Podstawą kwalifikacji prawnej budowli jako obiektu budowlanego jest zgodność z definicją prawną, zawartą w przepisach prawa budowlanego, które wymagają wykonywania oceny indywidualnej każdego z elementów. Nie można przy tym odwoływać się do pojęcia całości techniczno-użytkowej, które obowiązywało w stanie prawnym przed 28 czerwca 2015 r.

Lokale mieszkalne, wynajmowane na cele mieszkaniowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, nie mogą być uznane za zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. Istotną kwestią jest bowiem faktyczne przeznaczenie lokalu, a nie fakt, że jego wynajem następuje w ramach działalności gospodarczej. Przeznaczenie lokalu na cele mieszkalne oznacza

Aspekt funkcjonalny nie może stanowić argumentu przesądzającego dla zakwalifikowania określonych obiektów do budowli bez przeprowadzenia analizy, czy spełniają kryteria obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 pkt 1 p.b.

Budynek mieszkalny lub jego część, niezajęty na trwałe zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych najemcy, ale wykorzystywany na cele komercyjne takie jak krótkotrwały najem czy zakwaterowanie studentów, może być uznany za "zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej" w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, co skutkuje zastosowaniem wyższej stawki podatkowej w

W kwalifikacji prawnej budowli w ujęciu podatkowym, kluczowe jest ustalenie, czy obiekt spełnia kryteria obiektu budowlanego według definicji zawartej w przepisach prawa podatkowego i budowlanego. Nie można opierać się jedynie na rodzaju obiektu ani na koncepcji całości techniczno-użytkowej.

W postępowaniu administracyjnym uzupełnienie decyzji, na podstawie art. 213 § 1 Ordynacji podatkowej, dotyczy wyłącznie rozstrzygnięcia i pouczenia zawartego w decyzji odnośnie praw przysługujących stronie - ma ono charakter zamknięty i może obejmować tylko te elementy, które w wyraźny sposób wskazuje ustawodawca, z wyłączeniem uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji.