Nałożenie kary pieniężnej na członka zarządu spółki publicznej za rażące naruszenie obowiązków informacyjnych jest uzasadnione, gdy informacje mają zasadnicze znaczenie dla transparencji i bezpieczeństwa obrotu na rynku kapitałowym; adekwatność kary musi być rozpatrywana w kontekście wagi naruszeń i ich wpływu na interes inwestorów i akcjonariuszy.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, organ administracji jest zobowiązany do dokładnego i niezależnego zbadania, czy informacja o charakterze gospodarczym stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa, opierając się na kompletnym materiale dowodowym oraz szczegółowej analizie spełnienia przesłanek formalnych i materialnych
Przy ocenie, czy podmiot jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, nie ma znaczenia, czy jego działalność bezpośrednio wiąże się z wykonaniem zadań publicznych – istotny jest fakt posiadania przez Skarb Państwa pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.
Zgodnie z zasadami prawa o dostępie do informacji publicznej, każda decyzja odmawiająca udostępnienia informacji musi zawierać nie tylko oświadczenie o objęciu danego dokumentu tajemnicą przedsiębiorstwa, ale również szczegółowe uzasadnienie, dlaczego każdy z dokumentów podlega takiej ochronie. Zgodnie z art. 5 ust. 2 w związku z art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tajemnica przedsiębiorstwa
1. Uchwały spółki, które wprowadzają ograniczenia godzące w uczciwą konkurencję na rynku, są sprzeczne z dobrymi obyczajami. 2. Pojęcie „interes spółki” jest ustawową ogólną formułą, której wypełnienie wymaga uwzględnienia kompromisowo rozumianej funkcji przekonań, dążeń i zachowań wszystkich grup wspólników, określonej z uwzględnieniem wspólnego celu. Interes spółki wyznaczają wszystkie te dążenia
W myśl art. 1 ust. 3 ustawy o ochronie przed przywozem na polski obszar celny towarów po cenach dumpingowych, do postępowania antydumpingowego z wyjątkiem postępowania dotyczącego złożenia i zwrotu zabezpieczenia oraz zwrotu cła antydumpingowego nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego.
Interpretacja art. 15 ust. 1 pkt 4 Ustawy o zmianie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji powinna odbywać się z uwzględnieniem klauzuli generalnej art. 3 ust. 1-2 tej samej ustawy. Prawidłowo skonstruowane i transparentne rabaty i premie, liczzone od obrotu, są zgodne z prawem, pod warunkiem, że wpływają na cenę sprzedawanych towarów. Warunki realizacji takich rabatów, premii czy bonusów muszą
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej i art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ocena, czy informacja jest tajemnicą przedsiębiorcy, nie zależy wyłącznie od jej wartości gospodarczej, lecz od aktualnych realiów rynkowych i zmian w otoczeniu prawnym.
Praktyki bankowe ograniczające wybór rzeczoznawców majątkowych do tych, którzy przeszli specjalne szkolenia bankowe, naruszają prawa kredytobiorców i utrudniają dostęp do rynku dla rzeczoznawców niezależnych. Takie działania są sprzeczne z prawem, ponieważ naruszają zasady uczciwej konkurencji i wpływają na decyzje kredytobiorców pod wpływem przymusu ekonomicznego, co zagraża interesom publicznym i
W praktyce sądowej i prawnej w Polsce, kary pieniężne nałożone na podmioty gospodarcze za naruszenie zbiorowych interesów konsumentów pełnią funkcję represyjną, prewencyjną i wychowawczą. Sądy mają pełną kontrolę nad wymiarem kary pieniężnej, niezależnie od decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK), i mogą dostosować poziom kary do okoliczności sprawy. W ocenie wysokości kary
Sądy, w ramach obowiązku wynikającego z art. 76 Konstytucji RP, mają obowiązek zapewnienia skutecznej ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. W przypadku postępowania nakazowego z weksla własnego in blanco, stanowiącego zabezpieczenie umowy pożyczki konsumenckiej, sądy powinny badać zgodność z prawem postanowień umowy o pożyczkę konsumencką.
1. W przypadku spraw, gdzie pozwanym jest konsument, wynikająca z Konstytucji regulacja dotycząca obowiązku zapewnienia jego skutecznej ochrony przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi, wymaga, by sądy mogły badać zgodność z prawem postanowień umowy o pożyczkę konsumencką również w postępowaniu nakazowym z weksla własnego in blanco, stanowiącego zabezpieczenie tej umowy. 2. Stosując przepisy kodeksu
Prawo do informacji publicznej może być ograniczone w celu ochrony wolności i praw innych osób, w tym podmiotów gospodarczych. Tajemnicą przedsiębiorcy mogą być informacje o wartości gospodarczej, nieujawnione publicznie, do których poufności przedsiębiorca podjął niezbędne działania. Jeżeli ujawnienie tych informacji mogłoby narazić przedsiębiorcę na szkodę lub pogorszenie jego sytuacji gospodarczej
Określenie „konsument” użyte w art. 76 Konstytucji RP ma charakter autonomiczny i nie może być ograniczane do denotacji wyznaczonej treścią art. 221 k.c.
1. Rabat potransakcyjny, niepowiązany z żadnym wymiernym świadczeniem ze strony odbiorcy, lecz z osiągnięciem określonego poziomu obrotów, decyduje o cenie sprzedawanego towaru, a więc i marży dostawcy, i nie powinien być traktowany jako niedozwolona opłata w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 4 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. 2. Swoboda ustalania cen, jako istotny przejaw swobody kontraktowej
Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, określona przez art. 36a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim, nie wyłącza możliwości oceny czy ustalone koszty są niedozwolone.
Zakres ochrony konsumentów wynikający z art. 76 Konstytucji RP należy oceniać z uwzględnieniem zasad i wymagań prawa unijnego, z uwagi na zakres implementowania regulacji unijnych dotyczących prawa konsumenckiego do krajowego porządku prawnego.
W sprawie nie tylko nie istniały przeszkody do zbadania abuzywności postanowień umowy kredytu, ale w świetle przepisów Dyrektywy 93/13 Sąd Okręgowy był do tego zobowiązany. Zaniechawszy tego badania, Sąd Okręgowy naruszył zasadę ochrony konsumentów wynikającą z art. 76 Konstytucji RP nie zapewniając konsumentowi ochrony przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi w sposób, jaki wymagany jest w świetle
W przypadku, gdy dochodzone pozwem roszczenie wynika z weksla in blanco, stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności głównej wynikającej z umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, zapewnienie ochrony określonej w Dyrektywie 93/13 – i wprowadzonych w ramach jej implementacji do polskiego porządku prawnego przepisach art. 3851-3853 k.c. – wymaga, aby sąd rozpoznał sprawę przy uwzględnieniu
Wykładnia art. 76 Konstytucji RP w powiązaniu z przepisami Dyrektywy 93/13 nakłada na sąd, przed którym toczy się postępowanie nakazowe z weksla wobec konsumenta, obowiązek stosowania nie tylko przepisów proceduralnych zawartych w Kodeksie postępowania cywilnego, ale także z urzędu regulacji zapewniających ochronę konsumentom. Możliwe jest stosowanie weksla własnego in blanco w celu zabezpieczenia
Umowa opcji nabycia akcji, w której wierzytelność została zabezpieczona wekslem in blanco, podlega zakresowi Dyrektywy 93/13, co wymaga uwzględnienia przepisów tej dyrektywy przy wykładni ochrony konsumentów gwarantowanej przez art. 76 Konstytucji RP.
Instytucja bankowego tytułu egzekucyjnego narusza konstytucyjne minimum ochrony praw konsumentów. Rygorystyczna wykładnia i zastosowanie art. 843 § 3 k.p.c. nie może obniżać poziomu ochrony praw konsumentów.
Nie ma podstaw do ingerencji w treść umowy pożyczki, ponieważ pozaodsetkowe koszty kredytu zawarte w umowie mieszczą się w granicach określonych przez prawo, co jest zgodne z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 k.c.
Art. 7 dyrektywy 90/314 stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które, na wypadek niewypłacalności organizatora podróży, nie gwarantowałoby zwrotu całości wpłaconych kwot jako przedpłaty oraz kosztów wcześniejszego, niż wynikał z treści umowy, powrotu. Przyjmuje się, że państwo członkowskie nie dysponuje swobodnym uznaniem co do zakresu ryzyka, jakie powinno być pokryte gwarancją organizatora