Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 1995 r., sygn. SA/Ł 2951/94
1. Nieprawidłowości polegające na nie wskazaniu materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia lub wskazaniu jej błędnie, a także wydanie na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ decyzji "ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe" - jako nie mające wpływu na wynik sprawy, nie mogą skutkować uchylenia zaskarżonej decyzji.
2. Stosownie do art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, aby określone koszty mogły być potrącalne w danym roku podatkowym, muszą być spełnione dwa warunki: koszty te muszą się odnosić do przychodów danego roku podatkowego i muszą zostać zarachowane.
Odroczone opłaty dodatkowe odnoszą się do przychodów tych lat podatkowych, na które zobowiązania te przeszły i w których powinny być spełnione, a nie roku podatkowego, dla którego zostały naliczone.
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 29 sierpnia 1994 r. Izba Skarbowa w Ł. po rozpatrzeniu odwołania Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego SA w Łodzi - utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w Ł. z 16 maja 1994 r., określającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym za styczeń i luty 1994 r. w łącznej kwocie 91.440.000 zł. W uzasadnieniu podano, że podstawa opodatkowania za styczeń i luty 1994 r. została zaniżona o łączną kwotę 228.600.000 zł, co z kolei spowodowało zaniżenie podatku dochodowego. Zaniżenie nastąpiło z powodu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki pełnej kwoty opłat dodatkowych, odroczonych zgodnie z par. 6 ust. 2 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1990 r. w sprawie zasad ustalania należności za korzystanie z mienia Skarbu Państwa /M.P. nr 43 poz. 334 ze zm./.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ kosztami uzyskania przychodów są faktycznie zapłacone w roku podatkowym raty opłat dodatkowych oraz ta część rat opłat, która "została wymagalna do zapłacenia" w danym roku mimo, że faktycznie nie została zapłacona. Nie jest zatem kosztem uzyskania przychodów ta część rat opłat dodatkowych, których płatność została odroczona. Z kolei z art. 16 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy wynika, że u najemcy /leasingobiorcy/ kosztem uzyskania przychodów jest wymagalna w roku podatkowym opłata dodatkowa przysługująca leasingodawcy. Zaś odroczona opłata dodatkowa jest wymagalna w roku odroczenia, a zatem w tym roku, jeżeli zostanie uiszczona, będzie stanowiła w Spółce koszt uzyskania przychodu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
