Wyrok NSA z dnia 23 września 2020 r., sygn. II OSK 1225/20
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędzia NSA Paweł Miładowski po rozpoznaniu w dniu 23 września 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej R.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 9 października 2019 r. sygn. akt II SA/Lu 987/18 w sprawie ze skargi R. G. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2003 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, wyrokiem z dnia 9 października 2019 r., sygn. akt II SA/Lu 987/18, oddalił skargę R. G. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] października 2003 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że kwestionowane przez skarżącego ustalenia planu, dotyczące braku przyporządkowania jego działce możliwości wykonywania usług zdrowia, nie przekreślają możliwości korzystania bądź rozporządzania nieruchomością zgodnie z przysługującym mu prawem własności. Mogą jedynie wpływać na sposób jego wykonywania poprzez konieczność uwzględnienia przeznaczenia wprowadzonego na terenie oznaczonym symbolem oraz szczegółowych zasad jego zagospodarowania. Skarżący podniósł, że doszło do naruszenia jego interesu prawnego, ponieważ działka nie została uznana za teren, na którym możliwe jest prowadzenie usług zdrowotnych. Nieruchomość skarżącego o nr ewid. [...] została zakwalifikowana do strefy 10 - [...] - [...], podstrefy 10.1.b. Dla nieruchomości skarżącego wskazano następujące kierunki zagospodarowania: MR - tereny siedlisk rolniczych; MN - tereny zabudowy jednorodzinnej; ML - tereny zabudowy letniskowej; UG - usługi gastronomii; UH - usługi handlu; UR - usługi rzemiosła. Jednocześnie nie umożliwiono na jej terenie realizacji usług zdrowia, określonych w planie jako - UZ. Z powyższego skarżący wywodził naruszenie zasady równości i proporcjonalności poprzez przekroczenie władztwa planistycznego. Sąd podkreślił, że gmina sporządzając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego bierze pod uwagę wymagania ładu przestrzennego, a także m.in. zdrowia. Gmina [...] podejmując działania planistyczne, zobowiązana była do ustalenia przeznaczenia terenów gminy na poszczególne inwestycje. Jedną z takich inwestycji były usługi zdrowia (UZ). Gmina wąsko określiła tereny, na których może być prowadzona taka działalność. Przede wszystkim Rada Gminy [...] ustaliła takie przeznaczenie terenom, na których w momencie sporządzania planu istniała zabudowa prozdrowotna - istniała tam przychodnia i apteka (odpowiednio strefa 4.2. i strefa 10.1.b miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego). Nie można zatem powiedzieć, że Gmina naruszyła w ten sposób czyjeś uprawnienia działając w sposób arbitralny, dowolny, pozbawiony jakichkolwiek podstaw, co zarzuca skarżący. Zdaniem Sądu, działania Gminy należy ocenić jako spójne i logiczne. Gmina zakładała, że tereny na których prowadzona była przychodnia, będą odpowiadały potrzebom lokalnej ludności, jeżeli zajdzie taka potrzeba, to możliwe będzie rozszerzenie dotychczasowej działalności w celu udzielenia dodatkowych świadczeń. Zapewniona zatem została możliwość rozbudowy istniejącej już przychodni zdrowia. Dodatkowo Gmina brała pod uwagę możliwość utworzenia w przyszłości placówki lecznictwa uzdrowiskowego, która w pewnym stopniu także zaspokajałaby potrzeby zdrowotne. Nie ma podstaw do postawienia zarzutu nierównego traktowania obywateli posiadających nieruchomości na terenie gminy. Przede wszystkim nie ma w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów, na których pozwolono na prowadzenie usług zdrowia w oderwaniu od rzeczywistych okoliczności i potrzeb, co wiązałoby się z arbitralną oceną organów gminy. Nie istnieją tereny, na których w bezzasadny sposób zróżnicowano sytuację poszczególnych właścicieli. Różnicowanie takie faktycznie wystąpiło, ale było ono zasadne i mieściło się w granicach władztwa planistycznego. Władztwo to pozwala na kształtowanie zagospodarowania terenu w sposób władczy, nawet bez zgody właścicieli o ile organ gminy nie przekroczy przyznanego mu władztwa. W ocenie Sądu należy mieć na uwadze także okoliczność, że gmina liczyła w momencie uchwalania planu ok. 5000 osób, nie była to zatem duża ilość, która mogłaby przemawiać za zwiększeniem liczby przychodni zdrowia. Także fakt, że dotychczas wystarczający okazał się jeden ośrodek zdrowia, przemawiało za tym, aby nie rozszerzać terenów na których mogą być prowadzone usługi zdrowotne, ponieważ nie przemawiały za tym lokalne potrzeby. Nie można stawiać zarzutu Gminie, że nie przewidywała w szerszym zakresie takich potrzeb, jeżeli nie istniały ku temu racjonalne powody. W przeciwnym razie, należałoby stanąć na stanowisku, że Gmina zobligowana była do przeznaczenia wszystkich terenów na ewentualną działalność zdrowotną. Stanowisko takie uznać należałoby za niedopuszczalne. Zdaniem Sądu, analiza akt sprawy wykazuje, że w procesie planistycznym organ uchwałodawczy skonfrontował i wyważył zbiegające się w sprawie interesy indywidualne i interes publiczny, powstrzymując się od nadmiernej w stosunku do chronionych wartości, ingerencji w sferę praw i wolności obywateli. W wyniku tych rozważań rada gminy prawidłowo ukształtowała postanowienia planu odnoszące się do nieruchomości skarżącego, co stanowi o niezasadności zarzutu przekroczenia władztwa planistycznego w zakresie ustaleń dla nieruchomości skarżącego, poprzez przeznaczenie jej pod teren zabudowy siedlisk rolniczych, zabudowy jednorodzinnej, letniskowej, usług gastronomi, handlu i rzemiosła. Nieruchomość [...] może być zagospodarowana w różnoraki sposób. Oprócz zabudowy mieszkaniowej czy letniskowej, możliwe jest także prowadzenie usług handlu, gastronomii czy rzemiosła. Daje to skarżącemu dużą możliwość zabudowy nieruchomości i nie można w tym zakresie mówić o naruszeniu instytucji prawa własności. W aktach sprawy znajduje się decyzja Starosty [...] z dnia [...] lutego 2018r., nr [...]- w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę obejmującego budowę budynku usługowo - mieszkalnego. Sąd zwrócił też uwagę, że skarżący w toku procedury planistycznej, nie podjął działań mających zmienić przeznaczenie jego nieruchomości. Z odpowiedzi na skargę wynika, że skarżący nabył nieruchomość o numerze [...] w dniu [...] października 2002 r., a więc w trakcie prowadzenia procedury planistycznej. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty został uchwałą Rady Gminy w dniu [...] października 2003 r. Skarżący w trakcie opracowywania planu mógł składać stosowne wnioski, uwagi i zastrzeżenia jednak tego nie uczynił. Skarżący mógł zakomunikować chęć zmiany przeznaczenia nieruchomości o numerze [...] wnosząc zarzut w trybie art. 24 u.p.z.p. po zapoznaniu się z projektem planu wyłożonego do publicznego wglądu w dniach od 9 stycznia 2003 r. do 29 stycznia 2003 r., o czym poinformowano w lokalnej prasie. Skarżący w żaden sposób nie poinformował organów planistycznych o chęci ustalenia na jego nieruchomości terenu świadczeń usług zdrowia - UZ. Sąd nie dopatrzył się też wad procedury planistycznej skutkujących stwierdzeniem nieważności planu. Sąd podkreślił, że materialnoprawną podstawę kontroli zaskarżonej uchwały stanowią przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2002r., Nr 130, poz. 1112, dalej u.z.p.) ze względu na rozpoczęcie procedowania nad miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przed wejściem w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003r. poz. 717 ze zm.) i spełnienie warunków przejściowego przepisu art. 85 ust. 2, który zezwalał na kontynuowanie postępowania planistycznego w myśl przepisów ustawy z 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Zdaniem Sądu nie jest konieczne określanie nieprzekraczalnej linii zabudowy na określonym terenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, jeżeli wynika ona z zapisów uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Taka sytuacja ma miejsce w tej sprawie - nie było bowiem konieczności wyznaczania nieprzekraczalnej linii zabudowy w obszarze usytuowania nieruchomości skarżącego. Rada Gminy wyraźnie określiła linie rozgraniczające tereny o różnym sposobie użytkowania, dokładnie opisując zasady zagospodarowania terenu, wielkości działek i odległości w poszczególnych strefach i podstrefach. Mając na uwadze powyższe w odniesieniu do nieruchomości skarżącego zastosowanie ma zapis § 16 Strefa 10 [...] -[...], w której jako funkcję podstawową wskazano osadnictwo, natomiast w części 10.1b w pkt b w zasadach zagospodarowania wskazano, że: utrzymuje się istniejącą zabudowę siedliskową rolniczą i jednorodzinną; dla obszarów przeznaczonych pod nową zabudowę obowiązuje opracowanie kompleksowych planów zagospodarowania terenu uwzględniających wtórny podział działek, wyposażenie we wszystkie niezbędne media, drogi dojazdowe, zieleń i inne uwarunkowania zgodne z obowiązującymi warunkami technicznymi w budownictwie.
Skargą kasacyjną R. G. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie:
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
