Sformułowana w art. 2 § 2 k.p.k. zasada prawdy materialnej wprowadza wprawdzie w procesie karnym wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, rozumie się jednak przez nie ustalenia udowodnione, a więc takie, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Obowiązek udowodnienia odnosić należy jednak

Artykuł 415 § 5 k.p.k. powołany przepis przewiduje wprawdzie orzekanie m. in. obowiązku naprawienia szkody - w razie skazania oskarżonego lub warunkowego umorzenia postępowania w wypadkach przewidzianych w ustawie, ale w świetle dalszej części tej regulacji jest oczywiste, że możliwość taka jest wyłączona jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo

I. Znaczenie normatywne określeń „przemoc wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 kk oraz „gwałt na osobie”, użytego w art. 130 § 3 kw, jest tożsame. II. Nadać powyższej uchwale moc zasady prawnej.

Z zasady orzekania w granicach skargi kasacyjnej wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny wyrok Trybunału Konstytucyjnego może uwzględnić tylko wtedy, gdy w skardze kasacyjnej zostanie podniesiony zarzut naruszenia przepisu prawa, o którego niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą Trybunał orzekł. Zarzut taki musi być przy tym sformułowany przed upływem terminu do wniesienia skargi

Rażącego naruszenia prawa dopuszcza się organ wydający postanowienie przewidziane w art. 106 K.p.a. w przypadku, gdy jest on właściwy zarówno do wydania decyzji głównej, jak i zajęcia stanowiska (wyrażenia opinii lub zgody albo wyrażenia stanowiska w innej formie). Takie postanowienie jest nieważne (art. 156 par. 1 pkt 2 w zw. z art. 106 i art. 126 Kodeksu postępowania administracyjnego).