Pismo Państwowej Dyspozycji Mocy uzasadniające odmowę zawarcia umowy o dostawę energii elektrycznej nie jest decyzją administracyjną i nie może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, mimo że sprawy gospodarki paliwowo-energetycznej są objęte właściwością Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 8 Kpa/.

Spośród różnych decyzji wydawanych przez Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk przedmiotem zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego są tylko "decyzje dotyczące zakazu publikacji i widowisk" /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk - Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./. Decyzje o odmowie przyjęcia publikacji lub widowiska do kontroli nie są wymienione w art

1. Prawomocne cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej z powodu przekroczenia jego warunków orzeczone na podstawie art. 17 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /t.j. Dz.U. 1985 nr 13 poz. 58/ uzasadnia cofnięcie okresowego

Jeżeli podanie o wznowienie zostało wniesione po upływie miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 148 par. 1 Kpa organ administracji władny jest do wydania decyzji o odmowie wznowienia postępowania, o ile termin ten nie został przywrócony.

1. Brak jest podstaw do uchylenia lub zmiany decyzji, gdy odwołanie wniosła jedna ze stron a pozostałe strony nie wyraziły na to zgody. Oznacza to, że wydana przez organ I instancji na podstawie art. 132 Kpa, decyzja uchylająca własną decyzję, w przypadku wniesienia odwołania przez jedną stronę i braku zgody drugiej strony na uchylenie lub zmianę decyzji zgodnie z żądaniem odwołania albo też po upływie

Strona, która zwróciła się do naczelnego organu administracji państwowej z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją tego organu, powoduje stosownie do art. 61 par. 3 Kpa - wszczęcie postępowania określonego w art. 127 par. 3 Kpa w dniu doręczenia wniosku organowi. Strona niezadowolona z decyzji organu naczelnego, która swoim wnioskiem wszczęła postępowanie określone w art. 127 par

Ustalenie wysokości opłat z tytułu kosztów eksploatacji oraz remontów bieżących i kapitalnych domów w których znajduje się nabyty od Skarbu Państwa lokal mieszkalny, zarówno w stanie prawnym obowiązującym do dnia 1 sierpnia 1985 r. to jest do dnia wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży

Zgodnie z art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa wznowienie postępowania następuje, gdy wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności lub nowe dowody, istotne dla tej sprawy, w której strona domaga się wznowienia postępowania.

Nieodwracalne skutki prawne, o których mowa w art. 156 par. 2 Kpa wyłączające stwierdzenie nieważności decyzji nie zachodzą jeżeli pomimo przebudowy strychu na lokal mieszkalny na podstawie naruszającego prawo pozwolenia, istnieją zarówno prawne, jak i faktyczne możliwości przywrócenia stanu poprzedniego.

1. Z treści art. 47 i art. 48 Kc wynika, że przejęcie obiektu budowlanego na własność Państwa na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ wymaga równoczesnego przejęcia na mocy ust. 3 tego przepisu działki, na której obiekt ten jest położony. 2. Organ administracji państwowej orzekając na podstawie art. 37 ust. 1 prawa budowlanego

Nie ma obecnie uzasadnionych podstaw aby utożsamiać "interes społeczny" jako kategorię ogólną z jednostkowym interesem samodzielnego, samorządnego i samofinansującego się uspołecznionego przedsiębiorstwa handlowego. Wychodząc z założeń reformy gospodarczej można raczej sądzić, że konkurencja - także międzysektorowa - uruchamiając mechanizmy obniżenia kosztów działalności, a w rezultacie także cen,

W podatku od spadków i darowizn podstawą opodatkowania jest wartość czysta nabytych rzeczy i praw majątkowych, to jest wartość po potrąceniu długów i ciężarów /art. 7 ust. 2 ustawy/, również wówczas, gdy ustawa przewiduje szczególne sposoby ustalania wartości rodzajowo określonych składników nabytego majątku /art. 8 ust. 6 ustawy/.

Organ wyższego stopnia nad organem, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji jest tylko wówczas właściwy do podjęcia postanowienia o wznowieniu postępowania, jeżeli przyczyną wznowienia jest działalność organu, który rozstrzygał sprawę w ostatniej instancji. Analiza przyczyn wznowienia postępowania wymienionych w art. 145 par. 1 Kpa prowadzi do wniosku, że przez działalność organu, o której

O tym jakiej materii decyzja dotyczy nie przesądza powołany w jej podstawie przepis prawa, lecz treść podjętego rozstrzygnięcia. Nie wpływa zatem na ocenę przedmiotu decyzji okoliczność, iż w decyzjach podjętych w obu instancjach nie powołano właściwej podstawy prawnej.

1. Artykuł 138 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185/ dotyczy sytuacji, gdy organy wymienione w art. 137 ust. 3 tej ustawy orzekały w I instancji w charakterze organów o właściwości szczególnej. Jeżeli zaś orzekały w ramach kompetencji organów o właściwości ogólnej, to w postępowaniu administracyjnym organem odwoławczym od decyzji

1. Okoliczność, że ani przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o funduszu gminnym i funduszu miejskim /Dz.U. nr 52 poz. 269/ ani uchwała właściwej rady narodowej stopnia podstawowego nie regulują sprawy obniżenia świadczenia na fundusz w razie zaprzestania działalności w ciągu roku, w którym powstał obowiązek ponoszenia tego świadczenia nie oznacza, że brak jest prawnej możliwości uwzględnienia

Przepisy regulaminu studiów szkoły wyższej są jedyną prawnomaterialną podstawą do wydania przez dziekana wydziału decyzji o skreśleniu z listy studentów /art. 93 ustawy z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym - Dz.U. nr 14 poz. 113; obecnie art. 92 - Dz.U. 1985 nr 42 poz. 201/.

Rozbieżność między rozstrzygnięciem a częścią uzasadnienia decyzji administracyjnej polegająca na tym, że organ orzekający, wychodząc poza granicę toczącego się postępowania, wypowiedział się merytorycznie co do zasadności żądania skarżącego tym postępowaniem nie objętego, nie może uzasadniać uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyż uchybienie to nie miało wpływu na jej treść.