U. nr

Osoba zgłaszająca organowi administracji państwowej żądanie, aby sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego została rozstrzygnięta w taki sam sposób w jaki w przeszłości rozstrzygnięto jej sprawę, nie staje się przez to stroną postępowania.

Jeżeli organ administracji państwowej bezzasadnie odmawia pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego, na przeznaczonym na ten cel terenie, osobie, której w tym właśnie celu oddał działkę budowlaną w wieczyste użytkowanie - działanie takie nie może być kwalifikowane jako zwykłe naruszenie prawa, skutkujące uchylenie decyzji odmawiającej pozwolenia na budowę, lecz jako rażące naruszenie prawa skutkujące

Decyzja odmawiająca wydania pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego na przeznaczonym na ten cel terenie, osobie, której właściwy organ państwowy w tym właśnie celu oddał działkę w wieczyste użytkowanie, jest naruszeniem prawa powodującym skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia elementarnych wymogów praworządności, a zatem jest nieważna jako wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu

1. Systematyka ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ nie stwarza podstaw prawnych do uzależnienia zastosowania jej art. 89 ust. 2 od przesłanek wyrażonych w zdaniu otwierającym jej art. 2 ust. 1. Skoro art. 89 ust. 2 jako przepis szczególny, zamieszczony w rozdziale obejmującym przepisy przejściowe i końcowe, nie zawiera zgodności

Stwierdzenie nieważności decyzji zamiast rozpatrzenia wniesionego przez stronę w terminie odwołania, narusza wyrażoną w art. 15 Kpa fundamentalną zasadę dwuinstancyjności postępowania, a tym samym wyczerpuje znamiona rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Obliczanie należności za wodę pobraną przez osobę fizyczną z wodociągu wiejskiego dla celów gospodarczych nie następuje w formie decyzji administracyjnej nawet wówczas, gdy ilość zużytej wody jest ustalona szacunkowo.

Organ odwoławczy, rozpatrując sprawę ponownie co do jej istoty, jest obowiązany usunąć te wadliwości decyzji, których dopuścił się organ I instancji. Uchylenie decyzji w toku instancji z powodu błędnego powołania podstawy prawnej oraz niewłaściwego jej uzasadnienia jest sprzeczne z przepisami art. 138 Kpa.

Naczelny Sąd Administracyjny nie może dokonywać - badając odmowę stwierdzenia uprawnień do świadczeń należnych kombatantom - samodzielnych ustaleń faktycznych wkraczających w kompetencje ZBoWiD. Sąd może ocenić tylko, czy odmowna decyzja organów ZBoWiD nie narusza przepisów Kpa normujących zasady postępowania dowodowego /w sposób mający wpływ na wynik sprawy/.

Wyrażona w art. 9 Kpa zasada należytego, wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenia ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania - nie zobowiązują organu do doradztwa w sprawach wykraczających poza przedmiot tego postępowania.

W sprawie o wydanie pozwolenia na budowę, rozpoznawanej w czasie obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego, przewidywana możliwość zmiany przeznaczenia terenu w nowo opracowywanym projekcie takiego planu nie stanowi przesłanki zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, niezależnie od tego, w jakim stadium opracowania znajduje się plan.

Wzruszając w trybie art. 200 par. 2 Kpa własną decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego, naczelny organ administracji państwowej powinien orzec o stwierdzeniu nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego.

We wszystkich rodzajach świadczeń z zakresu ubezpieczenia społecznego, w tym również świadczeń przyznawanych w drodze wyjątku przez Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie decyzji uznaniowych przewidzianych w art. 65 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267/, nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W miejscowościach, dla których nie sporządzono miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, również podział nieruchomości, o jakim mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/, może być dokonany na zasadzie określonej w art. 48 ust. 4 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz.

Odmienna ocena przez stronę dowodu, który istniał w dniu wydania decyzji i był znany organowi wydającemu decyzję nie uzasadnia żądania wznowienia postępowania.

Przepis art. 104 Kpa określa sposób załatwiania tych tylko spraw, które stosownie do art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa są rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych. Przepis ten nie jest natomiast materialnoprawną podstawą decyzji administracyjnej, gdyż tą stanowią przepisy prawa materialnego, określające, że sprawa podlega załatwieniu w drodze decyzji.

Zgłoszenie przez osobę zainteresowaną żądania dokonania zmian w danych ewidencji gruntu, co do oznaczenia rodzajów użytków i klasy gruntu, wszczyna postępowanie administracyjne w tej sprawie, które musi skończyć się wydaniem przez właściwy organ decyzji administracyjnej, orzekającej pozytywnie lub negatywnie o zgłoszonym w żądaniu, w zależności od wyników tego postępowania.