1. Organem właściwym do wydawania decyzji administracyjnej o przyznaniu koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego jest przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji; uchwała samej Rady nie jest decyzją administracyjną, nie podlega zatem odrębnemu, bezpośredniemu zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Do

Zarządzenia i inne akty organu założycielskiego skierowane do przedsiębiorstwa państwowego nie mają charakteru decyzji administracyjnych i nie stosuje się do nich przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Przepisów postępowania administracyjnego nie stosuje się w sprawach karnych skarbowych /art. 3 par. 1 Kpa/. Z tej przyczyny orzeczenia podejmowane w takim postępowaniu nie mogą być zaskarżone do sądu administracyjnego /vide art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i par. 3 Kpa/.

Przepisy art. 196 par. 3 Kpa nie przewidują skargi na postanowienie w sprawie umorzenia lub odmowy umorzenia kosztów postępowania egzekucyjnego. Błędne pouczenie przez izbę skarbową o możliwości zaskarżenia jej postanowienia nie rodzi skutków prawnych. Organ podatkowy nie może bowiem stwarzać stronie uprawnień procesowych, które nie wynikają z ustawy, tak jak przez popełnienie błędu nie mógłby jej

Skoro przepisów kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do decyzji z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 80 ze zm./, to tym bardziej przepisy te nie mają zastosowania do porozumienia, które organ założycielski ma obowiązek uzyskać z Ministerstwem Finansów, bądź też z dyrektorem izby skarbowej /por. art. 74 cyt.

Złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w sytuacji określonej w art. 127 par. 3 Kpa powoduje, że postępowanie administracyjne w danej sprawie nie zostało jeszcze ostatecznie zakończone.

W przypadku gdy norma prawna w sposób wyraźny, nie budzący wątpliwości interpretacyjnych ustanawia określoną regułę prawną, sięganie do wykładni funkcjonalnej i systemowej jest niedopuszczalne /np. art. 199 par. 3 Kpa/. Należy też przyjąć jako prawidłowość interpretacyjną, iż jeśli w akcie prawnym wypracowano jakiś zakaz to dla jego przestrzegania przewidziano określoną sankcję. Prawidłowość ta wynika

Jeżeli po wniesieniu skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ powstanie spór kompetencyjny w rozumieniu art. 22 par. 1 Kpa, postępowanie sądowe ulega zawieszeniu do czasu rozstrzygnięcia tego sporu /art. 177 par. 1 pkt 3 Kpc w związku z art. 211 Kpa/.

Zdawanie egzaminu w szkole /i będące wynikiem pomyślnego jego zdania świadectwo czy tytuł/ nie ma charakteru sprawy z zakresu prawa administracyjnego i nie stosuje się do niego przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a Państwowa Komisja Egzaminacyjna nie jest organem uprawnionym do wydawania decyzji administracyjnych /por. art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 i par. 2 Kpa/.

Przepisy art. 196 par. 3 pkt 2 Kpa nie przewidują możliwości zaskarżenia rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów egzekucyjnych. Również w art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161/ wymienione są wszystkie zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego z wyjątkiem zarzutu w kwestii kosztów egzekucyjnych. W związku z powyższym

Okresowa opinia służbowa /art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego.

Po upływie roku od podjęcia uchwały organu gminy, doręczonej wojewodzie w ciągu 7 dni przez wójta lub burmistrza, nie jest dopuszczalne wstrzymanie jej wykonania przez sąd administracyjny na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

Po upływie roku od podjęcia uchwały organu gminy, doręczonej wojewodzie w ciągu 7 dni przez wójta lub burmistrza, nie jest dopuszczalne wstrzymanie jej wykonania przez sąd administracyjny na podstawie art. 93 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.

W razie skorzystania przez stronę z wniosku do naczelnego organu administracji o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ decyzja tego organu traci charakter ostatecznego rozstrzygnięcia i dopiero nowa decyzja tego organu może być zaskarżona do sądu, a skarga spełnia wówczas przewidziany w art. 198 Kpa warunek wyczerpania toku instancji.

Pismo dotyczące ustalenia przez Ministra Łączności w sieci miejscowej czterocyfrowych numerów telefonicznych w miejsce trzycyfrowych numerów skróconych nie stanowi decyzji administracyjnej wydanej w sprawie indywidualnej.

1. Wystawienie rachunku dotyczącego należności określonych w art. 43 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96 ze zm./ za nielegalne pobieranie paliwa lub energii ze wspólnej sieci, jak i odmowa uwzględnienia odwołania odbiorcy energii elektrycznej, kwestionującego zasadność wystawienia tego rachunku, nie następują w drodze decyzji administracyjnej i nie podlegają

W razie złożenia przez stronę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie art. 127 par. 3 Kpa dopiero nowa decyzja organu naczelnego może być zaskarżona do sądu administracyjnego.

Przepis art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa nie dotyczy postanowień umarzających postępowanie zażaleniowe i to również wówczas, gdy wszczęte ono zostało zażaleniem strony na postanowienie organu odwoławczego odmawiającego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Udzielanie pomocy w spłacie zadłużenia, dokonywane jest na podstawie umów zawieranych przez Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z odpowiednim bankiem. W związku z tym zarówno podjęcie przez Ministra dyspozycji w przedmiocie dokonania wydatków z części ustawy budżetowej obejmującej plan Funduszu Restrukturyzacji i Oddłużenia Rolnictwa, jak i nie podjęcie takiej dyspozycji - nie nosi znamion

Fakt, że skarga na uchwałę rady gminy została przez Naczelny Sąd Administracyjny odrzucona, nie stoi na przeszkodzie ponownemu zaskarżeniu tej uchwały przez tę samą osobę, gdy przyczyną wcześniejszego odrzucenia skargi było niedopełnienie warunku określonego w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, polegającego na wezwaniu rady do usunięcia

1. Informacja udzielona prasie na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./, jak też odpowiedź na krytykę prasową udzieloną na podstawie art. 6 ust. 2 i 3 tej ustawy, nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu art. 1 par. 1 pkt 1 i par. 2 oraz art. 104 Kpa. Podobnie nie są decyzjami administracyjnymi odmowa udzielenia prasie informacji

Czy ustalenie przez Ministra Finansów kwoty subwencji ogólnej dla danej gminy na podstawie art. 55 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a także ostateczne określenie kwoty subwencji ogólnej, dla konkretnej gminy, w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o dochodach gmin i zasadach ich subwencjonowania w 1991 i 1992 r. oraz o zmianie

Zasada, że spory o roszczenia ze stosunku pracy rozstrzygają sądy pracy /art. 22 par. 1 i art. 262 par. 1 Kp oraz art. 476 par. 1 pkt 1 Kpc/ dotyczy również stosunku pracy na podstawie powołania /art. 68-72 Kp/ i mianowania /art. 76 Kp/, chyba że tryb dochodzenia niektórych roszczeń pracowników mianowanych został uregulowany odmiennie /np. art. 38 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów