Wydatki na materiały mogą stanowić koszt podatkowy dopiero po sprzedaży produktów - stanowisko MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością - reprezentowanej przez Pełnomocnika - przedstawione we wniosku z 5 lutego 2014 r. (data wpływu 7 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie między innymi produkcji wyrobów tartacznych (16.10.Z), produkcji gotowych parkietów podłogowych (16.22.Z), produkcji pozostałych wyrobów stolarskich dla budownictwa (16.23.Z), produkcji cegieł, dachówek i materiałów budowlanych, z wypalonej gliny (23.32.Z), produkcji wyrobów budowlanych z betonu (23.61.Z), produkcji masy betonowej prefabrykowanej (23.63.Z), produkcji zaprawy murarskiej (23.64.Z), produkcji pozostałych wyrobów z betonu, gipsu i cementu (23.69.Z), produkcji prętów ciągnionych na zimno (24.31.Z), produkcji drutu (23.34.Z), produkcji wyrobów z drutu, łańcuchów i sprężyn (25.93.Z).

Do produkcji wyrobów gotowych wykorzystywane są materiały.

Specyfika działalności produkcyjnej Podatnika czyni niemożliwym lub wysoce utrudnionym bieżące ewidencjonowanie zużycia materiałów w procesie wytwarzania wyrobów gotowych. Podatnik dla potrzeb rachunkowych korzysta z rozwiązania przewidzianego w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, tekst jedn. z 2013 r., Dz.U. poz. 330. Przyjęto w nim, że: kierownik jednostki, uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o stosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników: odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustalaniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy.