Po usunięciu abuzywnych postanowień łączących strony umów kredytu, konieczność obliczenia zobowiązań kredytobiorców wynikających z umów kredytu złotowego z oprocentowaniem w oparciu o stawkę LIBOR (z uwzględnieniem stałej marży banku) należy uznać za naturalną sankcję cywilną, będącą następstwem niezgodnego z prawem zachowania kredytodawcy. Jeżeli nawet ekonomicznym skutkiem wyroku będzie uzyskanie

Umowa kredytu indeksowanego do waluty obcej, która zawiera abuzywne klauzule przeliczeniowe, nie może być uważana za ważną i wiążącą strony, zgodnie z Dyrektywą 93/13, ponieważ eliminacja tych klauzul może prowadzić do deformacji umowy, która nie pozwala na odtworzenie treści praw i obowiązków stron.

Postanowienia umowy z konsumentem przyznające bankowi swobodę kształtowania kursu waluty obowiązującego w ramach stosunku umownego, a przez to swobodę kształtowania wysokości świadczenia własnego i drugiej strony, należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne, choćby bank w rzeczywistości korzystał z tej swobody w sposób oględny, nie naruszając rażąco interesów drugiej strony.

Sprzeczne z naturą stosunku prawnego są postanowienia, w których kredytodawca jest upoważniony do jednostronnego oznaczenia kursu waluty właściwej do wyliczenia wysokości zobowiązania kredytobiorcy oraz ustalenia wysokości rat kredytu, jeżeli z treści stosunku prawnego nie wynikają obiektywne i weryfikowalne kryteria oznaczenia tego kursu. Postanowienia takie, jeśli spełniają kryteria uznania ich za

Jednostronne oświadczenia woli, takie jak oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy kredytowej, powinny być jednoznaczne i stanowcze, a ich skutek może zależeć od woli drugiej strony, jeżeli zdarzenie przyszłe i przedmiotowo niepewne, takie jak spełnienie świadczenia, jest uzależnione od tej drugiej strony.

Postanowienia umowy nieuzgodnione indywidualnie z konsumentem, które kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy, są niedozwolone, niezależnie od tego, czy określają główne świadczenia stron.

W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul umownych w umowie kredytu, możliwość dalszego wykonywania umowy powinna być oceniana indywidualnie, a rażące naruszenie interesu konsumenta nie zawsze musi wiązać się z poniesieniem szkody po stronie konsumenta.

Ocena abuzywności postanowień umowy kredytu mieszkaniowego nie może być dokonywana ani w świetle takich okoliczności jak np. kryzys ekonomiczny z końca 2008 r. czy pandemia Covid-19, ani wejście w życie ustawy antyspreadowej. Wejście w życie ustawy antyspreadowej nie sanowało abuzywności klauzul w umowach zawartych kilka lat wcześniej, ponieważ ustawodawca nie zawarł w ustawie tej regulacji tego rodzaju

1. Osoby prowadzące działalność gospodarczą lub zawodową uzyskują status konsumenta w kontekście umów, jeżeli konkretna czynność prawna dokonana przez nie z przedsiębiorcą nie jest związana bezpośrednio z ich działalnością. 2. Postanowienia umowne, które pozwalają bankowi swobodnie kształtować kurs waluty obcej, są niedozwolonymi postanowieniami umownymi, naruszającymi interesy konsumenta i rażąco

Ocena abuzywności klauzul umownych powinna być dokonywana na podstawie okoliczności istniejących w chwili zawarcia umowy, a nie w oparciu o okoliczności zaistniałe w toku jej wykonywania, podkreślając konieczność uwzględnienia woli i zrozumienia stron oraz przewidywalności skutków umowy.

1. Ocena skutków abuzywności postanowień umownych wymaga uwzględnienia stanu prawnego z chwili zawarcia umowy, gdyż późniejsze zmiany normatywne nie mogą być odczytywane jako skutkujące automatyczną sanacją stosunku umownego, który od początku był wadliwy. 2. Nie jest możliwe utrzymanie umowy kredytowej, w której stwierdzono abuzywność postanowień kształtujących mechanizm waloryzacji świadczenia kursem

1. Jeżeli nie zachodzi jednoznaczna zgoda konsumenta, poinformowanego wyczerpująco o skutkach jej udzielenia, umowę uważa się za nieważną od początku, prowadząc do obowiązku zwrotu świadczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. 2. Adekwatne informowanie konsumenta o ryzyku kursowym jest kluczowe dla ważności umów o kredyt hipoteczny w walucie obcej. Bez pełnej i rzetelnej informacji

Prowizja za udzielenie kredytu hipotecznego ulega obniżeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jeżeli jej wysokość jest zależna od okresu obowiązywania umowy.

W przypadku wypowiedzenia umowy kredytu przez bank, zgodnie z art. 5 Kodeksu cywilnego oraz art. 75c prawa bankowego, bank jest zobowiązany do zachowania staranności i podejmowania działań mających na celu ocenę zdolności kredytowej kredytobiorcy oraz udzielenie mu odpowiedniego wsparcia w przypadku zaległości w spłacie, a naruszenie tych zasad może skutkować nieważnością wypowiedzenia.

1. Klauzule abuzywne, określające warunki umowy kredytowej w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interesy konsumenta, nie wiążą konsumenta i są traktowane jako nieważne. 2. Praktyka ustalania kursów walut przez bank w sposób umożliwiający mu arbitralne decyzje, bez jasno określonych i przejrzystych kryteriów, jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i narusza interesy konsumenta,

Praktyki bankowe ograniczające wybór rzeczoznawców majątkowych do tych, którzy przeszli specjalne szkolenia bankowe, naruszają prawa kredytobiorców i utrudniają dostęp do rynku dla rzeczoznawców niezależnych. Takie działania są sprzeczne z prawem, ponieważ naruszają zasady uczciwej konkurencji i wpływają na decyzje kredytobiorców pod wpływem przymusu ekonomicznego, co zagraża interesom publicznym i

W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul przeliczeniowych w umowie kredytu hipotecznego indeksowanego kursem waluty obcej, konieczne jest dokładne określenie konsekwencji prawnych takiego stwierdzenia dla całości umowy, z uwzględnieniem zasady, że wyeliminowanie abuzywnych klauzul nie może prowadzić do automatycznego przekształcenia umowy w kredyt złotowy, a decyzja o ewentualnej nieważności umowy

1. Postanowienia umowne przyznające bankowi swobodę kształtowania kursu waluty w ramach obowiązującego stosunku umownego, a przez to swobodę kształtowania wysokości świadczenia własnego i drugiej strony, są niedozwolone i nie wiążą konsumenta, kształtując jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. 2. Wyeliminowanie z umowy kredytu denominowanego

Klauzule ryzyka walutowego i spreadu walutowego w umowach kredytowych, które nie są formułowane w sposób jednoznaczny i transparentny, pozwalający konsumentom na samodzielne oszacowanie konsekwencji ekonomicznych umowy, są uznawane za abuzywne. Takie postanowienia, które umożliwiają bankowi jednostronne określenie wysokości zobowiązania i rat kredytowych, naruszają interesy konsumenta i stoją w sprzeczności

Uprawnienie banku do wypowiedzenia umowy może być uruchomione jedynie w przypadku, gdy kredytobiorca godzi w trwałość stosunku prawnego naruszając warunki umowy. Nie można zatem negować uprawnienia banku stwierdzającego zaległość w spłacie kredytu, której kredytobiorca, mimo wystosowanych do niego – tak jak to miało miejsce w okolicznościach sprawy – ponagleń nie reguluje, do ograniczenia ryzyka i

1. Wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank może zawierać zastrzeżenie, iż jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli osoby wykonującej zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia. 2. Art. 75c Prawa bankowego nie zawiera wymogu, aby wezwanie do zapłaty zaległych świadczeń z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania VAT powinno być traktowane jako odrębne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. W przypadku świadczeń kompleksowych (złożonych) mamy do czynienia z szeregiem działań podejmowanych przez podatnika na rzecz konsumenta, które

Wypowiedzenie umowy kredytu nie wpływa na bieg terminu przedawnienia roszczeń o zapłatę rat kredytu, które stały się wymagalne przed wypowiedzeniem umowy.