Błędna decyzja organu odwoławczego, szczególnie gdy nie wykaże on konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w znaczącej części bądź całości, narusza przepisy art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej oraz zasady dwuinstancyjności i szybkości postępowania, co uzasadnia uchylenie takiej decyzji i ponowne rozpoznanie sprawy.
Odpowiedzialność podatkowa byłego członka zarządu spółki za zobowiązania tej spółki z art. 116 Ordynacji podatkowej jest uzasadniona, gdyż spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności osób trzecich, w tym m.in. bezskuteczność egzekucji oraz brak właściwego czasu zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości.
W ramach postępowania o wydanie zaświadczenia organ podatkowy nie prowadzi pełnej analizy prawnofaktycznej, w tym badania przedawnienia zobowiązań podatkowych zabezpieczonych hipoteką, lecz wydaje zaświadczenie stanowiące odzwierciedlenie danych z ewidencji i rejestrów, którymi dysponuje.
W ramach postępowania o wydanie zaświadczenia organ podatkowy nie jest uprawniony do rozstrzygania o przedawnieniu zobowiązań podatkowych zabezpieczonych hipoteką przymusową, a interes prawny w uzyskaniu zaświadczenia dotyczącego wygaśnięcia takiej hipoteki mają zarówno podatnik, jak i właściciel nieruchomości niebędący podatnikiem.
W postępowaniu o wydanie zaświadczenia nie mieści się badanie przedawnienia zobowiązań podatkowych ani analiza skutków orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego dla tego przedawnienia; zaświadczenie ma charakter aktu wiedzy organu o faktach bądź stanie prawnym, nie determinującego istnienia ani zakresu uprawnień lub obowiązków podmiotów wnioskujących o jego wydanie.
Były członek zarządu może zostać obciążony odpowiedzialnością za zaległości podatkowe spółki, jeżeli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, a on nie wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości albo niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy.
Możliwość odwołania się do przepisów ustawy, które nie odnoszą się do prawa podatkowego, lecz dotyczących skutków podatkowych tego samego lub podobnego zdarzenia (analogia legis) może być brana pod uwagę w sytuacji spójnego w obrębie różnych systemów prawa administracyjnego i prawa podatkowego określenia uprawnień podatników, co do tożsamych zdarzeń.
Zgodnie z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej organ podatkowy, na wniosek podatnika, ogranicza pobór zaliczek na podatek, jeżeli podatnik uprawdopodobni, że zaliczki obliczone według zasad określonych w ustawach podatkowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu lub zysku przewidywanego na dany rok podatkowy. Przepis ten wskazuje przesłankę spełnienie, której powoduje
Przy ocenie właściwego czasu do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a) Ordynacji podatkowej, należy uwzględnić kwoty zobowiązań podatkowych powstających z mocy prawa, które nie zostały zadeklarowane w ogóle bądź we właściwej wysokości w terminach przewidzianych w ustawie także wówczas, gdy decyzje podatkowe określające te zobowiązania bądź określające
Zgodnie z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej organ podatkowy, na wniosek podatnika, ogranicza pobór zaliczek na podatek, jeżeli podatnik uprawdopodobni, że zaliczki obliczone według zasad określonych w ustawach podatkowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu lub zysku przewidywanego na dany rok podatkowy. Przepis ten wskazuje przesłankę spełnienie, której powoduje
W przypadku, gdy odsetki od nieuiszczonych zaliczek na podatek dochodowy są należne, nie powstaje nadpłata w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.