1. Uchwała organu kolegialnego adwokatury w przedmiocie skierowania adwokata na badania lekarskie przez Komisję do spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia, wydana w sprawie o zezwolenie na wykonywanie zawodu adwokata indywidualnie, nie stanowi decyzji administracyjnej w rozumieniu art. 104 Kpa. 2. Uchwała taka dotyczy kwestii proceduralnych, wynikłych w trakcie załatwiania sprawy zezwolenia na wykonywanie

Niedopuszczalne jest wniesienie skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ dopóty, dopóki we właściwym trybie nie zostanie wzruszone ostateczne postanowienie o zawieszeniu postępowania lub nie zostanie podjęte postępowanie.

Jaki sąd - Naczelny Sąd Administracyjny czy sąd pracy jest właściwy do rozpatrzenia sporu dotyczącego rozwiązania stosunku pracy z mianowanym pracownikiem Najwyższej Izby Kontroli?

Zlecenie czy też odmowa zlecenia wykonania funkcji administracyjnych jednostkom spoza systemu organów administracji nie następuje w formie decyzji. Jednostce, której odmówiono zlecenia określonych funkcji administracyjnych /na co zezwala wyraźne upoważnienie ustawowe/, przysługuje tylko tryb skargowy przewidziany w art. 221 i nast. Kpa.

Jeśli posługując się formą delegacji dokonano istotnych zmian stosunku służbowego funkcjonariusza formacji zmilitaryzowanych /a nie zwykłego oddelegowania do czasowego pełnienia służby poza stałym miejscem służby/, to jest to decyzja w sensie materialnym, która podlega kontroli sądu administracyjnego.

Nie jest dopuszczalna skarga komisji rady gminy na uchwałę tej rady.

Zarówno sprawy ustalenia przez podmiot gospodarczy wynagrodzenia za pracowniczy projekt wynalazczy, o jakich mowa w art. 109 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości /Dz.U. 1984 nr 33 poz. 177 ze zm./, jak i sprawy obliczania przez ten podmiot efektów ekonomicznych uzyskanych przez stosowanie pracowniczego projektu wynalazczego, o czym mowa w art. 98 ust. 2 tej ustawy, nie są sprawami

Zarówno sprawy ustalenia przez podmiot gospodarczy wynagrodzenia za pracowniczy projekt wynalazczy /art. 109 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości - Dz.U. 1984 nr 33 poz. 177 ze zm./, jak i sprawy obliczenia przez ten podmiot efektów ekonomicznych uzyskanych przez zastosowanie pracowniczego projektu wynalazczego /art. 98 ust. 2 tej ustawy/ nie są sprawami administracyjnymi w rozumieniu

Uchwała organu samorządu adwokackiego ustalająca wysokość składki rocznej na potrzeby izby adwokackiej /art. 40 pkt 3 i art. 44 i 46 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ nie dotyczy rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej z zakresu administracji, zleconej do załatwienia przez organ samorządu adwokackiego. Jest to sprawa wewnątrzorganizacyjna tego samorządu związana

Pozostawienie sprawy bez rozpoznania nie następuje w formie decyzji administracyjnej, co ma ten skutek, że skarga na tę czynność organu administracyjnego nie jest dopuszczalna /art. 196 par. 1 i 3 Kpa/.

Gmina Miasta ani Prezydent tego Miasta, nie są stronami decyzji, której nieważność stwierdzono. Nie są więc podmiotami uprawnionymi do złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W sytuacji gdy organ samorządu terytorialnego dokonał bezpodstawnie rozporządzenia mieniem Skarbu Państwa, stosując formę decyzji administracyjnej, organowi administracji rządowej reprezentującemu Skarb Państwa przysługują prawa strony w rozumieniu art. 28 Kpa w postępowaniu zmierzającym do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z naruszeniem właściwości rzeczowej. Organem właściwym do stwierdzenia

Termin do wniesienia skargi na uchwałę organu gminy /art. 199 par. 1 Kpa w związku z art. 216a Kpa/ biegnie od powiadomienia przez organ o negatywnym stanowisku wobec żądania usunięcia naruszenia bądź od upływu terminu wskazanego w art. 35-36 Kpa do zajęcia w tej materii stanowiska.

"Wyrażenie zgody" przez organy samorządu aptekarskiego w sprawie o udzielenie koncesji na prowadzenie apteki /art. 7 ust. 1 pkt 7 i art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich - Dz.U. nr 41 poz. 179/ nie jest decyzją w rozumieniu art. 104 par. 2 Kpa, ani też nie należy do postanowień, o których mowa w art. 196 par. 3 Kpa.

Wynik kontroli ustalony przez inspektora kontroli skarbowej w trybie art. 24 ust. 2 spełniający warunki art. 25 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ nie jest ostateczną decyzją organu administracji, która może być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Akty założenia, przekształcenia lub likwidacji szkół i tym podobnych placówek publicznych nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, lecz aktami organizacyjnymi o charakterze ogólnym.

W świetle art. 5 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego /Dz.U. nr 66 poz. 287/ przewodniczący komitetu kościelnego nie jest organem parafii i nie jest upoważniony do występowania w imieniu parafii.

Wymierzenie kary porządkowej mianowanemu pracownikowi kolejowemu na podstawie par. 31 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych /Dz.U. nr 5l poz. 327 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną.

Oba rodzaje sporów o właściwość przewidziane w art. 216b Kpa - w brzmieniu określonym przez art. 1 pkt 26 ustawy z dnia 24 maja 1990 r o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 34 poz. 201/ - łączą się bezwzględnie tylko ze sprawami, do których mają zastosowanie przepisy tego kodeksu.

Jeżeli obowiązujące przepisy nie przewidują kompetencji organów do wydania decyzji administracyjnej, przeto skarga na bezczynność tych organów nie przysługuje.

1. Uchwała Rady Warszawy w sprawie opłat za pobór wody i odprowadzanie ścieków, podjęta na podstawie par. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1986 r. w sprawie urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych oraz opłat za wodę i wprowadzanie ścieków /Dz.U. nr 47 poz. 234/ nie jest uchwałą w sprawie z zakresu administracji publicznej. 2. O zakwalifikowaniu danego aktu jako

Od dnia 27 maja 1990 r. przyznawanie uprawnień do dodatkowej powierzchni mieszkalnej ze względu na stan zdrowia należy do zadań własnych gminy.