Z treści art. 171 § 3 k.p.k., wynika tylko to, iż przy przesłuchaniu osoby poniżej lat 15 w zasadzie winny uczestniczyć jej przedstawiciel ustawowy lub opiekun faktyczny. Jednakże przesłuchanie takiego świadka przy braku tych osób, nie powoduje samo przez się dyskwalifikację tej czynności procesowej. Zeznania takie nie będą mogły stanowić dowodu tylko w przypadku, gdy zostanie wykazane, iż zostały

Wznowienie postępowania wykonawczego zakończonego prawomocnym postanowieniem może nastąpić na podstawach wskazanych w art. 540 § 1 pkt 1 k.p.k. i w art. 540 § 2 i 3 k.p.k., jak również w art. 542 § 3 k.p.k. Zarządzenie odmawiające przyjęcia środka odwoławczego od wydanego orzeczenia (art. 429 § 1 k.p.k.), nie stanowi decyzji odnoszącej się do meritum tego orzeczenia, lecz ma charakter decyzji formalnej

Jeżeli wnoszący kasację pozbawiony został wolności po jej wniesieniu, ale w czasie, w którym ciążył na nim obowiązek uiszczenia opłaty i obowiązku tego do chwili pozbawienia wolności nie zrealizował, korzysta ze zwolnienia od opłaty na podstawie § 2 art. 527 k.p.k.

Dopiero zatem, jeśliby doszło do orzekania przez asesorów po dniu 5 maja 2009r., stanowiłoby to bezwzględną przyczynę odwoławczą.

Odmowa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydania upoważnienia, o jakim mowa w art. 47a ust. 3 powołanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie podlega zaskarżeniu do sądów administracyjnych.

Skoro strona postępowania zgłosiła potrzebę zapoznania się z aktami sprawy, winno to zostać jej umożliwione. Przewodniczący Wydziału powinien zatem przesłać skazanemu akta, w tym momencie, gdy stało się to możliwe, z pewnością jeszcze przed przekazaniem ich Sądowi Odwoławczemu.

Przyjęcie, że skarga o wznowienie postępowania oparta jest na ustawowej podstawie, o której mowa w art. 4011 k.p.c. w związku z art. 410 § 1 k.p.c., wymaga powołania się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, w którym stwierdzono niezgodność z Konstytucją RP, umową międzynarodową lub ustawą przepisu stanowiącego rzeczywistą podstawę rozstrzygnięcia objętego zaskarżonym wyrokiem.

Przedmiotem zagadnienia prawnego, przedstawionego Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia w trybie art. 390 § 1 k.p.c., może być jedynie kwestia prawna budząca poważne wątpliwości, której wyjaśnienie jest niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wniesienie odwołania od decyzji o przedłużeniu obowiązywania decyzji tymczasowej (art. 88 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 244, poz. 2080 ze zm.) inicjuje odrębne postępowanie sądowe.

M. K. kierujący samochodem Daewoo - Nexia podczas włączania się do ruchu, nie udzielił pierwszeństwa samochodowi kierowanemu przez J. P. Niewątpliwie podejrzany J. P. na skutek rozpędzenia samochodu na krótkim wynoszącym 110 m odcinku drogi, do prędkości 95,1 km/h, znacznie przekraczającej dopuszczalną administracyjnie prędkość w obszarze zabudowanym, naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu

Rozstrzygające dla oceny, czy Sąd był nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., ma zaistniały czyn przestępczy (zdarzenie faktyczne), a nie jego opis lub kwalifikacja prawna z aktu oskarżenia, które przy określaniu właściwości sądu, a w konsekwencji - jego składu, nie są dla sądu wiążące.