Sprawcą przestępstwa, odpowiadającym w oparciu o treść art. 9 § 3 k.k.s., może być między innymi doradca podatkowy zajmujący się, na podstawie umowy, sprawami gospodarczymi (w tym także finansowymi) osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której przyznano zdolność prawną. Prowadzenie ksiąg rachunkowych przez doradcę podatkowego wyczerpuje znamię zajmowania

Przedstawiamy dwie nowe instytucje przydatne przy korekcie zeznań. Obowiązują od 1 września 2005 r., ale mają zastosowanie do zeznań złożonych przed 1 września 2005 r.

Ostatnio problemem dla doradców podatkowych i właścicieli biur rachunkowych jest nieuznawanie przez część urzędów skarbowych deklaracji podatkowych podpisanych tylko przez nich jako pełnomocników przedsiębiorcy. Otrzymaliśmy dużo pytań o to, czy w przypadku odrzucenia takiej deklaracji przedsiębiorca zagrożony jest sankcjami karnymi. W odpowiedzi publikujemy ten artykuł.

Kodeks karny skarbowy przewiduje - począwszy od 17 grudnia 2005 r. - sankcję dla osób, które wbrew obowiązkowi, jaki na nich ciążył, wadliwie wystawiły fakturę lub rachunek za wykonanie świadczenia. Karane ma być również niewystawienie faktury lub rachunku i odmowa ich wydania.

Obszarem szczególnego ryzyka dla interesów fiskusa są transakcje z podmiotami powiązanymi (chodzi o powiązania krajowe oraz międzynarodowe). Są to także transakcje, w związku z którymi zapłata należności z nich wynikających jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową

Wznowienie przez sąd postępowania karnego skarbowego w sprawie o przestępstwo skarbowe, zakończonego prawomocnym orzeczeniem finansowego organu orzekającego, wydanym przed dniem 17 października 1999 r., jest możliwe w trybie i na zasadach określonych w Kodeksie karnym skarbowym (art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 540 - 548 k.p.k. oraz art. 170k.k.s.).

Przepis art. 30 § 3 k.k.s., interpretowany w powiązaniu z treścią art. 31 § 1 k.k.s. oraz z treścią art. 46, art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 21 ust. 1 Konstytucji, pozwala na orzeczenie jedynie przepadku przedmiotu pochodzącego bezpośrednio z przestępstwa (art. 29 pkt 1 k.k.s.), ale już nie pozwala na orzeczenie przepadku narzędzi lub innego przedmiotu stanowiącego mienie ruchome, które służyły

(...) wykroczenie uporczywego niepłacenia podatku w terminie, określone w art. 57 § 1 k.k.s., jest popełnione dopiero w momencie zakończenia stanu niezgodnego z prawem, i nie można z niego eliminować poszczególnych zachowań, które łącznie dopiero stwarzają karalną uporczywość w niepłaceniu podatku, chyba że okres ten był już tak długi, że całe zobowiązanie podatkowe (niezapłacony podatek) uległo, stosownie

Zdarza się, że po dokonaniu czynności sprawdzających przez organ podatkowy podatnicy uważają, że to ostatecznie kończy sprawę. Otóż niekoniecznie. Po czynnościach sprawdzających może być wszczęta kontrola podatkowa w tym samym zakresie. Czynności te znacząco się od siebie różnią.

Parlament zmienił Kodeks karny skarbowy, zaostrzając przepisy w sposób niekorzystny dla podatników. W kilku najbliższych artykułach przedstawimy najważniejsze zmiany, które wejdą pod koniec 2005 r.

postanowił odmówić podjęcia uchwały.

Jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych, sąd skazuje tylko za jedno przestępstwo skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, chyba że zbieg tych przepisów ma charakter pozorny (pomijalny).

Nie można orzec przepadku przedmiotów, które co prawda służyły do popełnienia przestępstwa skarbowego, ale były własnością osoby, która nie miała udziału w tym przestępstwie - wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

Proszę o ustosunkowanie się do kwestii odpowiedzialności karnej skarbowej biur rachunkowych. Otóż, miejscowy urząd skarbowy na podstawie art. 9 § 3 k.k.s. w szerokim zakresie pociąga do takiej odpowiedzialności osoby prowadzące biura rachunkowe za błędy ujawniane w deklaracjach podatkowych, nawet w takich przypadkach, kiedy zaniżenie zobowiązania podatkowego powstaje w wyniku zakwestionowania przez

Do zrealizowania znamion przedmiotowych typu przestępstwa przemytu celnego (a przez to znamion przedmiotowych paserstwa celnego z art. 91 § 3 k.k.s.) niezbędne jest jednoczesne spełnienie dwóch przesłanek: istnienia obowiązku celnego polegającego na przedstawieniu lub zgłoszeniu towaru organowi celnemu oraz istnienia należności celnej, którą można uszczuplić przez niedopełnienie tego obowiązku.

Pojęcie nierezydenta oraz obowiązki informacyjne nałożone na te podmioty od dawna stwarzają problemy. Postaramy się przybliżyć te obowiązki oraz skutki ich niedopełnienia.

Co zrobić w sytuacji, gdy pracującemu u dwóch pracodawców na umowach o pracę był pomniejszany podatek o kwotę wolną, czyli 530,08 zł? W sumie tę kwotę odliczono podwójnie. Jakie są konsekwencje tego błędu? Kto i w jaki sposób ma to skorygować?

odmówić podjęcia uchwały.

Od naszych klientów pobieramy zaliczki na towar, wystawiamy faktury zaliczkowe, np. na połowę ceny. Faktura końcowa opiewa na pozostałą część należności za towar. Nasz program do wystawiania faktur nie przewiduje pozycji ujemnej, tzn. wartości zaliczki, na którą już fakturę wystawiliśmy. W związku z tym wystawiamy fakturę tak, że pomniejszamy każdą pozycję faktury (cena jednostkowa towaru to nie 100%

Czy rzeczywiście za skorygowanie deklaracji VAT-7 grożą podatnikowi sankcje karne skarbowe, jeśli nie wyrazi czynnego żalu i nie zapłaci uszczuplonego podatku?

W październiku 2003 r. wspólnota mieszkaniowa przekroczyła próg obrotów, w którym była zobowiązana odprowadzić VAT należny z tytułu najmu lokali użytkowych. O tym fakcie dowiedziała się dopiero w kwietniu 2004 r. Co, jako wspólnota, powinniśmy zrobić w tej sytuacji?

Art. 323 § 3 zd. 2 k.p.k. ma charakter mieszany: procesowomaterialny, a więc z jednej strony określa tryb postępowania w przedmiocie quasi środka zabezpieczającego w postaci przepadku, z drugiej zaś materialną przesłankę jego stosowania, którą jest „niewykrycie sprawców przestępstwa”. Przewidziana w tym przepisie regulacja nie podlega wyłączeniu spod zastosowania zasady lex mitior agit (w odniesieniu

Kryterium niezbędnego dla możliwości warunkowego zawieszenia wykonania kary grzywny ustalenia, że karę tę orzeczono jako samoistną (art. 69 § 1 k.k.) jest wyłącznie treść zapadłego in concreto orzeczenia o karze; bez znaczenia pozostaje natomiast zagrożenie określone w sankcji normy stanowiącej podstawę odpowiedzialności.