Ocena braku winy członka zarządu za niezłożenie wniosku o ogłoszenie upadłości jest oceną obiektywną i opiera się na możliwościach działania przez członka zarządu niezależnie od przyczyn zewnętrznych.

W postępowaniu o udzielenie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych dla przedsiębiorców, zgodnie z art. 67b § 1 ordynacji podatkowej, wnioskodawca jest zobowiązany do precyzyjnego określenia formy pomocy publicznej, o którą się ubiega, oraz do dołączenia odpowiednich dokumentów.

W postępowaniu podatkowym składając wniosek o ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych, przedsiębiorca ma obowiązek nie tylko wskazać rodzaj żądanej pomocy, ale również dołączyć do wniosku wszystkie dokumenty wymagane przepisami prawa, umożliwiające merytoryczne jego rozpatrzenie. Niewypełnienie tych obowiązków skutkuje niemożnością merytorycznego rozpatrzenia wniosku przez organ podatkowy.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, działanie podmiotu nie może być uznane za "rozporządzanie towarem jak właściciel", jeśli nie podejmuje on samodzielnych decyzji gospodarczych dotyczących sprzedaży towaru, co implikuje, że bez samodzielności w decydowaniu o losach towaru, działania takie nie kwalifikują się jako rzeczywiste dostawy towarów.

W kontekście art. 33 § 1 ordynacji podatkowej, uzasadniona obawa niewykonania zobowiązania podatkowego wymaga nie tylko oceny formalnej sytuacji prawnopodatkowej podatnika, ale również szczegółowej analizy jego sytuacji finansowej, majątkowej oraz dotychczasowego zachowania wobec zobowiązań publicznoprawnych. Decyzja o zabezpieczeniu wykonania zobowiązania podatkowego przed terminem płatności musi

Zastosowanie ulgi w spłacie zaległości podatkowych, na mocy art. 67a § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej, wymaga od organu podatkowego dokładnej analizy i oceny indywidualnej sytuacji podatnika, w szczególności jego stanu zdrowia i sytuacji finansowej, aby ustalić, czy występuje 'ważny interes podatnika' lub 'interes publiczny'.

W sprawach dotyczących kwestionowania prawa do odliczenia podatku VAT, organy podatkowe muszą przeprowadzić pełne i rzetelne postępowanie dowodowe, włączając do niego wszystkie istotne dowody, również te pochodzące z innych postępowań. Samodzielna i wszechstronna ocena zgromadzonego materiału dowodowego jest kluczowa do ustalenia faktycznego charakteru transakcji i roli podatnika w nich, a niedokonanie

Art. 15zzzzzn2 ustawy COVID-19, który dotyczy przywrócenia terminów, odnosi się wyłącznie do postępowań administracyjnych prowadzonych na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie do postępowań podatkowych. Prawo podatkowe jest autonomiczną gałęzią prawa publicznego i nie należy utożsamiać go z prawem administracyjnym w kontekście zastosowania przepisów ustawy COVID-19.

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego, do dnia doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego ze stwierdzeniem jego prawomocności

Zaliczenie nadpłaty podatku na poczet zaległości podatkowych dokonywane jest z urzędu i nie zależy od uznania organu podatkowego ani od dyspozycji podatnika, a postanowienie w sprawie takiego zaliczenia ma charakter formalny i potwierdza dokonanie czynności rachunkowo-technicznej. Zwrócenie nadpłaty możliwe jest tylko, gdy podatnik nie posiada zaległych lub bieżących zobowiązań podatkowych.

Postanowienie o zaliczeniu nadpłaty podatku na poczet zobowiązań podatkowych ma charakter formalny i nie jest uzależnione od uznania organu podatkowego ani dyspozycji podatnika, lecz stanowi potwierdzenie wykonania czynności rachunkowo-technicznej koniecznej do kompensacji wzajemnych wierzytelności, co wynika z art. 76 § 1 i art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej.

Nadpłata podatku wraz z jej oprocentowaniem podlega z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w ich braku podlega zwrotowi z urzędu. Organ podatkowy ma obowiązek dokonania takiego zaliczenia przed ewentualnym zwrotem nadpłaty, niezależnie od woli podatnika. Postanowienie o zaliczeniu nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych

W kwestii rozliczeń podatkowych nadpłat zobowiązań podatkowych, organ podatkowy jest zobowiązany do zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatnika z urzędu, zgodnie z obowiązującymi przepisami Ordynacji podatkowej, niezależnie od dyspozycji podatnika (art. 76 § 1 O.p.), a postanowienie w sprawie zaliczenia nadpłaty ma charakter formalny i potwierdza wykonanie

Doręczenie postanowienia na adres należycie umocowanego pełnomocnika strony jest skuteczne i prowadzi do wejścia tego postanowienia do obrotu prawnego, nawet jeżeli pełnomocnik reprezentuje stronę w innych sprawach podatkowych lub sądowych, pod warunkiem, że umocowanie obejmuje sprawy należące do właściwości organów podatkowych.

W kwestii zaliczania nadpłaty na poczet zaległości podatkowych, zgodnie z art. 76 § 1 O.p., nadpłata zobowiązania podatkowego oraz jej oprocentowanie zaliczane są z urzędu, a zwrot nadpłaty może nastąpić wyłącznie w przypadku, gdy podatnik nie posiada zaległych zobowiązań podatkowych oraz nie występują bieżące zobowiązania podatkowe, z zastrzeżeniem, że organ podatkowy przy zaliczaniu nadpłaty zobowiązany

W przypadku, gdy organ odwoławczy stwierdzi, że w postępowaniu dowodowym prowadzonym przez organ I instancji wystąpiły braki lub uchybienia wymagające przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, ma on uprawnienie do uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia celem dokonania pełnego i wyczerpującego postępowania wyjaśniającego. Decyzja kasacyjna