Obowiązek uiszczenia opłaty abonamentowej RTV powstaje z mocy samej ustawy, niezależnie od wezwania, i jest realizowane w terminach oraz wysokości określonej przez ustawę, przy czym wysokość należności z tytułu abonamentu oraz termin jej płatności wynikają bezpośrednio z ustawy.

W przypadku oceny, czy określone wydatki kwalifikują się jako koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi, decydujące znaczenie ma bezpośredni, dostrzegalny i precyzyjnie określany wpływ tych wydatków na cenę świadczonych usług lub produkowanych towarów, a nie ogólny charakter kosztów ponoszonych przez przedsiębiorcę.

1. Obowiązek uiszczania opłaty abonamentowej trwa do czasu wyrejestrowania odbiornika, choćby użytkownik faktycznie go nie użytkował lub nawet go nie posiadał. Zarejestrowanie odbiornika bez jego późniejszego wyrejestrowania stanowi wystarczającą przesłankę istnienia obowiązku uiszczania opłat za jego używanie, który podlega egzekwowaniu w trybie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze

Przymusowe wyegzekwowanie zaległych opłat abonamentowych nie stanowi o bezprzedmiotowości postępowania dotyczącego umorzenia należności pieniężnej prowadzonego na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych wszczętego przed tym wyegzekwowaniem.

1. Dziennikarz ma prawo odmówić wykonania polecenia służbowego, jeżeli oczekuje się od niego publikacji, która łamie zasady rzetelności, obiektywizmu i staranności zawodowej, zgodnie z art. 12 ust. 1 prawa prasowego. 2. Dziennikarz nie może prowadzić ukrytej działalności reklamowej wiążącej się z uzyskaniem korzyści majątkowej bądź osobistej od osoby lub jednostki organizacyjnej zainteresowanej reklamą

Prawidłowe ustalenie stanu faktycznego w sprawie o umorzenie zaległości w płatności opłaty abonamentowej wymaga od organu stosownie do art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego wyczerpującego zebrania materiału dowodowego oraz jego ocenę zgodnie z art. 80 tej ustawy w celu dokładnego ustalenia sytuacji osobistej i materialnej dłużnika i na tej podstawie zbadania, czy zaistniały przesłanki

Sprostowanie prasowe, zgodnie z art. 31a Prawa prasowego, może dotyczyć jedynie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości. Interpretacja przepisów prawnych, nawet jeśli jest błędna, nie jest uznawana za "nieprawdziwą" i jako taka nie może podlegać sprostowaniu.

W kontekście regulacji prawa prasowego dotyczących sprostowania, zasadnicza rola trybu naprawczego gwarantuje indywidualnym podmiotom prawne środki do skutecznego dochodzenia swojego prawa do sprostowania. Zaniechanie przez redaktora naczelnego odpowiedniej realizacji tego trybu prowadzi nie tylko do naruszenia zasady równości stron, ale także do destabilizacji integralności systemu prasowego, w którym

1. Zgodnie z przepisami Prawa prasowego, status "osoby zainteresowanej" w żądaniu sprostowania zależy od ustaleń faktycznych i treści konkretnej publikacji prasowej, a nie od ogólnych kryteriów, co do których nie można przyjąć jednolitej zasady. 2. W świetle zasady subiektywistycznego podejścia do sprostowania, publikacja sprostowania ma charakter techniczny i formalistyczny, służąc jedynie umożliwieniu

W sytuacji publikacji w materiale prasowym informacji, która jest wewnętrznie sprzeczna i może być postrzegana jako nieścisła w odniesieniu do faktów dotyczących zamiarów podmiotu publicznego (tutaj: Ministerstwa Sprawiedliwości), podmiot ten ma prawo do sprostowania tej informacji, aby wyjaśnić swoje rzeczywiste intencje i stanowisko. Sąd oceniający roszczenie o sprostowanie skupia się na ocenie nieścisłości

Błędem jest utożsamianie opłaty rocznej z tytułu dosyłu sygnału z naziemnej stacji satelitarnej do satelity z roczną opłatą za prawo do dysponowania częstotliwością przeznaczoną do nadawania programu, o której mowa w treści art. 53 ust. 1 u.r.t.