Uchwała Pełnego Składu SN z dnia 30 listopada 1988 r., sygn. III PZP 33/88

Sąd Najwyższy z udziałem Zastępcy Prokuratora Generalnego PRL po rozpoznaniu wniosku Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, zgłoszonego na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym i skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego pod rozpoznanie pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące pytanie prawne:

„Czy przy ustaleniu uprawnień urlopowych z tytułu dodatkowego zatrudnienia pracownika (art. 101 k.p.) mogą być wliczane okresy podstawowego zatrudnienia, a jeśli tak, to pod jakimi warunkami?”

podjął następującą uchwałę:

Przy ustaleniu uprawnień urlopowych z tytułu podjęcia dodatkowego zatrudnienia pracownika wlicza się okresy zatrudnienia podstawowego, jeżeli zatrudnienie to ustało, chyba że zachodzą przesłanki wyłączające określone w art. 156 lub 157 k.p.

Uzasadnienie

I

Przedstawione przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne, mające na celu wyjaśnienie budzących wątpliwości przepisów art. 156 § 1 i § 2 k.p., odnosi się do uprawnień urlopowych pracowników zatrudnionych w ramach dwóch lub więcej stosunków pracy, z których jeden ma charakter podstawowy, w pełnym wymiarze czasu pracy, zaś pozostałe stanowią zatrudnienie dodatkowe.

Problematyka ta była przedmiotem uchwał składów powiększonych Sądu Najwyższego, na tle których ukształtowała się praktyka niekorzystnie, zdaniem wnioskodawcy, oddziaływująca na możliwość realnego wykorzystania przez pracownika urlopu w tym samym czasie i wymiarze we wszystkich miejscach pracy.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się