Przepis art. 227 k.p.c. określa jedynie, jakie fakty są przedmiotem dowodu, stanowiąc, iż są to fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Twierdzenie, że art. 227 k.p.c. został naruszony przez sąd rozpoznający sprawę, ma rację bytu co najwyżej w sytuacji - niezachodzącej w niniejszej sprawie - gdy wykazane zostanie, że sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia
W sprawie o naprawienie szkody wynikłej z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia zasądzenie określonego świadczenia nie wyłącza jednoczesnego ustalenia w sentencji wyroku odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia. Zmiana terminów przedawnienia oraz zapadnięcie prawomocnego wyroku przesądzającego zasadę odpowiedzialności pozwanego, nie jest
Zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, przepisy Kodeksu postępowania cywilnego regulujące skład sądu powinny być wykładane ściśle. W pierwszej instancji sąd rozpoznaje sprawy z zakresu prawa pracy w składzie jednego sędziego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wyjątki zasady jednoosobowego składu sądu nie mogą być interpretowane rozszerzająco.
Nierozpoznanie istoty sprawy, w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c., nie obejmuje sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe ustali określony stan faktyczny i na jego bazie rozstrzygnie merytorycznie zgłoszone żądanie.
Restrykcje przewidziane w art. 381 k.p.c. powinny być stosowane w sposób umiarkowany z uwzględnieniem okoliczności sprawy; chodzi o to by na skutek obostrzeń przewidzianych w tym przepisie, ustanowionych zasadniczo w celach pragmatycznych, nie ucierpiało prawidłowe rozstrzygnięcie sprawy.
Sąd drugiej instancji w procesie apelacyjnym ma obowiązek uwzględnienia wszystkich zarzutów i wniosków podniesionych w apelacji oraz rozpatrzenia ich w sposób adekwatny do zakresu zaskarżenia, co stanowi kluczowy wymóg procedury apelacyjnej, wynikający z art. 378 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego.
Śmierć strony aktualizuje co do zasady obowiązek sądu zawieszenia postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. W takim wypadku zawieszenie postępowania, jak stanowi art. 174 § 2 k.p.c., ma skutek od chwili zdarzeń, które je spowodowały, tj. od chwili śmierci strony. Kontynuowanie postępowania możliwe jest dopiero z chwilą zgłoszenia się lub wskazania następców prawnych zmarłego albo z chwilą
Sąd w postępowaniu cywilnym, w tym sąd ubezpieczeń społecznych, może i powinien dostrzegać wady decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania, a więc, gdy decyzja taka została wydana przez organ niepowołany lub w zakresie przedmiotu orzeczenia bez jakiejkolwiek podstawy w obowiązującym prawie materialnym,
Wynikająca z art. 365 § 1 k.p.c. moc wiążąca wyroku dotyczy związania sentencją, a nie uzasadnieniem wyroku innego sądu, czyli przesłankami faktycznymi i prawnymi przyjętymi za jego podstawę, gdyż zakresem prawomocności materialnej jest objęty tylko ostateczny wynik rozstrzygnięcia a nie jego przesłanki.
Opinia biegłego wydana w innym postępowaniu, w szczególności w sprawie karnej, może być wykorzystana jako dowód w postępowaniu cywilnym tylko wtedy, gdy żadna ze stron nie zgłasza zastrzeżeń i nie żąda powtórzenia tego dowodu. Sąd cywilny powinien zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie w innej sprawie, zgodnie z zasadą bezpośredniości, chyba że strony wyraźnie odstąpią od tego wymogu
W sytuacji, kiedy na skutek naruszenia prawa wydane zostają dwa orzeczenia inaczej oceniające ten sam stan faktyczny sprawy między tymi samymi stronami, przy czym jednym z tych orzeczeń jest prawomocny wyrok karny skazujący za popełnienie przestępstwa, uprawnione jest twierdzenie, że powstała sytuacja, która stworzyła stan niepewności prawnej naruszając konstytucyjne prawo do sądu (art. 45 Konstytucji