Postanowienie SN z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn. I CSK 5200/22
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Paweł Grzegorczyk
na posiedzeniu niejawnym 21 grudnia 2023 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa E. S. i A. S.
przeciwko Bank spółce akcyjnej w W.
o ustalenie nieważności umowy,
na skutek skargi kasacyjnej Bank spółki akcyjnej w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z 27 maja 2021 r., I ACa 33/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. obciąża kosztami postępowania kasacyjnego pozwaną pozostawiając ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.
UZASADNIENIE
Zgodnie z art. 3989 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Przepis ten odpowiada charakterowi skargi kasacyjnej, będącej nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, o dominującym publicznoprawnym charakterze, przysługującym od orzeczeń wydanych po przeprowadzeniu dwuinstancyjnego postępowania sądowego, w którym sąd pierwszej i drugiej instancji dysponuje pełną kognicją w zakresie faktów i dowodów. W powiązaniu z art. 3984 § 2 k.p.c. oznacza to, że w skardze kasacyjnej nieodzowne jest powołanie i uzasadnienie okoliczności o charakterze publicznoprawnym, które stanowią wyłączną podstawę oceny pod kątem przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (przyczyn kasacyjnych).
W złożonej skardze kasacyjnej skarżąca Bank S.A. w W. powołała się w pierwszym rzędzie na nieważność postępowania wynikającą z tego, że w kolegialnym składzie Sądu Apelacyjnego wydającego zaskarżonego orzeczenie zasiadał sędzia T. S. powołany do pełnienia urzędu sędziego Sądu Apelacyjnego na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 3, dalej – „ustawa z dnia 8 grudnia 2017 r.”). Skarżąca, odwołując się w tym kontekście m.in. do wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 1 grudnia 2020 r., nr 26374/18, Guðmundur Andri Ástráðsson przeciwko Islandii, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2019 r., III CZP 25/19, OSNC 2019, nr 10, poz. 99, uchwały składu połączonych Izb Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., BSA I-4110-1/20, OSNC 2020, nr 4, poz. 34 oraz poglądów literatury, podniosła, że przyjęte w powołanej uchwale składu połączonych izb Sądu Najwyższego odmienne potraktowanie zdolności do orzekania sędziów Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, powołanych do pełnienia urzędu po wejściu w życie ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r., jest nieuzasadnione i koliduje z postanowieniami prawa międzynarodowego. Podstawowa i wystarczająca przyczyna braku zdolności do orzekania sędziów sądów powszechnych, jak i sędziów Sądu Najwyższego, powołanych na podstawie tej ustawy, jest bowiem wspólna – rażące naruszenie w procesie ich wyłaniania art. 179 Konstytucji. Zdaniem skarżącej, w świetle miarodajnych przepisów prawa unijnego i ich wykładni dokonanej przez Sąd Najwyższy sprzeczność składu orzekającego z przepisami prawa w rozumieniu rt. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi zatem bezwarunkowo także wtedy, gdy w składzie orzekającym bierze udział osoba powołana do pełnienia urzędu sędziego w sądzie powszechnym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
