Bezprzedmiotowość postępowania, o której mowa w art. 208 § 1 O.p. zachodzi, gdy zakres rozstrzygnięcia, które może być wydane w tym postępowaniu, stanowi część przedmiotu innego postępowania, które zostało wszczęte później. W takiej sytuacji brak umorzenia postępowania prowadzonego w węższym zakresie mógłby doprowadzić do sytuacji, w której decyzja kończąca to postępowanie w sposób merytoryczny zawierałaby

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że prawo do odliczenia podatnikowi przysługuje tylko ,,w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych". Tym samym, aby można było przyznać podatnikowi prawo do odliczenia naliczonego VAT i określić zakres tego prawa należy ustalić istnienie bezpośredniego i ścisłego związku między konkretną transakcją powodującą

Prawo do odliczenia podatku naliczonego występuje tylko w przypadku, gdy faktura VAT dokumentuje rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a brak wiarygodnych dowodów na potwierdzenie takiego charakteru transakcji uzasadnia odmowę prawa do odliczenia.

W sytuacji, gdy działalność spółki ma charakter fikcyjny, a dokumentowane przez faktury VAT transakcje nie odzwierciedlają rzeczywistej działalności gospodarczej, wspólnicy tej spółki nie mają prawa do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur od podatku należnego, a odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe spółki może być kierowana do każdego z byłych wspólników indywidualnie.

Przesłanką do odliczenia podatku naliczonego jest nie tylko posiadanie faktury VAT, lecz również faktyczne wykonanie czynności określonych w dokumencie, przy czym podatnik odpowiada za weryfikację rzetelności swojego kontrahenta i rzeczywisty przebieg transakcji, co jest zgodne z zasadą należytej staranności i chroni przed ryzykiem włączenia do schematów oszustwa podatkowego.

Prawo do odliczenia podatku VAT nie istnieje, gdy wystawiona faktura nie odpowiada faktycznemu zdarzeniu gospodarczemu, a należyta staranność podatnika wymaga minimalnej weryfikacji kontrahentów, zwłaszcza w przypadku wzbudzających wątpliwości okoliczności transakcji.

W przypadku braku wystarczających dowodów na rzeczywiste wykonanie usług udokumentowanych fakturami, w tym braku umów, przelewów, protokołów zdawczo-odbiorczych i kosztorysów, organ podatkowy jest uprawniony do zakwestionowania prawa spółki do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur.

Podatnik, który nie dochowa należytej staranności w badaniu wiarygodności swoich kontrahentów i przeprowadzanych przez nich transakcji, może zostać uznanym za uczestnika oszustwa podatkowego i jako taki, pozbawiony prawa do odliczenia VAT - niezależnie od swojej rzekomej dobrej wiary i braku bezpośredniej korzyści podatkowej z oszustwa. W ocenie prawidłowości transakcji podlegającej VAT, kluczowe jest

Zawarcie transakcji mających realny charakter w świetle prawa cywilnego, lecz tworzonych wyłącznie w celu uzyskania korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem przepisów o VAT, stanowi nadużycie prawa w rozumieniu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług, nawet jeśli te transakcje byłyby rzeczywiście wykonane i dokumentowane.

W ocenie legalności odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT kluczowe jest prawidłowe ustalenie, czy dokumentują one faktyczne transakcje gospodarcze. Oceniając, czy organy podatkowe oraz Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego i procesowego, niezbędne jest rzetelne zbadanie całości materiału dowodowego oraz wnikliwa analiza prawidłowości dokonanych w postępowaniu

Formalne sprawdzenie kontrahenta bez weryfikacji faktycznego prowadzenia przez niego działalności gospodarczej oraz rzeczywistego realizowania dostaw, nie jest wystarczające do uzasadnienia prawa do odliczenia podatku VAT, zwłaszcza w sytuacji istnienia przesłanek wskazujących na fikcyjność transakcji.

W przypadku, gdy ustalenia faktyczne wskazują na brak związku zakupionych materiałów budowlanych z czynnościami opodatkowanymi oraz brak odzwierciedlenia w spornych fakturach rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, nie można podważyć prawidłowości zastosowania art. 86 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u. poprzez ponowne wskazanie na rzeczywisty charakter transakcji gospodarczych.

Podatnik ma prawo do odliczenia podatku VAT związanych z realizacją projektu inwestycyjnego, jeżeli czynności inwestycyjne służyły de facto do realizacji czynności opodatkowanych. W przypadku, gdy organy podatkowe nie są w stanie udowodnić, że głównym celem inwestycji było obejście przepisów podatkowych, a jedynie osiągnięcie korzyści podatkowej, brak jest podstaw do pozbawienia podatnika prawa do

Nie każde naruszenie przepisów postępowania stanowi podstawę do skargi kasacyjnej, a skarżący musi konkretnie wskazać, jakie naruszenia miały miejsce i jaki wpływ mogły mieć na wynik sprawy. Brak takiego uzasadnienia może prowadzić do odrzucenia skargi kasacyjnej jako dotkniętej wadą formalną.

Podatnicy, którzy byli lub powinni być świadomi udziału w przestępczym łańcuchu dostaw, nie mają prawa do odliczenia podatku, niezależnie od faktu, czy sami dokonali oszustwa podatkowego, czy też uczestniczyli w transakcji powiązanej z oszustwem w VAT.

Prawo do odliczenia podatku VAT (art. 86 ust. 1 u.p.t.u.) nie może być zrealizowane przez podatnika, jeżeli dane wykazane na fakturze dotyczące przedmiotu lub podmiotu opisanej w tej fakturze transakcji gospodarczej są niezgodne z rzeczywistością (co wynika z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u.), to wyjątkowo wskazane prawo będzie mogło zostać zrealizowane, mimo niespełnienia ww. warunków. Otóż będzie

W przypadku oszustw o charakterze karuzelowym jedną z cech jest to, że pod względem dokumentacyjnym dokonywany obrót jest prawidłowy. Uczestnicy tego mechanizmu stwarzają dokumentacyjne pozory rzeczywistego obrotu gospodarczego. Stąd też istotnym jest porównanie zakwestionowanych czynności podatnika z typowymi działaniami funkcjonującego prawidłowo przedsiębiorcy.

Fikcyjne transakcje, których celem jest wydłużenie łańcucha transakcji, stanowią element karuzeli podatkowej, a podmiot uczestniczący w takim łańcuchu, nawet jeżeli nie miał pełnej świadomości, winien przynajmniej przypuszczać, że jest to część oszustwa podatkowego. Nie działa on wtedy w dobrej wierze, co uniemożliwia mu odliczenie podatku naliczonego.

Gdy przyjmowane i wystawiane przez podatnika faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, kwoty podatku wskazane w tych fakturach nie stanowią podatku naliczonego/należnego na gruncie VAT (a jedynie się pod taki podatek "podszywają") i nie podlegają uwzględnieniu w mechanizmie naliczenie-odliczenie. To dlatego "wygenerowanie kwoty VAT do zwrotu" w przypadku, gdy kwota ta nie ma

Przedłużenie terminu zwrotu nadwyżki VAT jest dopuszczalne jedynie w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją istotne wątpliwości co do zasadności tego zwrotu, obiektywne przesłanki wskazujące na konieczność przeprowadzenia dodatkowej weryfikacji. Sam fakt wykazania przez podatnika nadwyżki do zwrotu nie jest wystarczającym powodem do przedłużenia terminu zwrotu. Organ podatkowy, decydując o przedłużeniu

Naruszenie przepisów procedury, takie jak pominięcie niektórych przepisów w podstawie rozstrzygnięcia wyroku, nie wpływa na wynik sprawy, jeżeli głównym powodem uchylenia decyzji organu podatkowego jest niewłaściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego.

W sytuacji, gdy podatnik poświadcza nieprawdę w fakturach VAT, biorąc udział w umyślnym oszustwie podatkowym, nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego, nawet jeżeli nie był bezpośrednim beneficjentem tej nielegalnej operacji.

W przypadku oszustwa karuzelowego, nawet jeśli podmiot nie był świadomy swojego uczestnictwa, powinien liczyć się z tym, że jego transakcje mogą stanowić element oszustwa. Działania niezgodne z prawem nie są uzasadnione brakiem świadomości podmiotu.