Aby przyznać świadczenie pielęgnacyjne na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, niezbędne jest ustalenie bezpośredniego i ścisłego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy niepodejmowaniem lub rezygnacją z pracy a koniecznością sprawowania stałej i długotrwałej opieki nad osobą legitymującą się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

W sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku małżeńskim, a jej współmałżonek nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności, prawo do świadczenia pielęgnacyjnego nie przysługuje innym osobom, nawet jeśli te osoby faktycznie sprawują opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, rezygnując z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Interpretacja art. 17 ust. 5 pkt

W świetle prawa, zgłoszenie do ubezpieczenia społecznego oparte na umowie o pracę, która nie wiąże się z rzeczywistym wykonywaniem pracy w reżimie pracowniczym, nie stanowi ważnego tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi; sąd kasacyjny nie ma kompetencji do przewartościowania ustaleń faktycznych i dowodowych dokonanych przez sądy niższych instancji.

Przy rozpatrywaniu wniosku o umorzenie należności z tytułu kary pieniężnej organ podatkowy jest zobowiązany do dokładnego zbadania materiału dowodowego odnoszącego się do przesłanek ważnego interesu podatnika bądź interesu publicznego, jednak ostateczna decyzja o umorzeniu leży w granicach jego swobodnego uznania. Sytuacja materialna i osobista skarżącego, pomimo jej trudnego charakteru, nie zobowiązują

W przypadku naruszenia przez organ administracji publicznej obowiązku należytego informowania strony o jej obowiązkach i terminach ustawowych, zwłaszcza w kontekście skutków epidemii COVID-19, narusza to zasady praworządności i zobowiązuje do przywrócenia terminu do złożenia deklaracji w przypadku jego przekroczenia przez stronę.

Niezachowanie przez organ administracyjny obowiązku informacyjnego odnośnie do wymogów i skutków niedochowania przewidzianych terminów w trakcie obowiązywania stanu epidemii oraz brak udzielenia pouczenia o możliwości złożenia wniosku o przywrócenie terminu stanowi naruszenie zasad praworządności, pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz zaufania do organów administracji i nie może powodować negatywnych