"Właściwy czas" do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, w rozumieniu art. 116 § 1 o.p. nie może być wcześniejszy niż upływ terminu z art. 21 u.p.u.n., ale może być późniejszy.

Jakkolwiek dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny, nie ma znaczenia to, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań pieniężnych, czy tylko niektórych z nich, to jednak przyjmuje się, że stan niewypłacalności powstaje, z chwilą nieuregulowania w terminie określonym ustawą lub umową drugiego z kolei zobowiązania. Za takim rozumieniem przemawia zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa

Jeżeli bezskuteczność czynności prawnej dokonanej przez dłużnika powstała z mocy prawa (art. 128 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r.) i wywiera skutek przed ogłoszeniem jego upadłości, to żądanie syndyka masy upadłości dłużnika zwrotu świadczenia wydanego drugiej stronie w wykonaniu umowy bezskutecznej względem masy

1. Spełnienie świadczenia pieniężnego przez upadłego na rzecz wierzyciela, które stało się bezskuteczne wobec masy upadłości z mocy prawa, powoduje, iż w istocie w relacji względnej na linii upadły (masa upadłości) a wierzyciele upadłego, w tym oczywiście wierzyciel, na rzecz którego dokonano zapłaty, świadczenie nie zostało spełnione a wierzytelność nie wygasła. Nowa sytuacja charakteryzuje się tym

Przewidziane w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (jedn. tekst: Dz. U. z 2022 r., poz. 893) wyłączenie stosowania tej ustawy do długów objętych postępowaniem prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (jedn. tekst: Dz. U. z 2022 r., poz. 1520), nie pozbawia wierzyciela uprawnienia

Skuteczne wystąpienie z żądaniem ustalenia bezskuteczności czynności prawnych na podstawie ustawy Prawo upadłościowe nie jest dopuszczalne, jeśli powód może dochodzić swoich roszczeń w procesie o zasądzenie świadczenia lub ukształtowanie stosunku prawnego na podstawie innych przepisów, nawet jeśli umowy są uważane za bezskuteczne z mocy samego prawa.

Bezskuteczność czynności upadłego na gruncie art. 127 i art. 128 prawa upadłościowego powstaje z mocy samego prawa, jako skutek ogłoszenia upadłości dłużnika. Z tego względu powództwo o stwierdzenie bezskuteczności czynności dłużnika ma w tym przypadku charakter ustalający w rozumieniu art. 189 k.p.c. Jest on zatem inny niż charakter powództwa o uznanie czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną, dla

Niewykonywanie wymagalnych zobowiązań nawet wobec jednego wierzyciela nie zwalnia członka zarządu od zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, nie do niego bowiem należy rozstrzygnięcie o zasadności tego wniosku. Art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) O.p. nie daje członkowi zarządu takiego uprawnienia.

1. Na postanowienie sądu upadłościowego jako sądu drugiej instancji o odrzuceniu zażalenia na postanowienie sędziego - komisarza nie przysługuje zażalenie (art. 3942 k.p.c. w zw. z art. 229 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz. U. z 2020 r., poz. 1228) 2. W razie wniesienia takiego zażalenia odrzuca je sąd, który wydał zaskarżone postanowienie, w składzie trzech sędziów

W przypadku nieruchomości nabytej przez upadłego przedsiębiorcę w drodze przewłaszczenia na zabezpieczenie zobowiązań pieniężnych, możliwe jest jej wyłączenie z masy upadłości i zwrot osobie zabezpieczającej, pod warunkiem dogłębnego rozważenia okoliczności sprawy, w tym celów postępowania upadłościowego, sytuacji osobistej i majątkowej zabezpieczającego oraz oceny skuteczności oświadczenia o uznaniu

Z art. 96 Prawa upadłościowego wynika, że wierzyciel, który chce skorzystać z prawa ‎potrącenia, składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności. Potrącenie może dotyczyć tylko wierzytelności zgłoszonej do masy upadłości, skoro termin na oświadczenie o potrąceniu został powiązany ze zgłoszeniem wierzytelności.

W sprawach dotyczących zwrotu świadczeń pieniężnych wypłaconych przez upadłą spółkę na podstawie umów uznanych za nieważne lub bezskuteczne, dochodzenie roszczeń przez syndyka masy upadłościowej może znajdować podstawę zarówno w przepisach prawa bankowego, jak i prawa upadłościowego. Skuteczność potrącenia w ramach postępowania upadłościowego wymaga jego dokonania niezwłocznie po uzyskaniu przez dłużnika

Dla określenia, czy dłużnik jest niewypłacalny, nie ma znaczenia to, czy nie wykonuje wszystkich zobowiązań pieniężnych, czy tylko niektórych z nich. Nie ma też znaczenia wielkość niewykonanych przez dłużnika zobowiązań. Istnienie podstaw do ogłoszenia upadłości determinuje wyłącznie przesłanka niewykonania przez dłużnika wymagalnych zobowiązań.

Art. 11 Prawa upadłościowego i naprawczego wskazuje dwie przesłanki uznania dłużnika za niewypłacalnego. Pierwsza z tych przesłanek, zawarta w ustępie 1, utrata zdolności płatniczej, ma charakter uniwersalny i odnosi się do wszystkich dłużników. Druga, przewaga zobowiązań nad majątkiem (art. 11 ust. 2 p.u.n.), ma charakter uzupełniający i odnosi się do osób prawnych i określonych jednostek organizacyjnych

Jeżeli w okresie dwóch miesięcy przed zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie upadłości upadły zaciągnął zobowiązanie prowadzące do wcześniejszej spłaty długu wobec wierzyciela, który dokonując tej czynności wiedział o istnieniu podstaw do ogłoszenia upadłości, a następnie upadły spłacił uprzednio niewymagalny dług, to bezskuteczność względna obejmuje zarówno zapłatę długu, jak i poprzedzające ją zobowiązanie

W skład masy upadłości nie wchodzą wierzytelności (nadpłata), które zostały zaliczone na poczet zobowiązań (zaległości podatkowej) przed datą ogłoszenia upadłości; w sytuacji, w której postanowienie o zaliczeniu nadpłaty wydane zostałoby przed ogłoszeniem upadłości, kwota nadpłaty nie wchodziłaby do masy upadłości.

Przyjęcie, że członek zarządu zwolniony jest z obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w sytuacji, gdy spółka zalega z płatnościami wyłącznie w stosunku do jednego wierzyciela, stawiałoby w uprzywilejowanej pozycji tych członków zarządu, których spółki miałyby tylko jednego wierzyciela - Skarb Państwa w stosunku do tych, których spółki miałyby co najmniej dwóch wierzycieli. Doszłoby zatem

W sytuacji ustanowienia hipoteki umownej przez spółkę w stanie niewypłacalności, dla skutecznego zakwestionowania tej czynności w ramach skargi pauliańskiej, niezbędne jest jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego oraz dokładna ocena prawna w kontekście zasady równego traktowania wierzycieli i możliwości pokrzywdzenia ich interesów.

Wierzyciel zachowuje po ogłoszeniu upadłości dłużnika legitymację do wytoczenia powództwa o uznanie za czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z osobą trzecią za bezskuteczną. Utrata tej legitymacji nie wynika wprost z przepisów prawa upadłościowego. Takiego skutku nie sposób również wyprowadzić z tych przepisów ani przy zastosowaniu wykładni językowej, ani historycznej lub celowościowej.

Dla wyczerpania trybu, o którym mowa w art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, konieczne jest zaskarżenie odmowy uznania wierzytelności sprzeciwem do sędziego-komisarza, a w razie nieuwzględnienia sprzeciwu - wniesienie zażalenia do sądu upadłościowego.

Nie można przyjąć, że przesłanka wyłączająca subsydiarną odpowiedzialność członków zarządu z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) O.p., w zw. z art. 11 ust. 1a p.u, powstająca z chwilą powstania stanu niewypłacalności spółki nie ma zastosowania, gdy spółka ma tylko jednego wierzyciela.

Odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania podatkowe spółki kapitałowej z art. 116 Ordynacji podatkowej powstaje, gdy wniosek o ogłoszenie upadłości nie zostanie złożony we właściwym czasie. Upływ czasu wyznacza powstanie stanu niewypłacalności, które zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze oznacza zaprzestanie regulowania swoich zobowiązań w sposób trwały.