Wyrok SN z dnia 20 czerwca 2001 r., sygn. I PKN 472/00

Pracownica samotnie wychowująca dzieci, z którą pracodawca rozwiązał umowę o pracę za wypowiedzeniem, nie może skutecznie powoływać się na art. 8 KP w celu uznania tego wypowiedzenia za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, jeżeli po zakończeniu urlopu wychowawczego i zgłoszeniu się do pracy, dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego na niepodjęciu wykonywania pracy bez uspra­wiedliwionej przyczyny.

Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera,

Sędziowie SN: Józef Iwulski, Andrzej Wasilewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2001 r. sprawy z po­wództwa Elżbiety W. przeciwko Urzędowi Gminy w P. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 31 stycznia 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Goleniowie wyrokiem z dnia 19 listopada 1999 r. [...] oddalił powództwo Elżbiety W. przeciwko Urzędowi Gminy w P. o przywrócenie do pracy. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Rejonowy stwierdził, że w świetle zgro­madzonego w rozpoznawanej sprawie materiału dowodowego należało uznać, iż - pomimo ciążącego na niej obowiązku podjęcia pracy po zakończonym urlopie wy­chowawczym - powódka nie stawiła się w dniu 19 marca 1999 r. u strony pozwanej celem przejęcia obowiązków pracowniczych, a tym samym dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, co dla strony pozwanej stanowiło podstawę do rozwiązania z nią stosunku pracy. Sąd Rejonowy pokreślił przy tym, że: po pierw­sze - strona pozwana nie skorzystała z możliwości rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia, pomimo że w danym wypadku mogła to uczynić, ale zastosowała korzystniejszą dla powódki formę rozwiązania za wypowiedzeniem; oraz po drugie - w danym wypadku wypowiedzenie umowy o pracę było tym bardziej uza­sadnione, że powódka nie spełniała formalnych wymagań koniecznych dla zatrud­nienia jej na stanowisku młodszego instruktora kultury, określonych przepisami rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie wymagań kwalifikacyjnych i trybu stwierdzania kwalifikacji uprawniających do zajmowania określonych stanowisk w niektórych instytucjach kultury, dla których organizatorem jest administracja rządowa lub jednostki samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 26, poz. 234), w Ośrodku Kultury w P., gdzie miała przejąć obowiązki , bowiem nie posiadała ona wymaganego co najmniej średniego wykształcenia. W apelacji od tego wyroku, powódka zarzuciła, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego narusza art. 45 § 1 KP, ponieważ niesłusznie przyjmuje się w nim, że wypowiedzenie jej umowy o pracę było uzasadnione, a ponadto narusza także art. 30 § 4 KP, bowiem Sąd ten dokonał oceny zasadności wypowiedzenia umowy o pracę poza granicami przyczyn wskaza­nych powódce przez stronę pozwaną. W uzasadnieniu apelacji powódka podniosła w szczególności, że Sąd Rejonowy bezpodstawnie przyjął, jakoby powódka nie podjęła pracy u strony pozwanej po zakończeniu urlopu wychowawczego, tymczasem w rzeczywistości wróciła ona do pracy już w dniu 15 marca 1999 r., o czym świadczy przy­znanie jej od tego dnia wynagrodzenia, a do przekazania jej w dniu 19 marca 1999 r. Ośrodka Kultury w P. nie doszło, gdyż w rozmowie z inną pracownicą powódka dowiedziała się, że przekazanie nastąpi dopiero w dniu 22 marca 1999 r.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się