Skarga, o której mowa w art. 227 Kpa jest odformalizowanym środkiem obrony i ochrony różnych interesów jednostki, które nie dają podstaw do żądania wszczęcia postępowania administracyjnego lub postępowania sądowego.

Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym zakres przedmiotowy skargi na bezczynność wyznaczają postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 1-4 cyt. ustawy. W tej kategorii spraw nie mieści się tzw. skarga popularna, określona w art. 221-256 Kpa.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalona jest zasada, że brak niektórych elementów w akcie nie pozbawia go charakteru decyzji, jeżeli zawiera co najmniej oznaczenie organu, oznaczenie strony, rozstrzygnięcie sprawy oraz podpis osoby upoważnionej do jego wydania. Innymi słowy treść, a nie forma przesądza o tym, czy dany akt jest decyzją administracyjną jednak pod warunkiem, że zawiera

Złożenie wniosku w trybie art. 31 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ nie może zastąpić trybów postępowania przewidzianych czy to w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, czy to w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Stosownie do art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przy ocenie zachowania terminu do wniesienia skargi nie ma zastosowania art. 65 par. 2 Kpa. Rządzą tutaj reguły procedury cywilnej i zgodnie z jej przepisami i jednolitym w tym zakresie orzecznictwem sądowym dniem wniesienia środka odwoławczego jest dzień jego złożenia w sądzie właściwym

Redukcja ocen prawnokarnych, przeprowadzona z punktu widzenia tego, czy jakiś czyn jest, czy też nie jest czynem następczym współukaranym (tak zresztą, jak i redukcja ocen z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia współukaranego czynu uprzedniego) jest zawsze problemem teleologicznym, którego właściwe rozwiązanie może być dokonane nie w formie abstrakcyjnej, ale z uwzględnieniem realiów konkretnej

Przepis art. 310 § 1 k.k. przewiduje jednolitą ochronę, stanowiących papiery wartościowe, dokumentów uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej, w tym wszystkich czeków, bez względu na sposób oznaczenia osoby uprawnionej.

Dopuszczalne jest stosowanie art. 44 § 3 k.k. przy rozstrzyganiu na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 75, poz. 468 ze zm.) kwestii przepadku przedmiotów narzędzi, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Rada sołecka nie jest uprawniona do wniesienia skargi do sądu. Radzie sołeckiej nie można bowiem przypisać zdolności sądowej /art. 29 i art. 31 Kpa w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./. Stosownie do przepisu art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ rada sołecka

W sprawie o wyrejestrowanie pojazdu /art. 79 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym - Dz.U. nr 98 poz. 602 ze zm./, która jest inną sprawą administracyjną niż sprawa o zarejestrowanie pojazdu, właściwość organu ustala się według miejsca zamieszkania strony zgodnie z ogólnymi regułami sformułowanymi w art. 21 par. 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

1. Kryterium oceny, czy dokonano nowego ustalenia faktycznego w określonej kwestii, jest - zarówno w kontekście zakazu reformationis in peius (art. 434 § 1 k.p.k.), jak i reguły ne peius (art. 454 § 2 k.p.k.) - merytoryczna zawartość rozważań, a nie aspekt formalny, przejawiający się używaniem w tych rozważaniach równoważnych pojęciowo wyrażeń i zwrotów ustawowych. 2. Sytuacja opisana w art. 25 § 3

Stosownie do przepisu par. 2 art. 40 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r., o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 36 noweli z dnia 6 września 2001 r. /Dz.U. nr 125 poz. 1368/ który obowiązuje od dnia 30.11.2001 r., na ostateczne postanowienie w sprawie odmowy wyłączenia rzeczy lub prawa majątkowego nie przysługuje skarga do Naczelnego

Inspektor kontroli skarbowej określając stratę podatkową, winien to uczynić zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./ w związku z art. 24 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w formie decyzji, a nie w formie wyniku kontroli.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania skarg powszechnych w rozumieniu Działu VIII Kpa, a więc skarg związanych z krytyką należytego wykonywania zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników /art. 227 Kpa/.

W przypadku nie wyznaczenia pełnomocnika właściwego dla doręczenia organ podatkowy doręcza pismo jednemu z pełnomocników /art. 145 par. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Przywrócenie terminu do złożenia wniosku o przywrócenie terminu jest niedopuszczalne.

Powiązanie czynności sprawczej przestępstwa skutkowego popełnionego przez zaniechanie, z innym obowiązkiem oskarżonego, niż wskazany w czynie zarzuconym, nie narusza tożsamości czynu. Sąd może zatem przyjąć w wyroku, że przestępstwo takie zostało popełnione przez zaniechanie innego, niż określony w zarzucie aktu oskarżenia obowiązku, jeśli tylko był on prawnym, szczególnym obowiązkiem zapobiegnięcia

Ustalenie, czy wniesiona przez obywatela opłata skarbowa od czynności urzędowych była należna czy nie, należy do kompetencji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Wynika to wprost z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 86 poz. 960 ze zm./. Na pewno nie jest to obowiązek urzędu skarbowego, jeżeli to właśnie on pobrał opłatę od podań, załączników, zaświadczeń

Brzmienie przepisu art. 58 Kpa jednoznacznie wskazuje, iż przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić, gdy spełnione zostaną wszystkie określone w nim przesłanki. W szczególności przywrócenie takie jest możliwe w sytuacji, gdy uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. Jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego w orzecznictwie przyjmuje się obiektywny miernik

Zgodnie z art. 160 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe /Dz.U. nr 140 poz. 939 ze zm./ ustanowiony przez sąd kurator jest uprawniony wyłącznie do reprezentowania upadłego banku w postępowaniu upadłościowym. Prawo bankowe nie przewiduje, by kurator mógł upadły bank reprezentować w zakresie spraw podatkowych w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Stosownie do art. 101 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591/ zaskarżenie do sądu administracyjnego uchwały organu gminy jest niedopuszczalne jeżeli w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił.

Użyty w art. 198 k.k. zwrot „brak zdolności (...) do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem' odpowiada zawartemu w art. 31 § 1 k.k. opisowi niepoczytalności spowodowanej chorobą psychiczną lub upośledzeniem umysłowym.

Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w sytuacji, w której postępowanie karne zostaje warunkowo umorzone, pozostaje fakultatywny. Przepis art. 67 § 3 in fine k.k. jest bowiem w zakresie orzekania tego środka karnego przepisem szczególnym w stosunku do art. 42 § 2 k.k. i wyłącza stosowanie tego ostatniego w zakresie przez siebie objętym, a więc przy warunkowym umorzeniu postępowania.