Postanowienie SN z dnia 22 maja 2019 r., sygn. II UK 174/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Franczak
w sprawie z wniosku F.G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. o ubezpieczenie społeczne, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 maja 2019 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 9 listopada 2017 r., sygn. akt III AUa [...],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w [...] wyrokiem z dnia 9 listopada 2017 r. oddalił apelację ubezpieczonego F.G. od wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 31 stycznia 2017 r., oddalającego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. z dnia 25 maja 2016 r. stwierdzającej, że ubezpieczony jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w okresie dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 10 sierpnia 2014 r. podlegał ustawodawstwu polskiemu w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ustalił, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za ten okres stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
W wyrokach Sądów meriti przyjęto, że w sprawie nie było podstaw do zwolnienia ubezpieczonego z obowiązku zgłoszenia do polskiego ubezpieczenia społecznego w spornym okresie i uiszczenia z tego tytułu składek, ponieważ nie wykazał on, aby w tym okresie świadczył pracę na terenie Wielkiej Brytanii. O zawarciu umów o pracę z brytyjskimi pracodawcami ubezpieczony poinformował polski organ rentowy dopiero w toku wszczętego postępowania wyjaśniającego, przedkładając na tę okoliczność jedynie umowy o pracę, nie przedstawił jednak zaświadczenia o podleganiu ustawodawstwu brytyjskiemu. Wobec braku informacji od brytyjskiej instytucji ubezpieczeniowej o objęciu ubezpieczonego brytyjskim ubezpieczeniem społecznym, do której polski organ rentowy wystąpił w trybie art. 16 ust. 4 i art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz.UE.L. 284 z dnia 30 października 2009 r., dalej jako rozporządzenie wykonawcze), ustalone dla ubezpieczonego tymczasowe określenie właściwego ustawodawstwa, przewidziane w ust. 2, stało się ostateczne, o czym polski organ rentowy zawiadomił go pismem z dnia 6 kwietnia 2016 r. Wobec stanowiska milcząco przyjętego przez brytyjską instytucję ubezpieczeniową organ rentowy nie mógł uznać, że ubezpieczony podlegał w spornym okresie ustawodawstwu brytyjskiemu i słusznie uznał, że jako osoba prowadząca działalność gospodarczą na terenie Polski podlega obowiązkom ubezpieczeniowym wynikającymi z polskich przepisów. Sąd Apelacyjny podkreślił, że Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2013 r., II UK 333/12 (LEX nr 1438536), a organ rentowy przeprowadził w niniejszej sprawie opisaną w tym wyroku procedurę postępowania w razie wątpliwości co do określenia właściwego ustawodawstwa mającego zastosowanie do osoby wnoszącej o ustalenie prawa właściwego, zatrudnionej w więcej niż jednym państwie członkowskim, z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) z dnia 29 kwietnia 2004 r. nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 2004/166/1, dalej jako rozporządzenie podstawowe) i odpowiednich przepisów art. 14 rozporządzenia wykonawczego. Sąd Okręgowy nie był przy tym związany wyrokami sądów powszechnych zapadłymi w innych indywidualnych sprawach.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
