Niezasięgnięcie przed wydaniem decyzji wymaganego przez prawo stanowiska innego organu /art. 106 par. 1 Kpa/ nie stanowi rażącego naruszenia prawa /art. 156 par. 1 Kpa/, lecz jedynie może uzasadniać wznowienie postępowania w sprawie /art. 145 par. 1 pkt 6/.

Ocena zasadności cofnięcia upoważnienia do załatwiania spraw tajnych nie podlega kontroli organów rozpatrujących spory pracownicze, aktualność tej tezy zawartej w IV uchwale Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowego stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia

Zmiana treści osnowy decyzji dokonana postanowieniem nie jest prostowaniem oczywistych omyłek - lecz rozstrzygnięciem o istocie sprawy - wbrew postanowieniu art. 123 par. 2 Kpa, co stanowi rażące naruszenie prawa.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją.

Naruszenie trwałości decyzji administracyjnej /art. 16 par. 1 Kpa/, zasady sądowej kontroli legalności ostatecznych decyzji /art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i art. 198 Kpa/ oraz zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego /art. 15 i art. 127 par. 1 Kpa/ są rażącymi naruszeniami prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, pociągającymi za sobą stwierdzenie nieważności decyzji.

Organ administracji państwowej nie może w wyniku wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję ostateczną wznowić postępowania w sprawie zakończonej tą decyzją, aby następnie odmówić jej uchylenia. W ten sposób nie załatwia wszak skargi i rażąco narusza art. 200 par. 2 Kpa. Przepis ten pozwala bowiem jedynie na zmianę lub uchylenie decyzji w razie uznania skargi w całości za słuszną

Jeżeli przepis prawa upoważnia bądź zobowiązuje organ administracji państwowej do zastosowania sankcji administracyjnej za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia w stosunku do osoby posiadającej zezwolenie na prowadzenie publicznego transportu drogowego taksówką osobową, to sankcja taka może być zastosowana wówczas, gdy przewidujący ją przepis prawa obowiązywał w czasie popełnienia przestępstwa lub

Art. 169 par. 2 Kpa dla pominięcia ksiąg prowadzonych przez podatnika, jako dowodu w postępowaniu, wymaga złożenia przez podatnika wyjaśnień. Pominięcie sporządzonych i przedłożonych przez podatnika dokumentów bez zachowania wspomnianych wymogów stanowi naruszenie prawa.

1. Stosownie do wymogów art. 9 Kpa organy podatkowe są zobowiązane do poinformowania stron o możliwości udowodnienia /uprawdopodobnienia/ poczynionych nakładów w drodze zeznań świadków, w drodze szczegółowego zeznania samych skarżących, a nadto w drodze wyceny przez biegłych wartości tych nakładów, które były dokonane w rzeczywistości, a na które brak jest rachunków. 2. Zaniechanie zebrania takiego

1. Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ nie uzależnia uprawnień od czasokresu służby wojskowej żołnierzy koalicji antyhitlerowskiej, a zatem ograniczenie w tym zakresie stosowane przez organy ZBoWiD nie znajdują uzasadnienia w prawie powszechnie obowiązującym. 2. Skoro bezspornym jest, że osoba ubiegająca się o przyznanie uprawnień kombatanckich

1. Przydziały asygnat, talonów, promes i podobnych dokumentów uprawniających do nabycia materiałów i urządzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. 2. Jeżeli obywatel mający odpowiednie kwalifikacje zamierza prowadzić działalność gospodarczą, wymienioną w przepisach prawnych dotyczących koncesjonowania takiej

Wszelkie rozstrzygnięcia co do przydziału asygnat, talonów, promes itp. uprawniających do nabycia materiałów i urządzeń w jednostkach gospodarki uspołecznionej nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego a zatem nie mogą być przedmiotem postępowań odwoławczych bądź nadzorczych w trybie Kodeksu postępowania administracyjnego ani też przedmiotem skargi do Naczelnego

1. Nieskazitelność charakteru to nie tylko kwestia niekaralności czy niepopełnienia przestępstwa, to nie tylko ocena danej osoby w kategorii prawnej lecz przede wszystkim jest to sfera etyczno-moralna. Chodzi tu więc nie o to, czy dana osoba popełniła przestępstwo to jest czyn zagrożony karą w ustawie karnej, lecz o to czy osoba ta w dotychczasowym postępowaniu podejmowała i wykonywała działania obiektywnie

W zasadzie identyczny w brzmieniu wymóg rękojmi co do prawidłowego wykonywania zawodu przewidziany ustawowo dla adwokatów /art. 65 pkt 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ i radców prawnych /art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych - Dz.U. nr 19 poz. 145/ nie oznacza tożsamości wszystkich kryteriów ocennych rękojmi. Zespół

Działalność gospodarcza określona w par. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1982 r. w sprawie opodatkowania podatkiem scalonym niektórych jednostek gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 36 poz. 236/, korzysta ze zwolnienia od podatku scalonego bez względu na to, czy jest wymieniona w statucie jednostki organizacyjnej.

1. Jeżeli organ administracji nie wydaje postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania mimo oczywistego ustania przyczyny jego zawieszenia, a zażalenie strony w trybie art. 37 Kpa nie odniosło skutku, stronie służy skarga do sądu administracyjnego na niewydanie decyzji /art. 216 Kpa/. Uwzględnienie w takich okolicznościach skargi przez sąd administracyjny i zobowiązanie organu do wydania decyzji

Stwierdzenie organu wyższego stopnia, że brak jest podstaw do wzruszenia decyzji administracyjnej wydanej przez organ podległy, jest w istocie decyzją odmawiającą stwierdzenia nieważności tej decyzji, bowiem zawiera władcze i jednostronne rozstrzygnięcie, kształtujące indywidualną sytuację prawną jednostki nie podporządkowanej organowi.

Nakaz rozpatrzenia możliwości wzruszenia ostatecznej decyzji we właściwym trybie, zawarty w art. 235 par. 1 Kpa oznacza, że jeżeli w skardze zarzuca się, iż decyzję wydano na podstawie fałszywych dowodów /art. 145 par. 1 Kpa/, to właściwym trybem rozpatrzenia takiego zarzutu, jak i innych zarzutów dotyczących prawidłowości postępowania, wymienionych w art. 145 par. 1 Kpa jest tryb wznowienia postępowania

Jeżeli organ odwoławczy nie usuwa naruszeń prawa popełnionych przez organ I instancji to - utrzymując w mocy bez zmian naruszającą prawo decyzję tego organu - wydaje decyzję również naruszającą prawo.

1. Organ odwoławczy, który uchylił decyzję organu I instancji nie ma uzasadnienia dla jednoczesnego umorzenia postępowania przed tą instancją, jeżeli odwołujący się żąda rozpatrzenia sprawy co do jej istoty; żądanie takie świadczy bowiem o tym, że postępowanie nie stało się bezprzedmiotowe. 2. Decyzja organu odwoławczego o uchyleniu odmownej decyzji organu I instancji i umorzeniu postępowania tej instancji

Rozstrzyganie w ramach uznania administracyjnego nie zwalnia organu administracji państwowej od obowiązku przedstawienia w uzasadnieniu decyzji motywów jakimi się kierował dokonując takiego a nie innego wyboru uznaniowych możliwości. Niezbędność takiej motywacji rozstrzygnięcia nie jest tylko wymogiem formalnym lecz ma również istotne i realne znaczenie dla strony, do której rozstrzygnięcie to jest

Szkoda jest skutkiem prawnym, ale jeśli istnieje możliwość dochodzenia odszkodowania, to nie można mówić o nieodwracalności tego skutku. W myśl bowiem art. 160 par. 1 Kpa stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem art. 156 par. 1 Kpa albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za

To, że dany pracownik uczestniczył w wydaniu decyzji dotychczasowej, nie jest samodzielną podstawą z art. 24 par. 3 Kpa do jego wyłączenia w postępowaniu z art. 149 par. 2 Kpa, gdyż nie oznacza samo przez się, że wskutek udziału w wydaniu decyzji dotychczasowej wątpliwa może być jego bezstronność we wznowionym postępowaniu.

Stosownie do art. 154 ust. 1 pkt 4 ustawy z 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185 ze zm./ uczestnictwo samorządu mieszkańców w postępowaniu administracyjnym odbywa się na zasadach ustalonych dla organizacji społecznych przez Kodeks postępowania administracyjnego w art 31. To zaś oznacza, że podejmowane w tym postępowaniu przez samorząd czynności