W przypadku umów kredytu denominowanego w walucie obcej, możliwość żądania przez bank spłaty kredytu bezpośrednio w tej walucie po jej wypowiedzeniu zależy od szczegółowych postanowień umowy oraz oceny, czy cel waloryzacyjny denominacji waluty obcej wyklucza taką możliwość, przy jednoczesnym uwzględnieniu konieczności analizy potencjalnej abuzywności klauzul umownych i ich wpływu na ważność całej umowy

W sytuacji, gdy powstała sytuacja prawna grożąca naruszeniem prawa lub powstała wątpliwość co do jego istnienia, powództwo o ustalenie nieważności umowy kredytu indeksowanego kursem waluty CHF zawartej z bankiem ma na celu definitywne rozwiązanie sporu i zaspokojenie interesu prawnego powodów, co jest możliwe jedynie przez stwierdzenie nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z nieważnej umowy,

Naruszenie art. 75c prawa bankowego, w kontekście wezwania do zapłaty i informacji o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, powoduje nieważność wypowiedzenia umowy kredytu, co stanowi fundamentalne zabezpieczenie praw kredytobiorców i ma zastosowanie niezależnie od innych okoliczności faktycznych, co potwierdza obowiązek spełnienia wymogów przewidzianych w tym przepisie

W przypadku wypowiedzenia umowy kredytu przez kredytodawcę, oświadczenie o wypowiedzeniu musi być złożone z zachowaniem procedur unormowanych w art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego. Niewyznaczenie kredytobiorcy, który popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu, dodatkowego terminu co najmniej 14 dni roboczych na dokonanie spłaty zadłużenia, nie może być sanowane przez faktyczne wypowiedzenie umowy po upływie

W sprawie przeciwko bankowi o ustalenie nieważności umowy kredytu nie zachodzi po stronie powodowej współuczestnictwo konieczne wszystkich kredytobiorców.

1. Postanowienia umowne, które uprawniają bank do jednostronnego ustalania kursów walut, są abuzywne, gdyż pozostawiają pole do arbitralnego działania banku i obciążają kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem. 2. Eliminacja abuzywnego postanowienia określającego świadczenie główne z umowy kredytowej częściej prowadzi do upadku umowy w całości niż eliminacja postanowienia niezwiązanego ze świadczeniem

W przypadku umowy kredytu denominowanego kursem CHF, po wyeliminowaniu z niej klauzul przeliczeniowych, nie jest możliwe utrzymanie takiej umowy w mocy ani jako umowy kredytu walutowego w CHF, ani jako umowy, w której kwota kredytu wyrażona byłaby w złotych polskich. Eliminacja klauzuli przeliczeniowej sprawia, iż nie wiadomo, jaką kwotę powinien wypłacić bank, co oznacza, że brakuje niezbędnego elementu

W przypadku umów zawieranych z udziałem konsumentów, niedozwolone postanowienia umowne, naruszające zasady współżycia społecznego, nie wiążą konsumenta, a skutkiem ich uznania za niedozwolone jest konieczność rozliczenia roszczeń obu stron umowy, stosując teorię dwóch kondykcji, zgodnie z art. 410 § 1 i 2 k.c., co znajduje zastosowanie niezależnie od faktu, czy umowa upada w całości, czy też pozostaje

1. Klauzula umowy kredytowej przewidująca przeliczanie kredytu i rat w oparciu o kurs franka szwajcarskiego ustalany jednostronnie przez bank jest nieważna, gdyż brak w niej jasnego powiązania z kursem niezależnym od stron umowy, co czyni ją niejednoznaczną i podlegającą kontroli na podstawie art. 385 (1) Kodeksu cywilnego. 2. Waloryzacja świadczeń pieniężnych kursem waluty obcej w umowie kredytowej

W przypadku umów kredytowych opartych na walutach obcych, nieważność przelicznika walutowego nie prowadzi do unieważnienia całej umowy, lecz umożliwia zastąpienie go przelicznikiem wynikającym z przepisów prawa lub przepisów normatywnych, zgodnie z zasadami swobody umów i ochrony interesów konsumentów.

1. Zastosowanie mechanizmu rynkowego udzielanych kredytów, opartego na wskaźniku LIBOR, nie ma swojego rynkowego uzasadnienia i przekłada się na nierówne traktowanie kredytobiorców. 2. Stosowanie przepisów dyspozytywnych lub ustalonych zwyczajów jest niezbędne do funkcjonowania umów w Polsce, a brak wskazania podstawy prawnej do stosowania kursu NBP może uniemożliwić skarżącym składanie zarzutów kasacyjnych

Wierzyciel hipoteczny ma prawo żądać spełnienia świadczenia zabezpieczonego hipoteką od właściciela nieruchomości niebędącego dłużnikiem osobistym, pod warunkiem, że wierzytelność hipoteczna jest wymagalna, a wypowiedzenie tej wierzytelności jest skierowane do właściciela w sposób jednoznaczny informujący o zamiarze wierzyciela do skorzystania z uprawnienia do zaspokojenia zabezpieczonej wierzytelności

Niedozwolone postanowienie umowne (art. 3851 § 1 k.c.) jest od początku, z mocy samego prawa, dotknięte bezskutecznością na korzyść konsumenta, który może udzielić następczo świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną. Jeżeli bez bezskutecznego postanowienia umowa kredytu nie może wiązać, konsumentowi i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia

1. Wykazanie uwierzytelnienia transakcji przez dostawcę usług płatniczych nie jest równoznaczne z wykazaniem jej autoryzacji. 2. Dostawca usług płatniczych nie jest zobowiązany do udowodnienia autoryzacji transakcji płatniczej, ale do udowodnienia, że transakcja była uwierzytelniona i prawidłowo zapisana. 3. Autoryzacja to zgoda na wykonanie transakcji płatniczej wyrażona przez płatnika, a uwierzytelnienie

Wyeliminowanie ryzyka kursowego z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie oprocentowania ze stawką LIBOR jest tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze. Postanowienie uznane za abuzywne określa bowiem główne świadczenia stron i ma konieczny charakter z punktu widzenia konstrukcji umowy kredytu indeksowanego

Abuzywne klauzule umowne w umowach kredytowych, nawet jeśli nie wpłynęły na wartość transakcji, stanowią naruszenie dobrych obyczajów i rażąco naruszają interesy konsumentów, co uzasadnia ich nieważność, niezależnie od ewentualnych odmiennych ustaleń między stronami co do wartości transakcji.

1. W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul w umowie, sąd powinien podjąć wszelkie niezbędne środki mające na celu ochronę konsumenta przed szczególnie szkodliwymi konsekwencjami unieważnienia danej umowy, z uwzględnieniem rzeczywistych i bieżących interesów konsumenta oraz z zastrzeżeniem, że do celów tej oceny decydująca jest wola wyrażona przez konsumenta w tym względzie. 2. Usunięcie abuzywnej