Wyrok NSA z dnia 9 maja 2023 r., sygn. I OSK 489/23
Zasada prawidłowego przeprowadzenia postępowania wymaga, aby wszyscy następcy prawni współwłaścicieli nieruchomości, którzy są przedmiotem postępowania, brali w nim udział. Każdy ze współuprawnionych ma interes prawny w każdym postępowaniu, którego przedmiotem jest potwierdzenie prawa do rekompensaty. Wszczęcie postępowania przez jedną z uprawnionych osób inicjuje postępowanie wobec wszystkich, co nie zwalnia organu od obowiązku zawiadomienia wszystkich stron uprawnionych o postępowaniu.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mariola Kowalska po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2022 r., sygn. akt I SA/Wa 1484/22 w sprawie ze sprzeciwu A.T. od decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2022 r. nr DAP-WOSR-7280-25/2022/GD w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 lipca 2022 r., sygn. akt I SA/Wa 1484/22 oddalił sprzeciw A.T. od decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2022 r. nr DAP-WOSR-7280-25/2022/GD w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty.
Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.
Wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2014 r. A.T.1 i A.T. wystąpili do Wojewody Śląskiego o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez Z.R. i S.R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Decyzją z 20 stycznia 2022 r. Wojewoda Śląski odmówił A.T. potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia dóbr ziemskich "[...] " pod nazwami "[...] " oraz "[...] ", województwo [...], obecnie [...]. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że na dzień 1 września 1939 r. współwłaścicielami nieruchomości były S.R. i A.W. (w częściach przypadających po Z.R.), które ostatnio zamieszkiwały w [...] oraz W.S. i H.S., których ostatnie miejsca zamieszkania nie są znane. Organ podniósł, że na dzień zakupu nieruchomości jej pierwotny współwłaściciel – Z.R. i W.S. zamieszkiwali w [...], natomiast H.S. w [...]. Z dniem śmierci Z.R. ([...] lutego 1939 r.) część nieruchomości przypadająca ww. osobie przeszła na S.R. i A.W. Organ wskazał, że zgodnie z dołączonymi do akt sprawy umowami najmu lokali z dnia [...] marca 1939 r., [...] grudnia 1939 r. i [...] lipca 1940 r. wynika, iż ww. osoby zamieszkiwały w [...], natomiast z zaświadczenia [...] z dnia [...] grudnia 1945 r. wynika, że A.W. i S.R. w połowie sierpnia 1944 r. z [...] zostały deportowane do [...], gdzie przebywały w obozie pracy. S.R. zmarła [...] stycznia 1945 r. w ww. obozie, zaś A.W. pozostawała tam do dnia [...] kwietnia 1945 r. Organ zaznaczył, że zebrane dowody nie potwierdzają, aby po nabyciu w 1936 r. udziału w prawie własności nieruchomości w postaci [...] – Z.R., a następnie S.R. i A.W. faktycznie zamieszkiwali w rozumieniu przepisów przedwojennych wskazanych w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r., tj. zorganizowali w tym majątku swój ośrodek życiowy i tam przenieśli swoją aktywność życiową i zawodową. W ocenie organu I instancji, okoliczność posiadania dodatkowego miejsca zamieszkania na byłym terytorium kraju nie została udowodniona przez stronę w sposób nie budzący wątpliwości. Organ stwierdził, że z uwagi na brak informacji o pozostałych współwłaścicielach nieruchomości, tj. W.S. i H.S. nie może ustalić czy współwłaściciele spełnili przesłankę domicylową wynikającą z art. 2 pkt 1 ww. ustawy w brzmieniu nadanym przez ustawę zmieniającą.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
