Odstąpienie od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami opałowymi jest uzależnione od wykazania, że zastosowanie sankcji nie jest niezbędne dla ochrony interesu publicznego i może być uznane za niewspółmierne w kontekście zasady proporcjonalności.

Przedsiębiorca nie jest pozbawiony prawa, a w istocie rzeczy wolności podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, a co za tym idzie wolności wyboru rodzaju tej działalności, a mianowicie wykonywania krajowego transportu drogowego w zakresie przewozu osób samochodem osobowym, albo pojazdem samochodowym, przeznaczonym

Nieuiszczenie opłaty za dalszy okres ochrony patentowej w ustawowym terminie, nawet w przypadku wprowadzenia w błąd przez pełnomocnika, skutkuje nieodwracalnym wygaśnięciem prawa z patentu.

Przepis art. 4 pkt 11 ustawy o transporcie drogowym wspomina o przewozie, ale osób i nie budzi wątpliwości w orzecznictwie, że ma zastosowanie także w przypadku przewozu jednej osoby.

W odniesieniu do kary pieniężnej nałożonej na producenta wyrobu budowlanego za wprowadzenie do obrotu produktu nieposiadającego deklarowanych właściwości użytkowych, przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych właściwy organ powinien uwzględniać przepisy art. 36j ust. 3 ustawy o wyrobach budowlanych oraz w sposób współmierny i skuteczny, orzekać w oparciu o stopień i okoliczności naruszenia przepisów,

1. Nałożenie na stronę skarżącą kar pieniężnych na podstawie dwóch różnych ustaw, stanowiąc dopuszczalny przepisami prawa zbieg odpowiedzialności administracyjnej, nie narusza zakazu podwójnego karania za to samo zachowanie. 2. Odrębne, a co za tym idzie różne zakresy normowania ustaw, a mianowicie ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy – Prawo o ruchu drogowym – co jasno i wyraźnie wynika z zestawienia