Wskutek uznania w jednym państwie członkowskim głównego postępowania upadłościowego wszczętego w innym państwie członkowskim na obszar uznającego państwa członkowskiego rozciągnięte zostają - z zastrzeżeniem wyjątków, o których mowa w rozporządzeniu nr 1346/2000 - skutki wszczęcia tego postępowania, które wynikają z prawa państwa członkowskiego, w którym zostało ono wszczęte (art. 17 ust. 1 rozporządzenia

Art. 34 pkt 1 Konwencji lugańskiej II ma charakter subsydiarny wobec art. 34 pkt 2 tego aktu w tym sensie, że choć uniemożliwienie obrony przed sądem państwa pochodzenia może być rozważane także w płaszczyźnie ordre public, to gdy wiąże się ono z niewłaściwym doręczeniem dokumentu wszczynającego postępowanie, zastosowanie ma wyłącznie art. 34 pkt 2 Konwencji lugańskiej II.

1. Pracodawca może wytoczyć powództwo tylko przed sądami Państwa Członkowskiego, na terytorium którego pracownik ma miejsce zamieszkania (art. 20 ust. 1 Rozporządzenia nr 44/2001 Rady (WE) z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych. Powyższe nie wyklucza jednak, aby Sąd Państwa Członkowskiego, który nie ma jurysdykcji

Autonomiczne rozumienie użytych w art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady UE nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. WE 2001 L, nr 12, s. 1 ze zm.) pojęć „czyn niedozwolony”, „czyn podobny do czynu niedozwolonego”, „roszczenia wynikające z takich czynów” uzasadnia objęcie zakresem tej regulacji odpowiedzialności członków