Wzruszenie ostatecznej decyzji administracyjnej organu pierwszej instancji w trybie odwoławczym, nadto bez uprzedniego wniesienia odwołania przez stronę postępowania, stanowi rażące naruszenie przepisów art. 138 i art. 16 par. 1 Kpa i skutkuje stwierdzenie nieważności takiej wadliwej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Przyczyna określona w art. 145 par. 1 Kpa należy do grupy przyczyn które istniały przed wydaniem decyzji, a mianowicie ujawnienie nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję. Jeżeli organ administracji państwowej wznowił postępowanie na podstawie okoliczności mu znanych w dniu wydania decyzji bądź też okoliczności

Organ administracji państwowej nie może pozbawić strony udziału w postępowaniu administracyjnym, na przykład z uzasadnieniem, że jej udział w przeprowadzeniu dowodu nie jest konieczny.

1. Decyzja administracyjna załatwia sprawę indywidualną. Oznacza to, że organ załatwiający sprawę ma obowiązek rozpatrzeć wszystkie okoliczności dotyczące tej sprawy, a w uzasadnieniu faktycznym decyzji odmownej wskazać fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, przyczyny z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym organ powinien

Jeżeli organ, który wydał decyzję zaskarżoną odwołaniem, uzna, że odwołanie tylko w części zasługuje na uwzględnienie, nie może zmienić lub uchylić swej decyzji na podstawie art. 132 Kpa, lecz jest obowiązany odwołanie wraz z aktami sprawy przesłać organowi odwoławczemu.

Polski Kodeks postępowania administracyjnego odrzucając zasadę "ignorantia iuris nocet", nakazuje pouczać stronę o przysługujących jej prawach, a zatem niedopełnienie przez organ obowiązku pouczenia strony, należy traktować jako takie naruszenie prawa, które miało wpływ na wynik sprawy.

1. Paragraf 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1982 r. w sprawie upoważnienia organów administracji państwowej do ustalania niektórych cen urzędowych i marż handlowych urzędowych oraz określania zasad ustalania cen regulowanych /Dz.U. nr 18 poz. 134 ze zm./ nie mógł stanowić podstawy do określenia zasad pobierania opłat za świadczenia udzielane przez uspołecznione zakłady pomocy

Podpisanie decyzji administracyjnej bez podania imienia, nazwiska i stanowiska służbowego, z którego wynikałoby upoważnienie do jej wydania, przesądza o istotnej wadzie tej decyzji.

Jeżeli nieprzedstawienie potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu nastąpiło w okolicznościach, kiedy z naruszeniem obowiązków wynikających z art. 9 Kpa organ administracji nie poinformował strony jak ma postępować i błędnie załatwił pismo skierowane do niego przez zarządcę budynku to uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Jeżeli współwłaściciel nieruchomości ubiegający się o zameldowanie w tej nieruchomości osoby bliskiej nie wystąpił do sądu powszechnego z żądaniem wydania upoważnienia sądowego do potwierdzenia uprawnienia także w imieniu drugiego współwłaściciela to organy administracji państwowej zgodnie z dyspozycją art. 9 Kpa były zobowiązane do poinformowania go o omawianym uprawnieniu i powinny były udzielić

Decyzję administracyjną o stwierdzeniu choroby zawodowej lub odmowie stwierdzenia takiej choroby wydaje organ administracji państwowej /art. 104 par. 1 Kpa. - Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny a jako organ odwoławczy Główny Inspektor Sanitarny. Rozpoznawanie choroby zawodowej dokonywane jest przez jednostki organizacyjne wymienione w par. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983

Skarżący nie może ponosić konsekwencji przewlekłości postępowania i okoliczności, których ze względu na upływ czasu nie będzie można ustalić, nie mogą przemawiać przeciwko niemu.

1. Orzekający o wydaniu zezwolenia organ administracji państwowej nie działa dowolnie lecz jedynie w ramach zakreślonych przepisami ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o zezwoleniach na publiczną działalność artystyczną, rozrywkową i sportową /Dz.U. nr 12 poz. 64/. 2. W istocie rzeczy zakazana jest każda działalność objęta przepisami ustawy jeżeli sprzeciwia się prawu albo zagraża bezpieczeństwu, spokojowi

Ponieważ działające w sprawie organy administracji państwowej starannie podkreślają - w odpowiedzi na skargę - że ich stanowisko w przedmiocie odmowy wypłacenia odprawy nie ma w żadnym wypadku charakteru decyzji administracyjnej, istnieją podstawy do potraktowania skargi jako wniesionej w trybie art. 216 Kpa, to jest na "bezczynność organu". Jednakże ze względu na rzeczywiste znaczenie pism znajdujących

Skoro organ I instancji drugą swoją decyzję wydał bez podstawy prawnej w toku toczącego się postępowania odwoławczego, to należało uchylić tę decyzję z przyczyny nieważności, a następnie ustosunkować się do odwołania strony od nieostatecznej decyzji pierwszoinstancyjnej i orzec w sposób przewidziany w art. 138 Kpa.

1. Narzucenie organowi administracji państwowej stopnia podstawowego przez organ II instancji sposobu rozstrzygnięcia sprawy sprowadza faktycznie postępowanie administracyjne do jednej instancji i pozbawia organ stopnia podstawowego samodzielności nieodzownej w rozstrzyganiu spraw administracyjnych. 2. Zawarty w art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła

1. Ocena niewykonalności decyzji organu administracji państwowej powodująca nieważność takiej decyzji nie może wynikać wyłącznie ze stanu rzeczy istniejącego jedynie w dniu wydania decyzji, lecz musi uwzględniać faktyczny brak możliwości jej wykonania również po jej wydaniu. 2. Nawet znaczny stopień trudności przy wykonywaniu przez zakład pracy obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych

1. Zakreślony w cytowanym przepisie trzydziestodniowy termin do przekazania sądowi wniesionej skargi lub uznanie jej za całkowicie uzasadnioną i podjęcie decyzji o zmianie lub uchyleniu decyzji zaskarżonej, jest terminem porządkowym i jego przekroczenie nie wywołuje takich skutków prawnych, które miałyby wpływ na ocenę ważności decyzji wydanej po upływie zakreślonego terminu. 2. Przepisy rozporządzenia

Decyzja jest niewykonalna w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 5 wówczas, gdy zachodzi przeszkoda w jej wykonaniu wynikająca z określonych przepisów prawa lub jest faktycznie nie możliwa do wykonania np. przy istniejącym stanie wiedzy technicznej. Nie uzasadnia natomiast twierdzenia o niewykonalności decyzji jej wysoki koszt lub nieopłacalność ekonomiczna.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie indywidualnej sprawy administracyjnej przyjęcia albo odmowy przyjęcia na pierwszy rok studiów w szkole wyższej jest decyzją administracyjną w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, do wydania której mają zastosowanie przepisy tegoż kodeksu, przy czym organem administracji państwowej pierwszej instancji administracyjnej uprawnionym do wydania decyzji jest Wydziałowa

W przeciwieństwie do art. 7 ustawy z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz.U. nr 48 poz. 283 ze zm./ art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ przewiduje zaniechanie dotychczasowego użytkowania gruntów dokonane przez jego posiadacza lub właściciela po uprzednim określeniu warunków tego

Organ podatkowy nie ma wprawdzie obowiązku zastosowania się do propozycji czy też opinii organizacji samorządu społeczno-zawodowego i gospodarczego podatników, ale obowiązany jest do podania w decyzji, dlaczego stanowiska tego samorządu nie uwzględnia.

Jeżeli ustalenie podstawy opodatkowania w drodze szacunkowej, o której mowa w art. 11 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/ jest możliwe przy zastosowaniu różnych metod jej obliczania, to organ podatkowy winien w decyzji szczegółowo uzasadnić, dlaczego przyjął określoną metodę, a inne możliwe do zastosowania i analizowane w sprawie pominął.