Wyrok SN z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. I USKP 5/21
Ostateczne ustalenie ustawodawstwa właściwego przez państwo miejsca zamieszkania jest wiążące dla wszystkich zainteresowanych państw członkowskich, a jedyna możliwość usunięcia tego skutku z obrotu prawnego polega na kolejnym porozumieniu instytucji państw członkowskich co do tego, że sytuacja danej osoby do celów stosowania rozporządzenia podstawowego i rozporządzenia wykonawczego jest inna niż wynikałoby to z wydanego dokumentu (dokumentem w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego jest rozstrzygniecie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wydane w trybie art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego). W takim przypadku dokument o ustaleniu ustawodawstwa właściwego, wydany w trybie art. 16 rozporządzenia wykonawczego, o charakterze ostatecznym, może być wycofany/uznany za nieważny przez instytucję, która go wydała, po wspólnym porozumieniu instytucji państw członkowskich (art. 5 in fine rozporządzenia wykonawczego), co umożliwia wydanie w jego miejsce (przez instytucję miejsca zamieszkania) kolejnego dokumentu ustalającego ustawodawstwo właściwe, uwzględniającego to wspólne porozumienie.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło
SSN Piotr Prusinowski (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania A. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C. o ustalenie właściwego ustawodawstwa, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 3 lutego 2021 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 1 marca 2017 r., sygn. akt III AUa (...),
I. oddala skargę kasacyjną;
II. zasądza od odwołującego się na rzecz organu rentowego 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w (...), wyrokiem z dnia 1 marca 2017 r., oddalił apelację A.K. (ubezpieczony), wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w C. z dnia 27 stycznia 2015 r., w którym oddalono odwołanie ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddziału w C. z dnia 21 stycznia 2014 r., stwierdzającej, że od dnia 1 października 2012 r. A. K. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że ubezpieczony od grudnia 2007 r. prowadzi w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą "A.". Odwołujący się w dniu 29 kwietnia 2013 r. wniósł o ustalenie właściwego ustawodawstwa z uwagi na podjęcie pracy u słowackiego pracodawcy P. s.r.o. Dnia 28 czerwca 2013 r. organ rentowy, po uprzednim przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, określił jako właściwe dla ubezpieczonego ustawodawstwo polskie, wskazując, że zatrudnienie ubezpieczonego na terenie Słowacji miało charakter marginalny w stosunku do działalności prowadzonej na własny rachunek w Polsce. Pismo to zostało przekazane ubezpieczonemu wraz z zaznaczeniem, że jest to ustalenie tymczasowe, które stanie się ostateczne o ile słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie zgłosi do niego zastrzeżeń w terminie 2 miesięcy, a nadto z informacją, że o ile się z takim stanowiskiem nie zgadza, może wnieść o wydanie decyzji określającej ustawodawstwo właściwe. Jednocześnie pismo to zostało doręczone słowackiej instytucji ubezpieczeniowej, która nie wniosła zastrzeżeń. Natomiast ubezpieczony w dniu 8 lipca 2013 r. wniósł o wydanie decyzji. Następnie w dniu 25 lipca 2013 r. organ rentowy pozyskał informację z centrali Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Republiki Słowackiej co do trybu postępowania przyjętego przez tę instytucję w zakresie odmowy wydania w stosunku do pracowników 38 firm (w tym pracodawcy odwołującego się) poświadczeń o podleganiu ustawodawstwu słowackiemu. W rezultacie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżaną decyzję.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
