Ustalanie podstawy wymiaru zasiłków dla ubezpieczonych niebędących pracownikami
Dla ubezpieczonego niebędącego pracownikiem, u którego wystąpiła niezdolność do pracy w pierwszym miesiącu ubezpieczenia, podstawę wymiaru świadczeń chorobowych stanowi wynagrodzenie, jakie osiągnąłby, gdyby przepracował pełny miesiąc. Taki sposób wyliczenia dotyczy tych ubezpieczonych, którzy w ciągu 30 dni zmienili tytuł do ubezpieczeń.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem uwzględnia się kwoty stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru.
Zasady dotyczące ustalania podstawy wymiaru stosuje się do świadczeń przysługujących z ubezpieczenia wypadkowego i chorobowego, tj. do:
● zasiłku chorobowego,
● świadczenia rehabilitacyjnego,
● zasiłku opiekuńczego,
● zasiłku macierzyńskiego.
Na zasadach określonych dla zasiłku chorobowego ustala się także podstawę wymiaru wynagrodzenia za czas choroby, przysługującego pracownikom, osobom odbywającym służbę zastępczą oraz osobom wykonującym pracę na podstawie umowy o pracę nakładczą.
Ustalanie okresu, z którego przychód stanowi podstawę wymiaru
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, a gdy ubezpieczenie trwa krócej niż 12 miesięcy kalendarzowych, przeciętny miesięczny przychód z faktycznego okresu ubezpieczenia - za pełne kalendarzowe miesiące tego ubezpieczenia.
PRZYKŁAD
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
